The Black Legacy – Black Flower
Deze Italianen brengen hun eerste album uit. Dit viertal brengt heavy classic hardrock met een ferme knipoog naar Black Sabbath en Zakk Wylde.
Hun artiestennamen zijn -hopelijk voor hen - bedoeld als grap: Die: lead zanger, Alberto T.: gitaar, M.Pepper: basgitaar en Joe Von Taine: drums.
Het album telt negen nummers. De muziek is goed gebracht. Afgewerkte sterke riffs en een strakke ritmesectie. Maar je voelt waarschijnlijk de bui al hangen?
De zang is hier echt het minpunt. Men krijgt de indruk dat er gewerkt is onder tijdsdruk. Tijdens sommige songs lijkt het of Die meerdere glazen achterover heeft gekapt. Een mooi voorbeeld is ‘The Race’.De afwerking van de zangpartijen is alles behalve.Songs als ‘Get Loose’ en ‘Queen of Green Hill’ gaan compleet de mist in. Nochtans zit de groove goed. Het voorlaatste nummer ‘Chains of Pride’ geeft ons plots hoop. Hier werd blijkbaar wél aandacht aan de zang besteed. Daarbij wordt hier bewezen dat zanger Die over talent beschikt.
Waarom dat dit talent niet uitgespeeld wordt bij de andere songs is mij een raadsel. ‘Dying Every Night’ is dan weer op het randje. Gitaren, drums en bas staan als een huis. De productie valt best mee.
Origineel? Neen. Maar wel stevige Rock ’n’ roll. Hier zat veel meer in.
Guido Grymonprez.