Stab – Rats//Snakes (4,5/5)
Vlijmscherp addergebroed
Wie H8000 zegt, denkt vooral aan optredens van Congress en Liar in aftandse achterafzaaltjes ergens te lande in het midden van de jaren ‘90. Maar de hardcore-scene van weleer is nooit echt verdwenen en maar goed ook. De ene na de andere forse formatie werd ook na de jaren negentig uit West-Vlaamse klei opgetrokken. Sinds 2006 krijgen we met de regelmaat van de klok een vlijmscherpe messteek tussen de ribben van Stab. Hun kakelverse schijf is addergebroed van het hoogste H8000 heavy hardcore niveau.
As Real As It Gets is meteen een statement, een loeiharde definiëring over waarvoor het Kortrijkse zestal staat. Het daaropvolgende Pura Vida houdt het tempo levendig en doet puur en onversneden door. Stab vindt de perfecte balans tussen rauwe en ‘radiovriendelijke’ hardcore. Rats//Snakes is een gebalde vuist in de lucht die door de toegankelijkheid heel wat nieuwe rekruten bij het al aanwezige legertje fans zal voegen. Propaganda zet, net voor de verkiezingen, de zintuigen nog wat scherper. We worden overspoeld met vranke lyrics en rake riffs die het ritme stevig in handen hebben. Op het moment dat we denken alles gehoord te hebben, gooit Stab hun eerste verrassing in de strijd, Black Snow. Deze strakke single, die als voorbode op de plaat werd afgevuurd, is er eentje met de allure van Terror en Madball. We betwijfelen ten stelligste dat ze met deze plaat zwarte sneeuw zullen zien. Vervolgens krijgen we meteen verrassing nummer twee voorgeschoteld. Bij Agony krijgen ze gezelschap in de studio van niemand minder dan Sal LoCoco (Sworn Enemy). Het zoveelste bewijs dat Stab niet zomaar één uit een West-Vlaams H8000-dozijn is, maar reeds doelen bereikt heeft die respect afdwingen. Ook bij Dear Nemesis en Unstoppable blijft de nijdigheid uit de boxen spatten zonder in herhaling te vallen. Thorn In My Side heeft de derde verrassing van formaat in petto. Hier wordt een heuse samenwerking met Fleddy Melculy op poten gezet. Ook al is dit niet het meest voor de hand liggende genre en zijn ze daar hoogstwaarschijnlijk ook niet naar op zoek, een beetje mainstreame aandacht kan nooit kwaad. Bij Cooking Bones is hun hoge hoed nog niet leeg. Met featuring M-Dot, een hip hop-fenomeen uit Boston, wordt een frisse rap-crossover ten berde gebracht. Het is zonneklaar dat dit niet de doorsnee hardcore-schijf is om de platenkast mee te vullen, maar ééntje die eruit springt om met weerhaakjes te blijven hangen.
En zo neemt Kortrijk in het zoveelste muziekgenre het Belgische voortouw om Europa en misschien wel de wereld te veroveren.
(BG)