Iedereen zal dit nare gevoel wel herkennen. Je zit in je auto lekker te genieten van onze rustgevende Belgische ochtendspits of je zit op het werk te dagdromen van het weekend dat nog moet komen. Plots krijg je een vaag herkenbaar en onheilspellend gevoel. Het begint met die koude en kille rilling over je ruggengraat. Alle haartjes op je armen gaan rechtstaan en uw sfincter spant zich op alsof hij een onaangename verassing verwacht. En dan gebeurt het: uit het radiotoestel weerklinken de eerste deuntjes van een berucht kerstlied. Wanhoop en het bijhorende koude zweet komen boven borrelen en je beseft maar al te goed dat de “prachtige” tijd waarin we de geboorte van kindeke Jezus vieren is aangebroken. Fra-lalalalala schiet me dood! De laatste tien jaar herkennen we het aanbreken van deze hoog christelijke periode al sneller aan de Coca-Cola kerstreclame die door onze beeldbuizen geprojecteerd wordt dan door de kaarsjes van een adventskrans te zien branden. But who cares? Cadeautjes, cadeautjes en nog eens cadeautjes! Daarbovenop de talloze kerstmarkten met glühwein, jenever en een warme chocomelk voor de kleine sloebertjes, ow yeahhh…

Dat bijna heel West-Europa het christelijk geloof heeft doorgespoeld in het toilet der rationaliteit is volledig begrijpelijk. En hoe pijnlijk het ook is, dit fenomeen is al te snel waarneembaar wanneer je merkt dat mensen sneller kunnen zeggen wanneer het solden zijn dan wanneer het tijd is om te vasten. Maar ons creatieve kopje heeft aan deze periode een andere betekenis kunnen geven: familie, samenzijn en delen. Idyllisch niet? Een hele avond samen zijn en elkaar liefhebben rond de grote familietafel. Ikzelf geniet hier enorm van. Maar dan heb je natuurlijk ook de talrijke families waarbij de façade nog steviger overeind staat dan opa zijn “hoe-ha” na het nemen van de blauwe wonder pil. “Laten we klinken op nonkel die al zes maanden nuchter is!” Nonkel zit daar dan met zijn ‘Kidibul’ of ‘Stassen Perzik Zéro Alcohol’ terwijl de rest het goede spul drinkt. Je kan er enkel medelijden mee hebben. De arme rakker moet die avond overleven zonder zich te kunnen bezatten. Een serieuze opgave als je het mij vraagt. Het laatste restje van het christelijke geloof dat je daar nog kan vinden, na het kerststalletje onder de kerstboom, is nonkel die denkt: “God, verlos mij van mijn familie”.

Na het uitgebreide aperitief kunnen we dan onze voetjes onder tafel schuiven voor een heerlijke kerstmaaltijd. Ik heb het geluk te komen uit een middenklassegezin. Dat wil zeggen: lekker eten, goed eten en veel eten. (In tegenstelling tot onze minder bedeelde broeders die het moeten stellen met een lasagne van den Aldi (wat trouwens de beste van de wereld is, maar dat is een column voor een andere keer) en een Cara pils.) De steunpilaar van deze exorbitante maaltijd: boontjes in spek gerold! Zolang dit maar op mijn bord ligt, blijft Kerstmis voor mij de meest geniale periode op deze modderballon (na mijn verjaardag natuurlijk). Boontjes met spek dus! En niet de gezonde variant in de oven, maar de in vet gebakken in de pan versie. Al kwijlend kunnen we dan de koffie klaar zetten die de heerlijke kerststronk moet vergezellen (broeksknoop intussen open).

Ik was als kind vooral aan het wachten op dit moment, want mijn ouders waren zo sympathiek om mij een hele avond lang te kwellen met hun “cadeautjes pas bij de koffie”-traditie, the bastards.

De cadeautjes, prachtig toch? Geven en krijgen onder de noemer “liefde”. Weken ervoor worden er al naampjes getrokken, gevolgd door de alom bekende vraag: “Voor hoeveel kopen we?” Hopla, daar wordt het sentimentele systeem al even snel doorprikt als een egel die een ballon wil neuken, omdat we een prijs gaan plakken op elkaar. Mama is zoveel waard, broer en zus zoveel. En voor opa wat saaie kousen want we zien hem zo graag.

Kort voor dit heilig feest kan je op Youtube nog de beelden zien van het mooie en idealistische Amerika, waar ze hun beruchte ‘Black Friday’ houden. Hallucinante beelden die de mensheid zo triestig weerspiegelen. Het zijn haast een bende op hol geslagen apen. Als dit nu geen sluitend bewijs is voor de, soms nog steeds in vraag gestelde, evolutietheorie. Face it, we are all monkeys. Maar je kan denken: “Hé Odd Man, misschien doen ze het om dan toch maar die veel te dure playstation te kunnen kopen om hun kindje gelukkig te maken. Dan heeft hij/zij ook iets moois zoals de rijkere kindjes van de klas.” En dit kan perfect kloppen mijn beste lezertjes, maar zoals de bekende internet meme luidt: “Bitch, please”! Je kan niet ontkennen dat onze samenleving doordrenkt is van het kapitalisme en materialisme die op zijn beurt het egoïsme laat opblazen als een zekere minister die het all-you-can-eat buffet bij Pizzahut heeft gespot. Een perfect voorbeeld voor deze stelling zijn de beeldjes van het kunstwerk ‘Coming World Remember Me’, Waarbij elk beeldje een persoon voorstelt die gestorven is tijdens De Groote Oorlog. Of moet ik ondertussen zeggen ‘Coming World SELL Me’?! Al een maand voor de officiële datum waarop je een beeldje kon gaan afhalen, stopten er al bussen vol met ‘de ouderen van tegenwoordig’ om hun zakken van de Lidl vol te proppen met de kleine hoopjes klei. En of ze nu werden aangesproken door de organisatie maakte niets uit. Hier kwam het “ik ben doof schatje” excuus pas echt goed van toepassing. Er kwamen me verschillende verhalen ter ore van hoe de beeldjes zelfs eerst gekeurd werden voor ze in de zak gingen. Afgekeurde beeldjes vlogen gewoon terug op de hoop. Net als in de echte wereld zijn afwijkingen en abnormaliteiten niet welkom op de schouw van onze “moreel perfecte” oudere generatie, hoewel zij vaak de eerste zijn om te zeggen dat “de vreemdelingen” en “de jeugd van tegenwoordig” geen respect hebben (opnieuw Bitch, Please). Ik ben mij er goed van bewust dat ik niet mag veralgemenen, maar wat ik zag, hoor en las over dit thema sloeg me K.O van verontwaardiging. Dit is een perfecte filosofische spiegel die we onze maatschappij voorhouden, maar degene die er zich schuldig aan bevinden zijn gewoonweg te dom om te beseffen wat ze in die spiegel zien. Het excuus “de anderen doen het ook” komt hier even vlot naar boven drijven als bij de meeste Duitsers die spontaan “Ich bin kein Nazi” riepen als ze een U.S - G.I zagen aandraven. Well now, this just rubs me the wrong way!

Gelukkig zijn er de vele goede doelen die we kunnen steunen om ons een warm gevoel te geven, zodat we die arme stakkers aan de ingang van de supermarkt kunnen negeren. Gelukkig is er ook nog een groot deel van onze maatschappij die net dat beetje anders is, die de Warmste Week van Studio Brussel steunen omdat ze erin geloven, die zonnepanelen plaatsen voor (voornamelijk) de juiste redenen en die beseffen dat katten vergiftigen om uw vogeltjes in gevangenschap te beschermen fout is. Het is ook geruststellend om te zien dat ze hun moreel kompas via hun genen en opvoeding doorgeven aan het nageslacht. Er is hoop voor de toekomst. En voor degene waarvan ik hun perfecte façade heb doorprikt en als gevolg de ware stank van de onderliggende koeienvlaai naar boven komt, hier wat advies van je goede oude vriend ‘The Odd Man’. Als je elkaar echt graag ziet, probeer dat dan elke dag te tonen. Ga niet op Valentijn dat boeketje bloemen kopen in de Q8, om ze dan de rest van het jaar dagelijks een flinke pak rammel te verkopen. In plaats van de zoveelste in de rij te zijn om uw schattebout een sterk afgeprijsde iPhone X te kunnen geven, neem die tijd om aan hem of haar te spenderen. En het laatste wat we kunnen missen is de graaicultuur die nu overduidelijk in mijn vizier is gekomen.

This is The Odd Man saying happy holidays you motherf*ckers! Stay sexy en tot volgend jaar voor meer zever from yours truly! XxX