Het jaar waarin de pensioenleeftijd van de hardwerkende muzikant nog maar eens opgetrokken werd
Live 2016
Live was 2016 een voltreffer. Na de aanslagen in Parijs en Brussel vonden de topartiesten uit binnen- en buitenland de weg terug naar ons onder festivals en concerten bedolven Belgenlandje. Per tricoloren hoofd tellen we op wereldvlak hoogstwaarschijnlijk het grootste aantal muziekfestiviteiten. Met festivals als Dour, Les Ardentes, Lokerse Feesten, Suikerrock en Alcatraz alleen al komen we al aan een kleine duizend optredens en dan hebben we de Grote Drie (Pukkelpop, Graspop en alles dat op de Werchterse heide doorgaat) nog niet meegeteld. Ook onze buurlanden pikken gewillig een graantje mee van deze drukbezette muziekagenda. Zo kunnen we met een halve naftebak naar Main Square Festival in Arras, Best Kept Secret in de Beekse Bergen en Vestrock in Hulst dokkeren. Slayer, Disclosure, NOFX en Faces On TV imponeerden maar schoten net dat tikkeltje te kort. 2016 zag er live zo uit:
16. Stonemule (JH Chaplin)
Stekelige stoner uit Koksijde. Op het podium veranderen de gitaren van Stonemule in nietsontziende stormrammen.
15. Black Mountain (De Kreun)
De krachtige combinatie van de zoetgevooisde stem van zangeres Amber Webber met de uitvoerige riffs van frontman Stephen McBean zijn beter dan eender welk hallucinogeen.
14. De Ideale Wereld (Pukkelpop)
Enig in zijn soort! Pukkelpop 2016 waren ook een beetje de IDW-fandagen en met een show die de Wablief?!-tent dagelijks vulde met gierende grappen en grollen was er rond 18u eens iets helemaal anders te beleven.
13. Steel Panther (Lokerse Feesten)
Steel Panther is een gimmick en ze doen het live zo overdreven goed dat je dit doorheen hun set, telkenmale doorspekt met gevatte oneliners, bijna zou vergeten. We kunnen hier zelfs al spreken over een ware hairmetal-revival want de populariteit van de in luipaardmotief gehulde heerschappen bereikt stilaan een ongekend hoogtepunt. ‘Death to all but metaaalll!’
12. Soulfly (Vooruit)
Een spervuur aan hits uit hele Soulfly- en Sepultura-era. De Vooruit daverde nog eens vanouds op zijn antieke grondvesten.
11. Het Zesde Metaal (JH ’t Ipperste)
Het is maar een try-out. Say what!? Het Zesde Metaal staat al tien jaar lang garant voor gezellige avonden rond een imaginair kampvuur met meezingmomenten die niet op twee handen te tellen zijn.
10. Diesel Junk (JH Chaplin)
Rijzende ster aan het Belgisch rockfirmament! Na Your Highness, King Hiss en Fire Down Below zal Diesel Junk binnenkort met een eerste EP of - laat ons hopen – LP nog een versnelling hoger schakelen. Live staat deze band als een onuitputtelijke steengroeve vette brokstukken stoner te spuwen alsof het niets is.
9. PJ Harvey (Vorst Nationaal)
Een concert in Vorst Nationaal met het licht aan zonder fietjefatjerie – lees: op hol geslagen spots die om de drie seconden van kleur veranderen – , het is eens iets anders. PJ Harvey, 47 jaar inmiddels, is nog steeds in form en doet live lekker haar goesting en dat volledig naar de zin van haar brede fanbase.
8. Steak Number Eight (SWC)
Een thuiswedstrijd voor een afgeladen vol Schouwburgplein. Meer hadden Brent en zijn vrienden niet nodig om misschien wel het beste jaar sinds het begin van Steak Number Eight af te sluiten.
7. Noel Gallaghers High Flying Birds (Pukkelpop)
Rasartiesten blijven hoog vliegen met of zonder hun ex-band. Live schudt Noel met veel gevoel voor timing nog steeds de Oasis-klassiekers van weleer uit zijn vestmouw, afgewisseld met toppers van zijn solowerk. Great performance, lad!
6. Dyscordia (Alcatraz pre-show, De Kreun)
Een dijk van een plaat en een live-reputatie die groter is dan het ego van de man op plaats zeven. Dyscordia mag dan ook op heel wat bijval rekenen in binnen- en buitenland en heeft dit alleen maar aan zichzelf te danken. Hail aan onze eigen metal-harlekijnen.
5. King Hiss (De Kreun)
We hebben het al genoeg gezegd, iedereen die zich ook maar iets aantrekt van het Belgische rockpatrimonium kan niet meer omheen King Hiss. Live leeft dit kwartet zich steevast uit als een school bloeddorstige piranha’s op een spartelende prooi. Animo verzekerd.
4. Parkway Drive (AB, Lokerse Feesten)
Vanuit Byron Bay (Australië) hebben ze de wereld veroverd. En dat hebben ze vooral te danken aan de kunststukjes die ze live elke keer opnieuw ten berde brengen. Vergeet Bring Me The Horizon, metalcore kan weldegelijk mainstream en lekker loeihard blijven klinken.
3. Compact Disk Dummies (Pukkelpop, De Kreun)
Je bent wild en je jongt wat. In het geval van de gebroeders Coorevits was dat een oerdegelijke debuutplaat. Hun optredens op de verschillende zomerfestivals en hun tournee die hen in het najaar naar middelgrote concertzalen bracht, werden bedolven onder een berg lof.
2. Iggy Pop (Main Square Festival)
Mankend in gegrild bloot bovenlijf, het is op het eerste zicht geen zicht. Edoch moeten we genieten van de tijd die ons nog rest met dit pop-/rock-/punk-icoon. Iggy Pop was met zijn plaat Post Pop Depression, die hij samen met ene J. Homme in elkaar knutselde, gewoonweg één van de grootste blikvangers van 2016. Iggy is een grote meneer.
1. David Gilmour (Grote Markt Tienen)
40 jaar oude classics feilloos na spelen en met een indrukwekkend beeldscherm tot leven brengen, het is maar weinigen gegeven. David Gilmour gaf afgelopen zomer twee keer van jetje en deed dit met de klasse en de overgave die de naam Pink Floyd waardig was. Een concert om volledig comfortably numb van te worden.