MONO + GGGOLDDD @ Muziekgieterij, Maastricht – 19/05/2023
Maandenlang stond deze datum al rond omcirkeld op de kalender en de gezellig gevulde Muziekgieterij was bewijs dat dit bij vele fans het geval was. Mono nam op zijn Europese tournee het Nederlandse GGGOLDDD mee als voorprogramma en dus wist je op voorhand dat dit een muzikale avond om in te lijsten zou worden. Maar ook eentje om je emotioneel op voor te bereiden, want dit zijn twee bands die emotioneel wel heel wat losmaken.
GGGOLDDD (voorheen gekend als ‘gewoon’ Gold) is een postrockband die al jaren gestaag aan de weg timmert met kwalitatieve albums. De grote doorbraak kwam er echter 2 jaar geleden, als gevolg van de Covid-pandemie. Het Roadburn-festival was in 2020 niet kunnen doorgaan en toen bleek dat het in 2021 ook niet zou lukken, werd Roadburn Redux ingevoerd: een online festival waar je enkele dagen lang naar diverse videoclips (vaak in première) en live-registraties kon kijken. Zonder twijfel een van de meest spraakmakende én meest bekeken live-sets was ‘This Shame Should Not Be Mine’ van GGGOLDDD.
Het was een van de zogenaamde ‘commissioned pieces’, waarbij een band gevraagd wordt nieuwe muziek te maken, speciaal voor het festival. Zangeres Eva Milena legde vanavond voor het slotnummer ook uit waar het over gaat: een persoonlijke ervaring met seksueel geweld en de schaamte en pijn en heel veel andere, vervelende zaken die daarmee gepaard gingen. Een muur waar ze tegen aan botste tijdens de pandemie en die ze probeert af te breken door het van haar af te schrijven. De muziek als therapeutisch redmiddel om de posttraumatische stress van zich af te schudden en opnieuw te beginnen dus. De live-registratie voor een lege zaal mocht GGGOLDD vorig jaar ook effectief live op Roadburn brengen, met overdonderend succes – de band en performance met uitgebreide band werd enorm warm ontvangen. Het kon dus niet anders: ‘This Shame Should Not Be Mine’ werd het nieuwe album van de band en daar lag vanavond dan ook de focus op.
Muzikaal evolueerde de band de voorbije jaren al sterk naar een andere sound waar elektronica steeds prominenter op de voorgrond treden. Die evolutie is doorgetrokken en liet de band toe om vandaag in een afgeslankte samenstelling met 4 evenveel indruk te maken. Denk naast post rock/metal ook aan alternatieve rock, triphop, avantgarde, new wave en veel synths, verstilde momenten die naar adem doen happen en op tijd en stond felle gitaaruitbarstingen. Uiteraard trekt vooral frontvrouw Milena de aandacht en dat wil nochtans wat zeggen met de straffe muzikale omlijsting. Haar gevarieerde, intense zang en bijhorende, bezwerende bewegingen zuigen je in haar wereld, je voelt vanaf opener ‘Beat By Beat’ de pijnlijke ervaringen die ze op tafel legt.
‘Strawberry Supper’ is een van onze favorieten, bij de start duidelijk refererend naar Portishead maar daarna dreigend en losbarstend. ‘Spring’ blijft hangen in die dreigende sfeer die de elektronica oproepen terwijl ‘I Won’t Let You Down’ start met dream pop en shoegaze met erg hoge zang, om daarna weer te ontplooien met donkere, dreunende en overstuurde elektronica. Met ‘I Let My Hair Grow’ komt ook de gloednieuwe single voorbij en die trekt de lijn van het vorige album perfect door. Het iets oudere nummer ‘Old Habits’ springt er uit met het hardere, hypnotiserende ritme van de elektronische drums. In de intense, ongemakkelijke afsluiter ‘On You’, met een schaarse muzikale ondersteuning en veel effect op de stem, spreekt Milena haar belager rechtstreeks aan en dat snijdt elke keer in ons vel. Daarmee komt na 45 minuten een einde aan deze indrukwekkende set en maken wij een diepe buiging voor zoveel intensiteit en schoonheid.
Mono uit Japan bestaat intussen bijna 25 jaar en mag zich tot de absoute top van de postrock rekenen. Beetje ironisch, omdat de bandleden zelf dit label (en alle andere labels) verwerpen en zeggen dat muziek dit net overstijgt en ze niet in muzikale hokjes denken. Ze laten zich inspireren door zowel experimentele, avant-garde als klassieke muziek. Dat kunnen we alleen maar toejuichen en beamen, maar anderzijds is het soms toch wel handig om een beetje richting te geven. In het begin van hun carrière werd Mono dan ook in één adem genoemd met bijvoorbeeld Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor en Mogwai. En net als die bands geven ze fantastische, intense, emotionele live shows en is er geen sprake van zang. Die is ook absoluut niet nodig want het classy en moeiteloos coole viertal slaagt erin om anderhalf uur lang probleemloos de aandacht vast te houden met de solide ritmesectie van bassiste Tamaki en drummer Dahm en het inventieve, complexe gitaarwerk dat Taka en Hideki uit hun instrumenten en uitgebreide boards vol effectenpedalen weten te toveren.
De band heeft intussen al tientallen releases uitgebracht, zowel full albums, (split) EP’s, soundtracks als live albums en heeft nog geen enkele keer ontgoocheld. Mono beheerst immers de kunst van de dynamische aanpak en charmeert in de rustige, betoverende passages maar maakt ook indruk met golven van gitaren. Zonder woorden weten ze zo toch zowel positieve gevoelens van vreugde als negatieve emoties van verdriet op te roepen. De nadruk ligt deze Europese tournee op de twee meest recente albums, met 3 nummers uit ‘Pilgrimage Of The Soul’ en 2 uit ‘Nowhere, Now Here’ maar ook enkele oudere kleppers.
‘Riptide’ kent een zeer rustig, bijna pastoraal begin maar barst dan meteen open met luide gitaren. ‘Imperfect Things’ bouwt enkele minuten lang rustig op, tot de ronkende bas, swingende drums en specifieke gitaarsound (die zowel sferisch als scherp klinkt) de hemel openscheuren. Ook het lang uitgesponnen ‘Nowhere, Now Here’ leunt op een rustige start en klaterende gitaarlijnen waarin je toch hoort dat alle postrock schatplichtig is aan Pink Floyd. Het nummer plooit telkens verder open en blijft de spanning opbouwen en opdrijven, zowel qua tempo als volume door de knallende drums en een machtige gitaarmuur. Ook ‘Innocence’ toont aan dat Mono niet alleen de kunstjes van het genre beheerst maar gewoon meegeschreven heeft aan het rulebook: een typische opbouw tot een stevige uitbarsting, waarbij roffelende drums voor dynamiek zorgen. ‘Sorrow’ is zo’n nummer dat met zijn filmische sound beelden oproept van hoog vliegende adelaars over weidse toendra en bergtoppen. Met ‘Halcyon (Beautiful Days)’ en ‘Ashes in the Snow’ krijgen we oudere publieksfavorieten voorgeschoteld. ‘Ashes’ begint met klanken die aan een muziekdoos doen denken maar bouwt weer heerlijk op, temporiseert en barst dan nog sneller en harder open om af te sluiten met een slag tegen een gigantische gong. Als bisnummer zijn we uitermate gelukkig met ‘Com(?)’, dat nog eens alle elementen van de bandsound laat zien en heerlijk knalt, om ons uiteindelijk uitgeleide te doen met een heerlijke bak feedback en noise.
Absolute topklasse!
Full photo report: Mono + GGGOLDDD
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen