Festival-report: Alcatraz 2017
Zaterdag 12 augustus
Festivalwheels of steel!
De eerste kater kon vanaf 10.45u doorgespoeld worden met een noeste boterham speed metal. De leukste gevangenis van België opende zijn deuren op dag 2 met Rage. Wij lieten deze Duitsers links liggen en gingen tijdig postvatten aan the Swamp Stage. Daar stonden immers onze vrienden van King Hiss (4,5/5) te popelen om Alcatraz een lel van jewelste te verkopen. Na een machtige nieuwe plaat Mastosaurus en een goed gevulde festivalzomer als gevolg mochten ze niet ontbreken op de line-up van 2017. Later op de dag mochten ze nogmaals het beste van zichzelf geven op Bezemrock. Maar terug naar the Swamp waar King Hiss knallend van start ging met La Haine. Ook Killer Hand en Mastosaurus mochten niet ontbreken en een al redelijk goed gevulde tent deed gewillig mee. De koffies en croissants werden vervangen door de eerste pintjes. De snedige riffs van de rauwe grunts verjaagden de laatste regenwolken en zorgden voor de nodige zonne-energie.
Kort na de middag mochten de mannen van Death Angel the Prison Stage betreden. Deze Amerikanen kunnen ook in België op een grote aanhang rekenen. Iets later kwam High On Fire (3/5) het moeras droog zetten aan The Swamp. Deze klinkende naam vulde het rijtje stonergrootheden die dit jaar in de line-up stonden gewillig aan. Hun songs zijn één voor één knoesten van brokstukken die een ware wall of sound optrekken. Een snerpende koppijn waar High On Fire nog een schepje bovenop deed, verplichtte ons de tent vroegtijdig te verlaten.
Met Iced Earth (4/5) op het programma had Alcatraz metalgoud in handen. Een mooie vooravond werd opgeleukt met de hits van weleer. I Died For You ging binnen als een lekkere frockadel special. Ook The Hunter, die de setlist voorzag van de nodig snee, werd met open armen in ontvangst genomen. Frontman Stu Block, die sinds 2011 de lead vocals voor zijn rekening neemt, zat in een vlammende forme en speelde twijfels die her een der nog over hem heersen van zich af. Watching Over Me werd als ware metal-anthem meegeschreeuwd.
Ook Testament (4/5) kon makkelijk de binnenkoer voor the Prison Stage tot de laatste vierkante meter vullen. Afgezien van de micro-miserie die zanger Chuck Billy grijze haren bezorgde werd er een strakke set voor een onvervalste thrash-gig afgevuurd. Into The Pit deed met gemak de grootste moshpit van de dag ontstaan. Over The Wall en Practice What You Preach verenigden onder het goedkeurend oog en stralende glimlach van Billy jong en oud en hees de machtige metalsfeer naar een hoger niveau.
Het was uiteindelijk Saxon (5,5/5) die voor hét optreden van het weekend voor zijn rekening nam. Volgend jaar vieren de Britten hun veertigste verjaardag en van sleet op de heavy machine is zeker nog geen sprake. Frontman Biff Byford voerde zijn troepen als een iconische hardrocklegende aan en was bijzonder goed bij stem. Motorcycle Man, 20,000 Feet en Heavy Metal Thunder werden perfect en met het nodige enthousiasme naar voor gebracht. De korte bindteksten, die Byford vulde met typisch Britse humor, haalden de snedigheid hier niet onderuit. Met een vierdubbele combo (Princess Of The Night, Wheels Of Steel, Crusader en Denim & Leather) werden we op het einde nog meer dan verwend. Saxon was misschien wel het beste dat we dit jaar live mochten aanschouwen.
Rev: Bram Gheysen
Pics: Tom van der stede - Jean-Luc Devos