Placebo
08/08/2023 - Poppodium 013, Tilburg
Je zal ons nooit horen zeggen dat de 013 een ‘kleine zaal’ is, integendeel. Het blijft met afstand een van onze favoriete locaties (Fantastische akoestiek! Parkeergelegenheid! Vriendelijke medewerkers!) en met plaats voor 3000 bezoekers is het zelfs een groot poppodium. Maar voor een band als Placebo is dit wel effectief een ‘kleine club show’, want de Britse band speelt doorgaans op grote festivalweides of grote hallen zoals een Sportpaleis. Een unieke kans dus om ze hier in ‘intieme’ setting mee te kunnen pikken.
In het voorprogramma mocht Cameron Hayes zich voorstellen, nog maar hun tweede internationale show volgens de kleine, Engelse zangeres/songwriter. Met behulp van een gitarist en drummer bracht ze een half uurtje een mix van alternatieve pop en moody gitaarrock. Zingen kan de jongedame zeker en het enthousiasme, de dankbaarheid en de oprechtheid spreken in het voordeel. De songs zijn helaas voor ons niet meeslepend genoeg en de zangeres mist voorlopig uitstraling om onze aandacht vast te houden. Tijdens de set denken we al eens onwillekeurig aan PJ Harvey, Blood Red Shoes, St. Vincent en Gossip, maar er missen weerhaakjes en scherpe randjes en het is voor ons misschien nog te clean.
Standaard bij een concert van Placebo is de oproep van de band om vooral niet de hele show te filmen of foto’s te maken met de smartphone omdat het de ervaring voor zowel de band zelfs als de andere fans verstoort en het moeilijk maakt om de connectie te krijgen. Er is niks mis met een foto als aandenken maar dat is verder wel een oproep waar we volledig achter kunnen staan: niets zo erg als een show op iemands smartphonescherm te moeten volgen. Laat het maar aan de fotografen over!
Ook een weerkerend thema, maar eentje waar we op voorhand onze bedenkingen bij hadden: Placebo laat een aantal hits links liggen en focust op het laatste album ‘Never Let Me Go’ dat vorig jaar uitkwam. Maar liefst 9 van de 19 nummers vanavond worden daar uit geplukt. Maar vanaf opener ‘Forever Chemicals’ mag alle voorbehoud de kast in, deze band haalt een hoog niveau! We krijgen meteen een heerlijke, volle, donkere rocksound voorgeschoteld, naast de drums zijn er nog twee gitaristen en een toetseniste/violiste om de sound op te vullen. Schitterende visuals, met 2 rijen van schermen maken het plaatje compleet.
‘Beautiful James’ is met zijn pulserende bas en ijle synths meteen een hoogtepunt en ‘Happy Birthday In The Sky’ ontplooit zich telkens verder. Ook ‘Sad White Reggae’ bewijst met die venijnige keyboardriff dat alle lof voor de laatste plaat terecht was. Tussendoor gaan we met ‘Bionic’ nog eens terug naar het debuutalbum, maar iets over halverwege wordt een blik kleppers opengetrokken. Achtereenvolgens krijgen we een stomende versie van ‘For What It’s Worth’ , ‘Slave To The Wage’ en het melancholische ‘Song To Say Goodbye’. We gaan van het ene hoogtepunt naar het andere aan het einde van de reguliere set: bij ‘The Bitter End’ is opnieuw een glansrol weggelegd voor Angela Chan op de elektrische viool. Het sterke ‘Infra-red’ zet nog eens een uitroepteken achter een vlekkeloze set.
Dan krijgen we in de bisnummers nog een heerlijk heftige cover van ‘Shout’ (Tears For Fears), ‘Fix Yourself’ van het laatste album en als traditionele afsluiter de cover van ‘Running Up That Hill’ (Kate Bush). En dan te bedenken dat we pakweg ‘Meds’, ‘Nancy Boy’, ‘Every You, Every Me’, ‘Special Needs’, ‘Pure Morning’ en 'Special K' niet eens te horen kregen. Straffe kost hoor.
Full concert review: Placebo
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets