“Up next: Hondenbordeel” #hiermetdieteef

Het meest voor de hand liggende thema om mijn literaire diarree van deze maand mee uit te schijten is onbetwistelijk de warmte en droogte van de afgelopen weken. Aan de andere kant ben ik er steevast van overtuigend dat jullie letterlijk geen ballen geïnteresseerd zijn om een column lang te lezen hoe mijn zak aan mijn billen plakte van het zweet, om nog maar te zwijgen van de geur! Als ik er bij stil sta is het meerendeel van de mensen gewoonweg helemaal niet geïnteresseerd in mij of wat ik uit kraam (aan deze mensen een welgemeende FU!). Aan de overige, vermoedelijk twee, mensen die wel enige interesse hebben: uw gebeden werden verhoord! In deze column komen er geen zweterige ballen aan te pas. Lees hier het relaas van een filosofische avond in de zetel.

Op 15 juli was ik met mijn prachtige vrouw aan het kijken naar het WTV-nieuws, toen een reportage van een dierenhotel aan bod kwam. Dit minuscule, banale bericht zette om de één of andere reden mijn bizarre en gestoorde grijze massa in werking. Tijd voor een grondige analyse. Volgens de reportage zijn er steeds minder mensen die hun dieren tijdens de verlofperiode in het asiel dumpen en meer en meer mensen die beroep doen op een dierenhotel. Deze hotels zijn perfect uitgerust zodat je met een gerust hartje Bobby en Felix kan achterlaten, terwijl jij van je strandvakantie geniet. Je kan zelfs via webcam vanaf het zwembad in Bodrum mee volgen hoe je geliefde viervoeter een drol legt in zijn kennel. Dit alles voor een “schamele” 150 euro per week (ongeveer de prijs van een goede beurt in de Wevelgemse plezierhuizen). Ik denk dat de meeste mensen een goedkoper hotel kunnen vinden via Trivago.

Hoe wij met onze dieren omgaan zegt veel over onze maatschappij de dag van vandaag. De woedekreten die we allemaal uitriepen wanneer we de beelden zagen van mishandelde dieren in slachthuizen, terwijl papa het vlees nog eens draaide op de BBQ, of de Dutroux-like woede wanneer een filmpje opduikt van een student die een katje uit het raam gooit. Ondertussen is niemand begaan met de dakloze man die aan de Aldi zit te bedelen. Ikzelf als dierenvriend neem hier ook op een passieve manier aan deel, want passief zijn is nu éénmaal mijn ding (de cijfertjes op mijn weegschaal zijn hier het bewijs van).

Anyhow, terug naar het dierenhotel... Ik ben die avond tot de volgende vaststelling gekomen. We hebben blijkbaar meer en meer kapitaal om aan onze huisdieren uit te geven. De welvaart van onze dieren is afhankelijk van de welvaart van de mensen. Ik hoor al heel mijn leven crisis hier en crisis daar, maar toch heb ik het gevoel dat de poel van welgestelde mensen alsmaar groter wordt. Mijn vooroordeel was dat enkel “gestekakkers” hun dieren naar zo’n luxueus hotel brengen. De “gewone werkmens” vraagt aan de buren om hun dieren te verzorgen wanneer ze op reis zijn, maar met een groeiende hoeveelheid “gestekakkers” is de kans echter groot dat de buren ook “gestekakkers” zijn. Vinden we die leuk? Nee, want “gestekakkers” doen hautain en zijn niet sympathiek. Gevolg: we hebben minder contact met onze buren. Gevolg van dit gevolg: we kunnen niet vragen aan de buren om op onze dieren te passen tijdens het verlof. Resultaat: we brengen onze dieren naar een dierenhotel. Iedereen in de straat, inclusief jezelf is een “gestekakker”.

Zoals je kan waarnemen is het een eindeloze, vicieuze cirkel van “gesten” en “kakken”. De grote vraag: waar is het begonnen? Dierenhotel of vervreemden van buren en medemens. De kip of het ei? Deze interessante kwestie zal me mijn hele leven blijven boeien. En dat allemaal door een banaal nieuws-item van het WTV-nieuws. Er zit altijd veel informatie in weinig nieuws.

This is The Odd Man Saying: Waar een levenswijze man van intussen 31 zomers zich zoal mee kan bezig houden.