“My people are without TP for their bungholes”

Uiteraard heb ik deze maand terug veel materie om over te schrijven. We herbeleven als mensheid terug een beetje de hoogdagen van de pest, maar dan met wifi. We staan voor een ongekende situatie met ongekende gevolgen en waarvan de fallout onmogelijk te voorspellen is. Wat wel te voorspellen is, is het lot van de Britse en Nederlandse regering, die het lumineuze idee hebben om met de helft minder IC bedden dan in België, de kaart van de groepsimmuniteit te spelen. They are f*cked! Hier zal ik het echter niet over hebben. Ik zou ook een hele ‘rant’ kunnen geven over de vele debielen die in Sluis wat gingen flaneren of lockdownfeestjes bijwoonden en hoe zij er voor zullen zorgen dat dit alles veel erger zal zijn en langer zal duren. Maar ook hierover zal ik het kort houden. Onthou wie de ‘zakzetters’ zijn! Dan kunnen we ze na afloop deporteren naar idiootland!

Tijdens deze Covid-dagen zien we op het nieuws evenveel solidariteit rondvliegen als lege beloftes in verkiezingstijd. Op zich wel prachtig, want we kunnen het gebruiken. Maar wat me verkracht in mijn poepenholleke is de steun voor de zorgsector met de witte lakens en het handjesgeklap. Hoewel ik de attentie apprecieer, wuif ik dit cadeau weg als kousen onder de kerstboom. Ik ben verpleegkundige. COVID-19 of niet, ik doe gewoon mijn job zoals van mij verwacht wordt. Toen de regering echter vergaande besparingen doorvoerde in onze sector, zodat ik en mijn collega’s nog meer worden uitgerokken dan het voorvelleke van een tiener en wij met de witte woede massaal op straat kwamen, was er helemaal geen geklap of witte vlaggen. We konden amper op steun of begrip rekenen. Wanneer beslist werd om op een klein facet van het cultuurbudget zestig procent te besparen, zag je plots overal partieel geel gekleurde smoelboek profielfoto’s opduiken. Daarbovenop alle BV’s op straat en hopla! Ze krijgen meer aandacht dan de peuter die zich op de grond gooit in “den Aldi”. Maar wanneer een cruciale sector kreunt onder de besparingen gaan we dat negeren als de bedelaars aan de ingang van diezelfde Aldi. Wie zich niet kan inbeelden wat een besparing in de zorg kan teweeg brengen, moet nu maar eens kijken naar Italië en Spanje. 

Terwijl iedereen de verpleegkundigen met veel toeters en bellen een hart onder de riem steekt, moeten mijn collega’s na hun shift lege rekken aantreffen in de winkel, dankzij een bende hamsters die overduidelijk met de schijt zitten. Gelukkig kan er toch nog opvang geregeld worden vanaf 8u30, zodat de vroegdienst om 6u45 al op de dienst kan zijn voor de overdracht door onze nachtcollega’s. Overal op straat zien we onze medemens lopen met mondmaskers aan, als steunbetoog voor het tekort aan beschermend materiaal in de zorgsector. En als dat nog niet genoeg is, breken ze ook nog eens in in de auto’s van thuisverpleegkundigen om mondmaskers te stelen. Gelukkig mogen we dan thuis komen en horen dat de buren een lockdownfeestje geven om ons er aan te herinneren dat het nog lang zal duren.

Graag wil ik nog zeggen dat de helden niet enkel in de zorgsector werken. Ik ontspan na het werk graag met een dagelijkse portie Youtube en ben de medewerker van Telenet enorm dankbaar om mij te helpen met mijn internetstoring. Ik ben de kassiersters en rekkenvullers van de supermarkt dankbaar zodat ik nog eten kan kopen voor mijn gezin, alsook de transportsector om het daar te krijgen. Ik ben de vele mensen die mondmaskers aan het naaien zijn dankbaar. Ik ben de kinderopvang van mijn dochter dankbaar zodat ik kan gaan werken. Ik ben de politie dankbaar om de grenzen te sluiten en de achterdeur-café’s op te sporen. Ik ben de mensen die plichtbewust thuis blijven dankbaar. Kortom: we zijn allemaal helden, en dat mag ook eens gezegd worden. En als je dan toch iets wil doen om de zorg te helpen, denk dan goed na voor je het stemhokje in gaat in plaats van te applaudisseren. 

Nog een laatste woordje voor de klagers onder ons: we zijn allemaal moe, we hadden allemaal sh*t gepland en we hebben het allemaal lastig. En voor al die hamsterraars, party people en cafégangers: Go F*CK yourself!

This is The Odd Man saying: Man ik mis de McDonald's.