Michael Monroe – One Man Gang
Deze Fin heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Uiteraard is Hanoi Rocks een mijlpaal. Deze band legde het bijltje er bij neer in 1985. Plots dook Hanoi Rocks opnieuw op in 2002. Samen met gitarist Andy McCoy werkte Michael Monroe aan nieuw materiaal. Er werden drie albums uitgebracht tot de band er mee ophield in 2009. Monroe hield zich nog wat bezig met allerlei projecten tot in 2010 The Michael Monroe Band werd opgericht. Deze band bracht twee studioalbums en één live-registratie uit. Deze albums deden het zeer goed in Noord-Europa.
Nu is Michael terug met een nieuw album ‘One Man Gang’. De opener ‘One Man Gang’ is een aanstekelijke supersnelle punksong. Tijdens het refrein wordt het ritme gehalveerd en gesteund door samenzang. ‘Last Train To Tokyo’ is een up-tempo glamrocksong met poppunkrefrein maar het blijft boeien. ‘Junk Planet’ start even snel met een dreunende bas en mondharmonica. Dit is een pure rock ’n rollsong. ‘Midsummer Nights’ start een versnelling lager. Een popsong met hoog meezinggehalte. ‘The Pitfalls Of Being An Outsider’ is poprockpunk zoals we het van de man gewoon zijn. ‘Waysted Years’ neigt wat naar southern rock ’n roll. De mondharmonica duikt opnieuw op maar gelukkig nooit overdreven. ‘In The Tall Grass’ is een soort mix van een Bon Jovi met Foo Fighterssong. Een up-temporitme onderbroken door toevoeging van stille passages waar de zang op de voorgrond treedt. ‘Black Ties and Red Tape’ start supersnel en mindert ietsje vaart tijdens het refrein maar het blijft vooruit gaan. ‘Hollywood Paranoia’ is een dertien in een dozijn rocksong. ‘Heaven is a Free State’ start met een deuntje met blazers op zijn Mexiaans. Een zwalpende uptemposong. De blazers blijven verrassen. ‘Helsinki Shakedown’ is een knipoog naar de gitaarriffs van Foo Fighters. ‘Low Life In High Places’ sluit de schijf af. Met een beetje fantasie kon deze song van de hand van onze The Scabs zijn. Deze song heeft geen glam- of punkgehalte. Jammer van de vervelende zanglijn die het nummer naar het einde leidt. Overbodig.
We kunnen besluiten dat zo goed als alle songs op deze schijf een groot poppunkgehalte hebben met een dikke glamsaus er bovenop. Live zal dat zeker gesmaakt worden. Party!
Guido Grymonprez