“Wielrenners gooien drinkfles op de grond en de kudde koeien doet mee”

‘De Ronde Van Vlaanderen’, zo Vlaams als ‘chicongs in espe’ en de hoogdag van het wielerseizoen. Ondertussen zit de ganse familie aan tafel en laat moeder de kroketten rond gaan, terwijl de televisie 60° wordt gedraaid zodat de penishangende gezinsleden kunnen volgen hoe andere penishangende gasten (want voor de vrouwenkoers is er beduidend minder interesse) strijden voor de eer en het respect van het Vlaamse volk en onderling aan het kijken zijn wie het beste spul heeft ingespoten (maar dit gegeven gooien we ter zijde zoals mama de dag na moederdag).

Daarnet was er bij het aperitief nog een hevige discussie gaande over de brossende jeugd op donderdag (ja, nog steeds dit verhaal) en al het afval dat dit zogezegde hypocriete gespuis achterlaat op Pukkelrock en Pop Werchter. Gelukkig bezit de generatie van onze ouders het ware morele kompas. Zonder hen was alles om zeep en heerste er pure chaos!

Na de heerlijke maaltijd eindigt deze Vlaamse familietraditie met de extase van de dag: ‘den arrivee’, uiteraard met een koffie en een koekske ‘dabei’. Jammergenoeg ebt het enthousiasme snel weg: wederom geen Vlaamse/Belgische winnaar (of kleurling met Belgisch pasport, want wanneer ze winnen zijn dit natuurlijk wel altijd echte Belgen). Mij kan het echter weinig schelen, dus ga ik maar naar huis om me af te vragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat mijn kat aan zijn eigen ballen kan likken en ik niet. Jaloers!

Diezelfde avond verschijnt een traditioneel artikel met bijhorende fotoreportage op verschillende nieuwssites. We zien een ravage van achtergelaten afval op de Kwaremont (die ligt niet meer open trouwens), een opvallende gelijkenis met het jaarlijks rapport over de Pukkelpop camping. Stilaan vormen de barsten in de perceptiemuur van de “goede Vlaamse burgers” eerder kloven waar Maggie haar reet in zou passen. In tegenstelling tot onze Vlaamse modelburger die op de eerste rij stond om stenen te gooien naar de jeugd en hun afval, onthoudt onze jeugd zich van oordelen en “hoog intelligente opmerkingen”.

Hypocrisie ligt aan de basis van deze marginale bilspleet van een kloof. Hypocrisie is het begrip dat steeds naast deze brave burgers heeft gewandeld, samen met alcoholisme, racisme en nationalisme. Al deze beestjes worden ook nauw gevolgd door polarisatie, de vijand van redelijkheid. Tegen deze cocktail van stupiditeit valt niks te beginnen. Alle inspanningen om deze narcistische bevolkingsgroep tot inzichten te brengen zijn vruchteloos. Wanneer je een goed argument aanbrengt, gaan de oren onherroepelijk dicht zoals de vulva van je vrouw wanneer je de naam van haar zus scandeert tijdens het stoeien.

Hoe kunnen wij de wereld redden van stupiditeit en hypocrisie die de mensheid nog meer overheersen dan mijn wens om aan mijn eigen ballen te likken? De oplossing van dit probleem kunnen we misschien vinden in de gedachtenspinsels van de grondlegger van het absurdisme, de heer Albert Camus, namelijk collectieve suïcide. Te? Hoewel het een eerder controversiële oplossing zou zijn, kan je niet ontkennen dat het bijzonder doeltreffend zou zijn. Deze aanpak zou namelijk niet enkel dit probleem oplossen, maar tevens alle problemen die we in de laatste jaren op ons bord kregen: immigratiecrisis, gillets jaunes, milieu, … You name it. Nog steeds te radicaal? Goed dan, misschien moeten we beginnen bij het begin: praten, luisteren en verdraagzaamheid. Of met andere woorden: doe NORMAAL.

This is The Odd Man saying: jullie kunnen allemaal de pot op!