Gent Jazz – Donderdag 7 juli 2016
Avond van de jazz-blazers
De openingsavond van Gent Jazz 2016 – de 15e editie ondertussen al – stond volledig in het teken van de koperblazers.
Zelfs Wout Gooris Trio was voor de gelegenheid uitgebreid met een saxofoonduo voor de première van hun nieuwe reeks composities.
Opener van de avond op mainstage is Terence Blanchard met zijn nieuwe band The E-Collective.
Deze meermaals gelauwerde trompettist draait al sinds de 80-er jaren mee en is vooral bekend voor zijn filmscores (o.a. eerste Spike Lee-films), waarvoor hij ook diverse Grammy’s ontving.
Hij brengt vooral werk uit zijn laatste album “Breathless” (Blue Note – mei 2015), dat hij schreef naar aanleiding van de dood van Eric Garner, die na een gewelddadige arrestatie om het leven kwam (zelfs na ettelijke keren “I can’t breathe” gezegd te hebben), iets wat daarna nationale protestakties uitlokte in de V.S..
Blanchard lijkt zó weggelopen uit een hiphop-crew, met zijn fancy bril, hippe witte sneakers en veel bling-bling om het lijf, en hij klinkt ook wel heel erg funky.
Hij gebruikt – net als gitaristen dat doen – ook effectpedalen om zijn trompet een elektronische toets mee te geven, iets wat wonderwel lekker klinkt.
Ik zag veel virtuositeit, zonder veel overdaad of uitspattingen, maar schijnbaar achteloos spelende muzikanten waarbij niemand echt de bovenhand neemt. Zo ontstond er tijdens het nummer “Tom & Jerry” een soort duel tussen de pianist Taylor Eigsti en gitarist Charles Altura, schitterend gebracht !
Verder gebruikt Blanchard ook samples van zijn zoon Jrei Oliver met politiek geëngageerd spoken word om door zijn nummers te mixen.
In het openingsnummer “See me as I am” krijgt elk bandlid vrijgeleide voor een solo, waarbij Blanchard dan achteraan het podium postvat om goedkeurend te observeren.
Dan volgt het funky “Confident Selflessness”, “Soldiers”, “Everglades”, “Tom & Jerry”, titeltrack “Breahtless” en als afsluiter het weergaloze “Cosmic Warrior”, met een dreigende, zwellende baslijn en zeer sterke solo’s op gitaar en trompet. Dit is ongetwijfeld het beste nummer op het album.
De nog halfvolle tent was toch meteen goed opgewarmd na deze sterke opener.
Vervolgens kreeg de winnaar van de wedstrijd Jong Jazztalent Gent 2015 de kans om zijn nieuw werk in première te komen voorstellen aan het publiek. Pianist Wout Gooris schreef een jaar lang aan een nieuw project en bracht dit nu dus in uitgebreide bezetting op Gent Jazz 2016.
Zij schotelden ons heel intimistische nummers voor waarbij de in- en outro’s werden gebracht op piano waarna de overige bandleden konden invallen om een lekkere lounge-sfeer te creëren.
Vooral het perfecte samenspel tussen de beide saxofonen viel mij enorm op : Erwin Vann (B) op tenorsax en Hayden Chisholm (Nieuw-Zeeland) op altsax speelden prachtige, simultaan-solo’s die mij meermaals kippenvel bezorgden. Ook de grappige bindteksten van Wout zelf zorgden voor een zeer ontspannen concert met nummers als “Mr. Anderson”, “Trout”, “Open” en “Fata Morgana”.
Pas naar het einde van hun set kwam er iets meer animo in hun nummers en werd het tempo was opgeschroefd om het publiek extra te plezieren. Na zijn debuut “Current” in 2014 levert Wout Gooris Trio nu dus een nieuw werkstuk af waarmee hij de weg naar zijn toekomst verder kan plaveien.
Dan was het tijd voor de man voor wie iedereen duidelijk naar Gent was afgezakt !
Het nieuwe jazz-wonder’kind’ Kamasi Washington kreeg na zijn passages in AB reeds heel wat ‘buzz’ rond zijn album “The Epic” en dus vulde de tent ruim op voorhand snel helemaal vol.
Opvallend veel jonge mensen ook, die in de hippe artiest een nieuwe held ontdekken.
Washington en zijn band van zeer talentrijke muzikanten – de meesten kent hij al van kleinsaf – deden al vooraf een stevige opwinding ontstaan in de tent en diezelfde opwinding kwam er ook op het podium toen ze eraan begonnen.
De groep bestaat uit zangeres Patrice Quinn, het ‘fenomeen’ contrabassist Miles Mosley,
trombonist Ryan Porter (aka Soul Brother n°1), aangevuld met violist Jim Simone én 2 drummers Ronald Bruner Jr en Tony Austin.
Met “Change of the guard” en “Askim” kregen we meteen zeer swingende up-tempo nummers die het stilzitten moeilijk maakten. De ode aan zijn grootmoeder “Henrietta our hero” was een zeer persoonlijk nummer, temeer omdat ook zijn vader Ricky – die hem alles leerde - mee kwam spelen op dwarsfluit. “Oscalypso” was een heerlijk funky nummer, met als blikvanger de blitse toetsenist Brandon Coleman. Daarna volgde een ‘battle of drums’ (of ‘conversation’ zoals Washington het aankondigde), want met 2 drumstellen on stage werd de sound van de groep zeer strak ondersteund.
Het werd een lang uitgesponnen set drumsolo’s die de kwaliteiten van beide drummers duidelijk in het licht stelden.
De set sloot af met “The Rythm change”, waarna de volledige tent een staande ovatie klaarhad voor dit machtige optreden, een terechte headliner en sterke opener van het festival.
De echte afsluiter van de avond kwam er met Ibrahim Maalouf, de Frans-Libanese trompettist, die
2 jaar na zijn vorige passage (en toen “een hard-rock set” afleverde), vandaag terugkwam in een kleinere bezetting maar met een speciale missie : een ode aan de grote Egyptische diva Oum Kalthoum, wiens nummers hij tot het jazzgenre herschreef, met zijn trompet als vervanging van de zangstem. We kregen in het Frans eerst de uitleg hoe hij te werk was gegaan : als een klassieke ouverture waar nooit een einde aan komt, met refreinen die evenlang duren als een hedendaagse popsong in hun geheel. Om dit beter te illustreren werd net voor aanvang van hun concert de Syriër
Samir Hamsi op het podium uitgenodigd (“dat wordt explosief, een Libanees en een Syriër samen op het podium” gekscheerde Maalouf) voor een solo op zijn oed (soort luit).
Daarna begon de groep zelf aan zijn set, met Frank Woeste op piano, Scott Colley op contrabas, Mark Turner op sax en Clarence Penn op drums. Het was vooral de trompet van Maalouf die hier de aandacht opeiste, want wat die man uit dit instrument haalt is ongelooflijk. We horen echte zanglijnen, tot soms zelfs een bezwerende fluit, allemaal uit dit ene instrument.
Duidelijk Oosters getinte klanken, soms hard uithalend, soms heel rustig en zacht, maar steeds perfect beheerst, deze man is een magistraal meester op zijn trompet !
Ook hier gaat de bandleider soms opzij staan om zijn bandleden toe te laten te soleren en hun deel van de aandacht op te eisen, maar het zijn wel steeds zijn interventies die het niveau van dit concert de hoogte intillen. Zelden geziene en sublieme instrumentbeheersing, met weeral een staande ovatie bij het afsluiten. We krijgen als toegift nog een nummer van zijn landgenote Fairuz, net als Oum Kalthoum een zeer grote naam in de Arabische wereld, gebracht als duo met vriend Samir Hamsi.
Met deze 2 grote namen op de eerste festivaldag werd Gent Jazz op een overtuigende wijze geopend en dat doet ons alleen maar uitkijken naar nog meer van hetzelfde.
Verder nog een speciale vermelding voor zowel de klank- als lichttechnici die schitterend werk leverden en voor onfeilbaar geluid en licht zorgden., wat niet steeds makkelijk is in een tent.
Stefaan Delagrange