Boekreview: Maan en zon – Stefan Brijs (3,5/5)
Een zonnige kroniek met duistere kantjes
Als Brijs-volgelingen waren we er als de kippen bij om zijn laatste roman toe te voegen aan onze verzameling. Na De Engelenmaker en Post voor Mevrouw Bromley, die beiden insloegen als een bom en in de boekenkast al eindje op het schap met de klassiekers staan te pronken, werd toch wel het een en ander verwacht van deze nieuwe worp. Brijs verhuisde in de loop van 2014 naar het warme Málaga om zich volledig te kunnen toeleggen op het schrijverschap.
Zijn exodus naar het zuiden van Spanje legde hem geen windeieren, integendeel in september van dit jaar mocht hij met enige trots zijn kersverse vertelling Maan en zon in de rekken van menig boekenwinkel, supermarkt, krantenkiosk, bibliotheek… zetten. Het verhaal en de manier waarop het naar voor gebracht wordt is op geen enkele manier te vergelijken met zijn vorig werk. Deze kroniek speelt zich af op Curaçao alwaar broeder Daniel zich ontfermt over het wel en wee van de familie Tromp. Roy is een taxichauffeur vol praatjes. Samen met Myrna heeft hij een zoon Max die talent heeft om het ver te schoppen. Max wil later leraar worden maar daar heeft zijn vader geen oren naar. Door omstandigheden wordt hij, net als zijn vader, ook taxichauffeur. De glimmende Dodge is de rode draad door dit hele relaas dat maar traag, als een diesel op gang komt. Volhouden is de boodschap want de geduldige lezer wordt naar het einde toe door Brijs ruimschoots beloond.
Dit is geen knaller als De Engelenmaker. Je kan de twee verhalen op geen enkel punt of komma naast elkaar stellen. Maan en zon is een zonnige kroniek met duistere kantjes die met oog voor detail en met monnikengeduld worden uitgesponnen en voorgelegd. Brijs doet zijn naam als veelzijdige schrijver alle eer aan.
(BG)