Metallica, Koning Boudewijnstadion, 16/06/2019 (4,5/5)
Disposable Heroes
Voor één keer was het Koning Boudewijnstadion niet de hotspot voor tricoloren voetballiefhebbers. Op zondag 16 juni 2019 werd het heilige gras van de Rode Duivels omgetoverd in een heuse metaltempel. Het merk Metallica kwam langs en ze hadden niemand minder dan Ghost en Bokassa meegebracht om de toestromende meute fans, bijna allen gehuld in ‘tallica-shirt, doeltreffend op te warmen.
Toen Bokassa (4/5) mocht aantreden was de helft van het stadion nog leeg. Toch gaven de Noren het beste van zichzelf om enige indruk na te laten. De rijzende ster aan het metalfirmament klinkt op plaat zeer solide dat zelfs StuBru het aandurfden om ze wat kostbare airplay te geven. Live hebben ze ook heel wat in hun mars, maar de magnitude van de setting en het vroege uur speelde niet in hun voordeel. We zijn zeker dat ze in zaal als pakweg de Vooruit zeer goed tot hun recht zouden komen. We onthouden vooral dat Metallica een relatief onbekende band uit Noord-Europa een springplank aanbiedt naar het grote publiek. Ook Kvelertak kan er van meepraten dat dit soort voorprogramma’s hen geen windeieren zal leggen. De dikke regendruppels namen we er, zoals de band ook deed, zonder verpinken bij.
Daarna moest Ghost (3/5) het vuur brandende houden. Met hun hits Rats en Dance Macabre, die bijna mainstreamer zijn dan de tronie van James Cooke, kon dit geen probleem zijn. Het al goed gevulde stadion zorgde er ook voor dat er meer gebabbel en vertier was. Het gerstenat vloeide rijkelijk en het verbruik was recht evenredig met de decibels die de toestromende massa produceerde. Zodoende had onze gemaskerde vriend Cardinal Copia moeite om er boven te geraken. De klassiekers deden hun werk en brachten wat sfeer. Maar meer voldoening dan een goudgele pretcilinder kon Ghost ons niet schenken.
Volgens wikipedia gebruikt Metallica (4,5/5) Ecstasy Of Gold al sinds 1983 als klinkende prelude voor hun optredens. De onheilspellende intro wordt sindsdien meer geassocieerd met Hetfield en co dan met soundtrack van The Good, The Bad & The Ugly. De gitaren werden gestemd op Hardwired, de opener van hun laatste worp. Er werd meteen vuurwerk bijgehaald om de vlammende start kracht bij te zetten. Met Disposable Heroes schudden ze een eerste verrassing uit hun mouw. Een eerste bewijs dat ze van hun rijke discografie niets uit het oog verliezen. Nog voor het uur werden de klassiekers Unforgiven, Sad But True en Fade To Black afgevuurd op de uitgelaten menigte. De bindteksten bleven beperkt en de muziek, waar uiteindelijk allemaal om draait, werd vakkundig op zijn voetstuk gezet. Net over de helft kreeg het ooit zo verguisde St. Anger het gros van de handen op elkaar. We lieten onze anger vrij en hadden met onze beste vrienden de avond van ons leven. Het drieluik One, Master Of Puppets en For Whom The Bell Tolls zorgde voor spreekwoordelijke kers op de taart, de finale nekslag die alles wat daarna nog het Brusselse zwerk ingekeild werd overbodig maakte.
Metallica behoort nog steeds tot onze grootste helden. Disposable heroes die er no mather what altijd op uit zijn om er een knallende show van te maken. Een boegbeeld van de metal, een rots in de woelige branding.
(BG)