Up In Smoke Volume 6
Trix 18 feb. 2016
19u30, een avondje ‘stoner rock’ gaat van start. Ik heb geen flauw idee waar me aan te verwachten, maar ik laat me meesleuren met de stroom en zie wel waar ik aanspoel. Mammoth Mammoth, een Australische band, komt als eerste op het podium en ze spelen harder dan ik had verwacht, met een grunge sound en een soms haast trashy kantje. De zanger, Mickey Tucker, staat blijkbaar bekend om zijn ‘grenzenloosheid’ en doet ook ditmaal zijn reputatie eer aan. Hij is licht bezopen en blijft zichzelf herhaaldelijk op het hoofd slaan, ook spuugt hij in het publiek en gooit bier in het rond. Niet wat ik verwacht had, zeker niet van een man met de looks van de vader in ‘grounded for life’, maar op zich niet oninteressant om gade te slaan. Je vergeeft deze schattige jongens snel hun technische foutjes, maar de distortion op de lead gitaar vind ik wel zeer storend. Deze is te chaotisch en de gitarist heeft ze zelf niet onder controle. Door deze ruis verstaat niemand de speech van Mickey of kunnen we überhaupt deftig naar een solo luisteren, maar dat doet er niet toe. Het is de sfeer die telt, het lawaai, het gevoel. Of ze echt ‘Bigger than Jesus – Louder than hell’ zijn zoals hun poster het ons predikt, daar zult u zelf over moeten oordelen.
Tijdens de kleine pauze zie ik wat voor mensen er eigenlijk naar dit concert gekomen zijn. Een heerlijke mix van hippies en metalheads. Erg uniek. Beeld u in, mensen die eruit zien alsof ze in Korn zouden spelen, maar dan met een hennepbroek aan en een leren jas erover. Erg verfrissende stijlen. Hier en daar duikt de occasionele pretsigaret op en de geur van weed wordt intenser. Voorlopig ben ik voldaan met mijn appelsiensap en de vriendelijke dame achter de bar die me vraagt of ik een liefdesbrief aan het schrijven ben. “Sorry, het is maar een review.”
20u30, Greenleaf begint. Deze Zweedse band doet me denken aan rode afbladderende Ford pick-up trucks, lowriders met tribal stickers en saloons met van die typische klapdeuren. Ondanks het hoge redneck gehalte is de audio hier haarfijn geregeld en zijn de artiesten goed afgestemd op het samenspel, misschien valt dit me nu extra op omdat ik ze vergelijk met hun voorgangers. Het soleerwerk van deze Scandinavische hillbillies verbaast me, feilloos en zeer pittig. Gaandeweg het concert transformeert de happy rock ‘n’ roll en wordt ze duisterder. Van Texas crossroad deuntjes naar de achtergrondmuziek van een haast apocalyptische ‘the walking dead’ woestijnscène, of iets in die aard. Greenleaf, niet slecht. U moet voor het genre zijn, maar desalniettemin een zeer professioneel doch integer performance.
21u50. Next, My Sleeping Karma. Een Duitse instrumentale rockband die haar naam niet gestolen heeft. Ik sta hier als recensent en ben natuurlijk erg bezig met wat er op het podium gebeurt, de show, en ik blijf jammer genoeg op mijn honger zitten. Zeker nadat ik warm gemaakt ben door twee vurige up tempo bands, stelt My Sleeping Karma me teleur. Ze noemen zichzelf een psychedelische rockband, dus verwacht ik op z’n minst dat ik iets te zien krijg. Wanneer ik rond mij kijk zie ik mensen in hun eigen wereldje, met de handen op het gezicht, lichtjes het hoofd schuddend en met de knieën knikkend. Toegegeven, hun sound wekt wel een bepaalde trance op, maar ik had ook graag een visueel aspect, lichtshow, lasers, rook, projecties, whatever. Ze zijn soundtrackwaardig, en voor een belachelijk goede film zelfs, maar live vind ik ze saai en alles behalve charismatisch. De boeddhistische hardrock synthesizer doet het volledige optreden als één lange intro van een Limp Bizkit nummer lijken maar met een beetje hulp van de THC-wolk die zich nu in de zaal gevormd heeft begint hun muziek op me te groeien. De repetitieve drums en het honderd keren aanslaan van één snaar door de vol getatoeëerde grote vriendelijke reus aan de gitaar doet me zoeken naar de kleine verschillen in de muziek. Dit is waarschijnlijk ook de bedoeling, het geeft rust. Achter de performance van een veredelde garageband hoor ik een zeer professionele sound. Misschien ben ik het die opgehitst wilt worden tijdens een optreden, moshpits wilt zien ontstaan en pas voldaan is als hij een bepaald niveau van shock bereikt heeft. Deze combinatie van kalmerende zen en hardrock had ik nog niet gelinkt met elkaar. Voor mij is het aangename muziek voor op reis, of tijdens het schrijven, maar live wil ik spektakel. Ach, wanneer ik rond mij kijk zie ik dat het voor sommigen wel schijnt te werken, dus wie ben ik om dit voor hun af te kraken?
Foto's & Review: Jules Maeyens