The Wonder Stuff - Better Being Lucky (3/5)
Deze Britse band werd opgericht in 1986. De band werd tussen 1994 en 2000 op non-actief gezet om dan plots een compilatiealbum op de markt te brengen (Love Bites and Bruises) . In 2016 verscheen hun voorlopig laatste werk, het album 30 Goes Around The Sun. En nu zijn ze terug met hun negende studioalbum ‘Better Being Lucky’. De band heeft over de jaren heen zomaar eventjes twaalf formatiewissels ondergaan. Hun muziekstijl blijft ongewijzigd. Licht verteerbare rock-pop met een duidelijke Britse eightiesstempel. Miles Hunt (zang, gitaar)en Mark Thwaite (gitaar) zijn het meest betrokken bij de composities.
De opener ‘Feet To The Flames’ is een catchy song en duidelijk bedoeld om de hitparade te bereiken. ‘Lay Down Your Cards’ is een mid-temposong en klinkt meer nineties. Enkel het gebruik van de synths en elektrische viool voelt anders aan. ‘Don’t Anyone Dare Give A Damn’ is een prachtige song met zeer gevoelige zanglijnen en klinkt toch poppy. Dit zou een hit moeten worden.
‘No Thieves Among Us’ is een heuse rocksong dat start met een sterke gitaarriff ondesteund door dreunende drums. Het refrein is dan weer poppy maar brengt de kwaliteit van de song niet in gevaar. Alweer prachtige zanglijnen. De titeltrack ‘Better Being Lucky’ brengt u zo terug naar de eighties. ‘Bound’ is iets sneller en zeer melodieus. De samenzang valt op.
‘It’s The Little Things’ is een mooie gedreven song waarbij het gitaarwerk wordt bijgestaan door sterk vioolwerk dat nooit overdrijft. Mooi solootje trouwens. Tijdens het refrein wordt het ritme verdubbeld. ‘When All Of This Is Over’ brengt mooie samenzang op een roffelritme. De synths nemen de bovenhand. The Guy With The Gift’ start met een hammondklank en een akoestische gitaar die onmiddellijk wordt bijgestaan door de viool. Een ballade met een apart ritme en mooie melodie.
‘Let’s Not Pretend’ is een typische eightiessong. Zo herkenbaar.
De plaat sluit af met ‘Maps & Direction’ . Deze song wordt ingezet met akoestisch klinkende gitaar, lichtjes versterkt en mooi toetsenwerk.
Het werk van The Wonder Stuff wordt gekenmerkt door mooie gitaarlijnen en dito zang. De synths en viool zijn alom aanwezig en tillen de songs naar een hoger niveau. De eighties-sound is niet weg te denken. Namen noemen is lastig maar laat het ons houden op: een ferme knipoog naar The Human league meets Cock Robin. Wél zeer mooi afgewerkt.
Guido Grymonprez.