Dump's Veske Zjever #5
Red Red 4/5
“Red Red … wine?”
Red Red, naast een maandelijkse herhaling bij de vrouw en een Ghanees gerecht bestaande uit banaan geserveerd met iets wat er uit ziet als een mix van witte bonen in tomatensaus en een mislukte bolognaisesaus, is het ook een multiculturele band met zijn thuisbasis in het land der frieten, a.k.a La Belgique. Zo’n twee jaar en een half geleden leerde gitarist/banjospeler Steve de Amerikaanse globetrotter Tom uit Ohio kennen tijdens een comedy show. Na enkele jamsessies kwam de doorgedraaide Dj Courtasock het olijke duo vervoegen. Na verloop van tijd werd de band nog aangevuld met een bassist (Chris) en een broodnodige drummer (Pieter). Even blenden, et voila: Red Red was geboren!
Ze beschrijven zichzelf als een psychadelic turntable bluesband, maar net zoals mijn vrouw die haar gevoelens tracht te verwoorden, begrijp ik hier letterlijk de ballen van. Ik verduidelijk graag even mijn eigen interpretatie van hun muziek: Red Red klinkt als The Black Keys in de periode van El Camino, maar dan met turntables en veel meer eigen flavor en rockgehalte. Alle elementen hebben een eigen uitgesproken identiteit, maar komen toch in een mooie cohesie samen. De zang is spot-on, fenomenaal en krachtig en gezien de geboorteplaats van de zanger worden ook de Engelstalige lyrics perfect gebracht (iets wat soms wel een probleem is bij andere Belgische bands). Ook het unieke karakter van de bas springt er uit. Grappig genoeg werd deze massieve bassound opgenomen op een klein gitaarversterkertje. Less is more, baby! De goede ritmische secties en de turntable-skills van Dj Courtasock maken het plaatje compleet. Het eindresultaat past perfect en is verfrissend vernieuwend. Radio heeft dit trouwens als gemerkt, want Red Red klonk al op hun fm-frequentie!
Op hun vi.be-pagina kan je de vijf nummer van hun debuutplaat ‘The Alabama Kid EP’ beluisteren. Naast die Amerikaanse blues-vibe kan je ook wat wereldse ervaring uit de rugzak van zanger Tom merken. Dit is vooral te horen in het nummer ‘Spoonful’. ’I Gotto Know’ is een krachtig nummer waar je een vleugje van Seasick Steve’s nieuwste werk in kan horen (maar dan volgens mijn bescheiden mening veel beter). Het nummer ‘Did You Ever’ toont met zijn tempo en gevoel aan dat de band ook wat naar de uitersten kan resoneren zonder af te wijken van de kern die hun identificeert. Ten slotte kan ik de song ‘The Last Time’ uitroepen tot Miss Universe tussen al die andere hete wijfjes. Dit nummer, dat mooi zou passen naast de ‘Gracias Señor’-plaat van The Sore Losers, moet ASAP op mijn Spotify-lijst komen!
De band is volop nummers aan het schrijven voor een volgende plaat, maar wil zeker niet het vogeltje zijn dat zich beperkt tot één soort gezang. Ze willen namelijk hun blues-invloeden wat ombuigen en een 70’s vibe introduceren. Ik kan alleen in volle spanning en met een gezonde portie curiositeit en ongeduld afwachten tot ze de studio in gaan.
This is The Odd Man saying: Dance Alabama monkey, Dance!