Ty Segall & White Fence – Joy 4/5
Segall en Fence zijn muzikanten van dezelfde soort. 2 mannen met een liefde voor de stoffige gitaar en een drang om te kijken wat er met dat instrument allemaal te maken valt. 6 jaar geleden resulteerde dat in ‘Hair’, een experiment waarbij ze beiden 1 helft voor hun rekening zouden nemen. Dat bleek zeer goed te klikken en hebben die plaat dan maar samen opgenomen. Nu is er dus ‘Joy’.
Bij Segall moet het vooruitgaan. De man produceert albums aan de lopende band (dit jaar nog ‘maar’ 1, dus was het hoogtijd voor een nieuwe worp). Die drang vinden we ook terug in de songs want slechts twee maal klokken ze af boven de 3 minuten. ‘Beginning’ maakt meteen duidelijk dat het geen album vol zware riffs zal worden. We krijgen nog wel een roffelende drum maar daarna horen we vooral veel psychedelische invloeden uit de jaren 60. De heerlijke samenzang is melodieus en doet wat denken aan de Beatles tijdens ‘Sgt Pepper’ of ‘The Magical Mystery Tour’. Ook ‘Good Boy’, ‘A Nod’ (wat een nummer!) en ‘My Friend’ zijn van hetzelfde hout gesneden en combineren mooie samenzang met een aanstekelijke melodie.
Ook fantastisch is ‘Please Don’t Leave This Town’, een nummer dat suddert en beeft en een perfect spanningsveld creeërt voor de rest van de plaat (en dat allemaal in anderhalve minuut). Niet dat het anders zou vervelen want 2 tracks later zitten we al bij ‘Body Behaviour’, een perfecte samenvatting van het album: een opwindend stukje muziek, met een prachtige melodie, de typische samenzang en eindigend met een killerrif. Dat gitaargeweld wordt pas terug bovengehaald in ‘Other Way’, punky en classic Segall! Ook zijn pedalen worden hier nog eens afgestoft om het helemaal te laten ontsporen. ‘Prettiest dog’ moet dan nog volgen…. 16 seconden Punk met een grote ‘P’. Bij de overgang naar ‘Do Your Hair’ neemt de bas het naadloos over en stuwt die het nummer lekker vooruit.
Is er dan geen kritiek? ‘She is gold’ is veruit het langste nummer op de plaat maar experimenteert zonder richting. ‘Tommy’s Place’ zit wat losjes in elkaar en ‘Rock Flute’ is een vreemd tussenstuk dat niet gehoeven had. Maar de conclusie lijkt me duidelijk: Beide heren doen smakelijk hun goesting en hopelijk wordt het geen 6 jaar wachten op de volgende!
(Robbe Desmet)