EP-review: Blackfall – Blackfall (4,5/5)
Rock, rechttoe rechtaan gebracht
Naast blue mondays, winterprikken van drie dagen en opwarmen voor het nieuwe festivalseizoen staat ons Belgische voorjaar ook in het teken van De Nieuwe Lichting. Verse en meestal frisse muziek van eigen bodem die via StuBru een weg naar het bredere publiek zoekt. Blackfall is één van die nieuwe bands die, samen met zestig andere artiesten, deel uit maakt van de selectie van deze aparte talentenjacht. Deze Oost-Vlamingen brengen rock met de hoofdletter R gedrenkt in een bad van grunge invloeden. Tijdens het aanhoren van hun debuut-EP viel onze mond als een zwart gapend gat open van verwondering.
Met snoeiharde gitaren zwiert Blackfall de boel op gang. We All Make Sins maakt zich zondig aan een hoog oorwurmgehalte waardoor de track na drie luisterbeurten gewillig in ons hoofd blijft rondhangen. De stem van frontman Bart Smet heeft veel weg van genregenoten Alex Agnew en Glenn Danzig. Strakke zanglijnen worden afgewisseld met oerdegelijk gegrom. Met Rise and Fall en Clown blijft circus Blackfall ons vermaken met gretig gesnaar. Het combo met thuisbasis Oudenaarde scheurt als een Cancellara met panache door tot aan de finish. Tijdens onze luistersessies moeten we bij momenten zelfs terugdenken aan What’s Nu, één van onze eerste compilaties gevuld met nu-metal, waarop Type O Negative, Godsmack en Taproot met een gelijkaardige vette portie lef en energie voor de betere gitaarriedels zorgden. Time To Be Me geeft er op het einde nog een stevige lel op. Zonder enig rustpunt geven ze nog eens een dikke drie minuten het beste van zichzelf. Wij zijn alvast verkocht en drukten met volle overtuiging op de vind-ik-leuk-knop van hun FB-pagina.
Beste StuBru-jury, er mogen gerust eens harde gitaren bij De Nieuwe Lichting 2016 zitten die de rock rechttoe rechtaan bij de liefhebber afleveren.
(BG)