“One small madras for man, one giant leap for the curry”

India, het land waar goden meerdere armen hebben, koeien en pepersaus minstens drie meter van elkaar verwijderd zijn en waar ze een eigen filmindustrie hebben die flamboyanter is dan een fel paarse Lamborghini Gallardo met vlammen op de zijkant. Daarnaast ook veel armoede, reïncarnatie, expert level train surfing-skills en blijkbaar ook discriminatie naar landgenoten met een donkerdere huidskleur, iets wat ‘Viceland’ recent aankaartte in een documentaire over de Indiase cosmetica-industrie. De kans op het vinden van werk of een partner is er blijkbaar veel groter voor mensen met een blekere huidskleur en hier spelen cosmeticaproducenten gretig op in door producten aan de man/vrouw te brengen die je huid blanker maken.

Je zou dus kunnen stellen dat India met hun versie van Hollywood, Bollywood, en hun discriminatie naar donkerder gekleurde mensen, krampachtig en op een absurde manier als het westen probeert te zijn. Daar komt nu ook nog bij dat ze een poging gewaagd hebben om, zoals de grote wereldmachten, een ruimtetuig op de maan te laten landen en deel uit te maken van de Super High Club. Op 7 september konden we het avontuur volgen van het Indische ruimtevaartprogramma ISRO, dat de onbemande maanlander Vikram richting zuidpool van de maan stuurde om (volgens queen of conspiracy theories Joke Schauvliege) op zoek te gaan naar de beruchte maanpinguïns. Alles verliep volgens plan tot ze de laatste minuten voor de landing alle contact verloren met het ruimtetuig. Expeditie gefaald.

India wilde hiervoor geen buitenlandse technologieën aankopen, maar alles zelf produceren. Goedkoop produceren, wel te verstaan, wat volgens mij evenveel risico’s inhoudt als wij die zelf onze elektriciteit leggen om er ook maar goedkoop vanaf te zijn. Hoe goedkoop vraag je je af? Wel, deze missie heeft zo’n 127 miljoen dollar gekost. Even ter vergelijking, de laatste ‘Avengers’-film, ‘End Game’, had een budget van 356 miljoen dollar. Met andere woorden, een lachwekkend budget voor een ruimtemissie. Dat is natuurlijk relatief, want stel je voor wat India allemaal had kunnen doen met een gigantische som van 127 miljoen dollar op vlak van leefomstandigheden en infrastructuur voor hun bevolking. Een dergelijke investering in riolering en nutsvoorzieningen zou een immens direct effect hebben op de levenskwaliteit en gezondheid van de Indiase bevolking. Waarom je niet eerst focussen op je bevolking en pas later op een levenloos ruimtetuig, dat overduidelijk nergens naar toe gaat? Aan de andere kant kan deze investering in technologie een gunstig effect hebben voor het land op langere termijn. Heel paradoxaal allemaal. Kiezen voor welvaart nu, of welvaart morgen. Toch blijf ik er bij dat die 127 miljoen dollar beter besteed waren aan de mensen, dan aan het achternalopen van dromen uit de jaren ‘50. Maar wat ik me nog meer afvraag: wat een verschil hadden we kunnen maken als die laatste Avengers-film nu eens niet was gemaakt.

This is The Odd Man saying: Gandhi phone home?!

.