“Gelieve ‘Afscheid Nemen Bestaat Niet’ van ‘Marco Borsato’ af te spelen tijdens het lezen van deze column voor een optimale leeservaring”

Op 17 mei van dit godverdomde jaar zat ik in de zetel met mijn vrouw toen haar het wenen nabij stond. Bizar genoeg had ik ze die dag nog niet geslagen noch mentaal gekweld, dus kon ik deze emotionele status nog niet verklaren. Maar dan vertelde me ze het nieuws dat ik nooit had verwacht: Grumpy Cat heeft onze wereld verlaten. Gezien dit dier de kat is waar ik altijd van droomde breng ik deze maand een ode aan mijn ‘spirit animal’ door dé drie frustraties van de afgelopen maand op te sommen die mij nog meer grumpy hebben gemaakt dan een vroegtijdige ejaculatie.

Numero Uno: Game Of Thrones seizoen acht:

Je kan er niet naast kijken, van Newsmonkey tot HLN, van Man-Baby tot Loser-4-Ever-Virgin-Fan-Boy. Het internet is overgesatureerd met leeghoofdige meelopers die aan het b*tchen zijn over het laatste GOT-seizoen en hoe slecht het wel is, bla bla bla. En ik ben nu geen zak geïnteresseerd in al die kutmeningen. Voor mij was dit seizoen best wel OK. Ik vond het leuker toen er op donderdag geprotesteerd werd om deftigere redenen. Maar goed, de mama’s en papa’s zullen wel blij zijn dat hun kroost op donderdag terug naar school gaat en geëngageerd is in kwaliteitstelevisie. Soit, dit gegeven even ter zijde als de linkerkous na het masturberen. Terug naar de essentie!

Er werd zelfs een petitie gestart om dit seizoen te herproduceren. Ik zou eerder een petitie willen starten om die mannen een trap in hun poepenhol te verkopen, zodat ze, in de plaats van collectief te fanboy-zagen een collectieve prolaps krijgen. Dan hebben ze tenminste een reden om te zagen. Al die nerds kunnen er gewoon niet tegen dat de serie ten einde is en daarmee basta. Ze zijn even gefrustreerd als wanneer mama de borst wisselde voor de fles. Ze wisten toen al dat dat de laatste maal zou zijn dat ze een vrouwelijke tiet in het echt zouden aanschouwen zonder er een hoop geld voor te geven. Je zou voor minder een petitie starten om zo’n leed (weliswaar in een totaal andere vorm, maar de beleving zal voor hen vermoedelijk identiek zijn) te herbeleven.

En dan zijn er zelfs van die ‘poepgaais’ die in therapie moeten om het laatste GOT-seizoen te verwerken. Sorry, maar als je hiervoor in therapie moet, is je leven gewoonweg te goed en moet je snel eens naalden delen met heroïne-junks en je huis in brand steken. Dan heb je tenminste recht om mijn belastingsgeld te gebruiken voor therapie! Go f*ck yourself brat! Hier werd ik dus zeer grumpy van! NEXT!

Numero dos: Zwarte Zondag

Onvermijdelijk, de ‘Zwarte Zondag’ die België aan de grond heeft genageld. Het volk heeft de volgende generatie volksvertegenwoordigers gekozen. De winnaars en verliezers zijn gekend en ‘s maandags stond iedereen op met een Trumpiaanse kater. Facialbook was gevuld met nog meer verontwaardiging dan mijn vrouw toen ik toonde hoe “goed” ik de ramen had gelapt. Hoewel ongeveer de helft van de Vlamingen rechts en zelfs één vijfde van de Vlamingen extreem rechts heeft gestemd, is dit niet mijn grootste ergernis. Ik moet toegeven dat de vooruitzichten van een bruin hemdje met bijpassende fuck-me-botjes mij totaal niet zinnen, maar er is nog een grotere frustratie die als een donkere wolk boven mij staat te zeiken. We zien overal de verontwaardiging, maar nergens de trots. Ofwel werden massaal veel proteststemmen uitgebracht en hebben al deze anti-stemmers nu iets van “OWWW SHIIIIITT” ofwel werd er doelbewust gestemd en zijn deze rechts rakkers beschaamd om er voor uit te komen. Wat veel betekend natuurlijk… Any-nazi-how, nu mogen we “kampen” met de consequenties van onze stem. Leve de democratie!

Numero tres: teennagels

Waarom hebben we die kutdingen? Ze hebben geen enkel nut en net zoals mijn onkruid, blijven ze groeien. Soms groeien ze zelfs in je huid en heb je een hoop pijn en gezeik. En wat voor voordeel hebben ze? Die dingen aan je vingers zijn ergens nog handig om een sticker of dergelijke los te prutsen van al je brol, maar die teennagels … zo nutteloos als een chronische ethylafhankelijke vetzak op zondagmorgen.

Grumpy Cat, we zullen je missen. Je humeur zal in ons voortleven en wordt voor eeuwig gekoesterd. In jouw naam zal ik de mensen in mijn omgeving blijven duidelijk maken dat ik ze niet tolereer! Het ga je goed! You never walk alone!

Grumpy Cat, 4-4-2012° - 14-5-2019+

Yours Truly, The Odd Man