Alcatraz 2019
Lange munte Kortrijk, 09-11/08/2019
Alcatraz 2019, u was fantastisch
Niet aan te ontsnappen
Alle gekheid op een stokje, wat moet er nog geschreven worden over deze prachtige editie dat nog niet verteld is geweest!? We vroegen het ons stilletjes af toen we dit neerpenden.
Headliners komen en gaan, vooraf beweerden kwatongen dat ze op deze editie van Alcatraz ontbraken. De aanwezige bands en de oerdegelijke organisatie gaven de recordopkomst aan festivalgangers een weekend om in te kaderen en te koesteren. Alcatraz moest dit jaar afrekenen met regen en wind, maar aan dit spitant sfeertje viel niet te ontsnappen.
Vrijdag kregen we van Nervosa een eerste por te verwerken. Dit trio van furies afkomstig uit Brazilië, testte met verdeeld succes de stevigheid van de Swamp tent uit. Multicultuur boven op deze editie want daarna mocht het Japanse Crystal Lake zijn kamikaze-aanvallen ten berde brengen. We waren danig onder de indruk en vergaten snel de wel hele vreemde afkomst voor een metalband. Dat hun t-shirts als zoete broodjes over de toonbank gingen was het bewijs van een strakke show. Verder werd de eerste dag gevuld met een vurige vertoning van Thy Art Is Murder uit Australië, om het internationale gezelschap compleet te maken. Deze heerschappen brengen deathcore met thema’s als godsdienstoorlogen, dierenleed en ander onrecht. Hun laatste worp die begin augustus het levenslicht zag is een baken voor het genre.
Maar het waren uiteindelijk de klinkende namen die op het einde van de dag met de hoofdprijzen gingen lopen. Een oude vos verleert zijn streken niet, moet Biff Byford gedacht hebben. Saxon speelde op automatische piloot de wei plat. Er moesten zelfs enkelingen rondom ons, knock-out geslagen, een eerste dutje doen. Opeth deed er nog een schepje bovenop. Dat progressieve metal een hele tent tot de nok gevuld in extase kan brengen, hadden wij zelf nooit voor mogelijk gehouden. Frontman Mikael Åkerfeldt nam naar oude gewoonte zichzelf niet te serieus en reeg hun oerdegelijke set, bestaande uit amper zeven tracks, met leutige bindteksten aan elkaar.
Na een korte nacht waren we zaterdag nog vroeger op post. Bury Tomorrow zou dag twee op gang trappen op de Prison stage. Door harde windstoten moest er geschoven worden in het programma en het metalcore-fenomeen uit het Verenigd Koninkrijk verschoof ten koste van Carnation (die de dag erna mochten terugkeren) naar de Swamp. Bury Tomorrow bulkte van het zelfvertrouwen en deed Alcatraz op een ontiegelijk vroeg festivaluur ontploffen. Er werd gemosht, gesprongen, gecrowdsurft en meegebruld… Iedereen was opgewarmd en de wind moest intussen aan fluitende kracht inboeten. Daarna volgde Crossfaith, een tweede formatie uit het land van de rijzende zon. Met een portie Japanse werkethiek en ongebreidelde gedrevenheid kreeg dit vijftal de aandachtige inmates op hun hand. Ook Soilwork maar vooral Hypocrisy kon het reeds goed gerodeerde publiek bij de les houden. Eraser en Roswell 47 sprongen, qua decibels deze dag, danig uit de band.
La Morgue, het nieuwste paradepaardje van Alcatraz, bleek al vlug een schot in de roos. Het uit Mechelen afkomstige Psychonaut kreeg de kleinste tent van het festival met gemak vol en speelden de set van hun leven. Nadat het duister over de Lange Munte was neergedaald was het tijd voor het misschien wel meest gehypete concert van het weekend: Avatar. Een eerste keer als headliner zorgde voor een ietwat nerveus begin. Maar al na enkele nummers ontpopte frontman Johannes Eckerström zich als een ware ceremoniemeester. Hun laatste album is stukken beter dan dat van Ghost en het aantal jonge metal-classics in wording zijn niet meer op één hand te tellen, headliner-waardig dus! Wie na middernacht nog niet tegen dek was gegaan zou daar binnen een dik uur wel te vinden zijn. Amenra mocht in hun eigen achtertuin dag twee afsluiten. Door de afwisseling van spirituele preludes en mokerende middenstukken waanden we ons op één of andere hallucinerende ceremonie. A Solitary Reign werd als zwaartepunt van de set tot in de puntjes als hapklare brok post-metal naar voor geschoven. Schreeuwen is een kunstvorm die bij Amenra flirt met de perfectie. We geraakten met ons fietsje via de kortste weg vermoeid maar voldaan nipt thuis.
Om op de dag des heren meteen met een vol festivalterrein te starten werd Alien Weaponry, de metalhype van het moment, als opener op de Prison Stage gezet. Deze jonkies zijn sinds hun debuutalbum Tu aan een steile opmars bezig binnen de scene. Hun Maori-metal is zo aanstekelijk dat het bij de fans enthousiasme van haka-niveau genereert. Daarna mocht Fire Down Below La Morgue nog eens in vuur en vlam zetten. De Gentenaren hadden zelfs Jan Coudron (frontman Carneia en King Hiss) uitgenodigd om op één song mee te zingen. Dit is met voorsprong de meest Kyuss-waardige Belgische band die we op dit moment hebben. Decapitated tapte op zijn beurt uit een ander vaatje om een reeds goed gevuld Alcatraz naar hun hand te zetten. Deze Poolse platwals heeft bakken ervaring en een laatste album dat meekan met de metalgrootheden op deze aardkloot. Met de panache van landgenoot Lewandowski werd het een doelpuntenkermis voor liefhebbers van technisch onderlegde combinatie-metal. Meshuggah deed er iets later nog een flinke geut bovenop. Moshpits worden door ons meestal gemeden maar hier lieten we ons toch even meeslepen door de droeve dreunen van deze toppers. Samen met Opeth en Amenra zorgden deze Zweedse legendes voor de vetste vertoning van het weekend. De blauwe plekken nemen we er graag bij. Rotting Christ ontgoochelde evenmin. De copulatie van logge blackmetal en een frontman Sakis Tolis die nog steeds goed bij stem is, zorgt er voor dat deze niet zo gelovige Grieken na dertig jaar nog steeds zieltjes en volgelingen bijwinnen. Off The Cross mocht met recht en rede La Morgue afsluiten en stoomde lustig de nacht in op een reeds murw geslagen publiek. We vernamen uit goede bron dat Avantasia en Powerwolf ook dik in orde waren, maar zelf hebben we maar een klein stukje van deze kleppers mee kunnen pikken. De lekkere ketels kippenkibbeling waren de kers op de taart.
Na twaalf jaar is Alcatraz, na deze topeditie, voor ons part vertrokken voor nog drie keer zoveel.
(BG)