Dyscordia – Words in Ruin (5/5)
Geen woorden, maar daden
Dyscordia is not your regular metalband, laat dat duidelijk zijn. Deze zeskoppige formatie is niet zomaar één van de dertien uit een West-Vlaams dozijn. Guy, Stefan, Piet, Martijn, Wouter en Wouter hebben op zes jaar tijd een hoofdrol opgeëist binnen het Belgische metalwereldje en daarbuiten. Na de EP Reveries en hun debuut-LP Twin Symbiosis, die beide heel goed ontvangen werden, volgt nu Words in Ruin. De plaat ruïneert daadkrachtig de concurrentie, als die er al is, en laat ons sprakeloos achter.
Op de korte intro, Templum Creationis, kan je meteen een wolkenkrabber van honderd verdiepingen bouwen. De zintuigen worden met een ongedwongen gitaarspel geprikkeld en op scherp gezet. De prelude gaat naadloos over in Harlequin’s Grief, een eerste afgemeten loeier van formaat die ook live zeker op heel wat bijval zal kunnen rekenen. Bij ons bleef deze statige song al na één luisterbeurt hangen in ons achterhoofd als een rondhuppelend harlekijntje. Er staat geen maat op en dat is fijn om horen. Bail Me Out gaat iets driester tekeer en werkt zeer bevrijdend op onze gemoedstoestand. Lange tot in de puntjes uitgewerkte riffs worden prominent op de voorgrond geplaatst. De zeer uiteenlopende gezangen van frontman Piet Overstijns en gitarist Stefan Segers worden gedwee afgewisseld en kruiden de mélange van verscheidene metalgenres gepast af. Reveries en A Perfect Day gaan met de nodige dynamiek en gedrevenheid door op het zelfde elan. Dit is niet zomaar je dagelijkse portie metal na het middageten, deze heerschappen zijn veel meer dan dat. Dyscordia is een band met inhoud die weet waarvoor het staat en waar het naartoe wil. Bij Sacred Soil of Souls worden de lichten gedimd en de kandelaars met kaarsen aangestoken. Deze ingetogen streep folkmetal past perfect in dit plaatje en laat de vlammetjes sierlijk meekronkelen. Wow met de w van wereldklasse werd al menig malen geponeerd. The Masquerade toont met een dolle dubbele basdrum onmiddellijk zijn ware gelaat. De ritmewissels zijn niet meer bij te houden en we worden ondergedompeld in een kuip vol Rhapsody-zeep en Dream Theater-schuim. Twee bands die met de ogen dicht zouden tekenen om Dyscordia als voorprogramma te mogen hebben. Daarnaast willen we nog een dikke pluim in de lange haren van lead-gitarist Guy Commeene vlechten voor het puike artwork.
Wow!
(BG)