Among The Angels III
18/03/2023, Muziekgieterij - Maastricht
Een all out hardcorefestival? Dat moet al zo’n 10 tot 15 jaar geleden zijn dat we ons daar nog aan gewaagd hadden. We herinneren ons alleszins nog hardcorefestivals in de Platte Zoal. Maar de affiche in Maastricht prikkelde de belangstelling en het is altijd fijn vertoeven in de Muziekgieterij. Het was trouwens al de derde editie van het Among The Angels festival en opnieuw mocht het bordje ‘uitverkocht’ aan de deur gehangen worden. Geen wonder, want er stonden wel wat unieke elementen op het programma, maar toch fijn om te zien dat er nog altijd een publiek voor is. Een ouder wordend publiek, dat wel. Het was een opvallende vaststelling dat we weinig toeschouwers jonger dan 30 konden ontwaren.
Niet alleen de locatie en de affiche waren top, maar ook de organisatie was helemaal in orde. Er waren mooie plekjes afgebakend voor de bandmerch, de hele crew was vriendelijk, er was een mooie keuze om te eten en natuurlijk drinken (maar dat is altijd al het geval hier) en afwisselend speelden er bands in de Grote Zaal en de Kleine Zaal. De eerste bands speelden sets van een half uur, daarna speelden ze telkens 45 minuten en laten wij dat in dit genre een ideale speelduur vinden. Tussen de bands was er ook nog een gat van 15 minuten, zodat je niet hoefde te haasten van de ene band naar de andere en tijd had om een drankje mee te pikken. Petje af, hoor!
Door parkeerperikelen misten we helaas Ammo. We starten dus met Hater in de Kleine Zaal. Het loopt al aardig vol voor deze Nedercore. Ja hoor, Hater brengt groovende hardcore punk met Nederlandse teksten en toegegeven, dat is wel even wennen. De kale(nde) knikkers van 3 van de 4 bandleden verraden al dat we hier niet met jong geweld te maken hebben, het gaat dan ook over leden en ex-leden van Neuk, Born From Pain en Herder. “Kapot, kapot, iedereen moet kapot” klinkt het, en de eerste beweging in de pit komt van de ‘iets minder jonge’ toehoorders. De sfeer zit er al goed in, getuige ook de twee heren die spontaan voor de lens van onze fotograaf poseren en duidelijk al meer dan één biertje ophebben.
Dan is het de beurt aan het Friese Cornered, waar ze zowaar de gitarist van Hater weer zien verschijnen. Hij valt vandaag in en doet dat goed. Ook hier weer groovy hardcore die doet denken aan de New York stijl, door de coole ritmes en riffs dwalen onze gedachten al eens af naar Biohazard. Nadat de pit wat was stilgevallen, spoort de band iedereen aan om er een feestje van te maken, maar dat levert pas bij de laatste nummers echt het gewenste resultaat. Eerlijkheidshalve bekennen we dat ze onze aandacht ook niet de hele tijd konden vasthouden.
Astro Zombies A.D. speelden pas voor het eerst in 20 jaar opnieuw een show. Maurice Gijsbers, organisator van dit feest en ook programmator in de Muziekgieterij zelf, neemt de gitaar ter hand en brengt samen met drie kompanen een heerlijke Misfits cover-set. De ingewijden hadden dat waarschijnlijk al begrepen uit de bandnaam want het is ook een nummer van de legendarische horror- en hardcore / punkband. 13 nummers lang, vanaf opener ‘I want your skulls,’ is het een tribute en een feestje, met singalongs en fingerpoints. ‘Angelfuck’ brengt de ‘Teenagers From Mars’ nog wat meer in de mood. Dansen en springen voor het podium en luid meezingen, ook bij ‘We Bite’ en ‘Return Of The Fly’ en de oh-oh-ooh’s vliegen ons rond de oren. Ook ‘We are 138’ is een hoogtepunt. Het valt op: hoe verder in de set, hoe meer volk er vooraan het podium verschijnt om mee te brullen. Met ‘Where Eagles Dare’ en ‘Last Caress’ komt het feestje knallend maar helaas ook te vroeg ten einde. We durven onszelf absoluut geen kenner van Misfits te noemen, maar we zijn wél iets meer fan geworden. Voor ons het hoogtepunt van de dag!
Violation of Trust kreeg daarna de moeilijke taak om dat energieniveau aan te houden. Deze show is hun afscheid. In het begin blijft het opvallend rustig in de pit al wordt er wel heftig meegeknikt. Voor ons springt deze band er niet echt uit maar het publiek is het daar niet mee eens. Het duurt tot het einde van het tweede nummer “I will make you pay” vooraleer er even beweging komt, maar dan is het wel helemaal los. De zanger gaat even crowdsurfen en afsluiten doen ze met een cover van 'Sex and Violence'.
Terug naar de Kleine Zaal voor onze landgenoten van Coffin Feeder. Mogen we dit een beetje een Belgische metal-supergroep noemen, met (ex-)leden van Aborted, Leng Tch’e en Fleddy Melculy? Zanger Sven van Caluwé grunt, squealt en screamt zich doorheen een set brutale en groovy set die zich ergens situeert tussen death metal, hardcore, metalcore en grind met ook nog wat spoken word samples. Het gaspedaal wordt hard ingeduwd, maar ook afgewisseld met loodzware breakdowns. Het nummer ‘A good supply of body bags’ wordt aangekondigd met ‘more breakdowns than a mental asylum’ en als gitarist Jeroen vraagt om ‘moshing kids’, dan krijgt hij ook zijn zin: er verschijnt almaar meer volk in de pit met zotte moves.
Adversary was voor ons een grote onbekende, maar bestaat uit leden van Redemption Denied en Hawser. We kunnen spreken van een stevige brok metalcore, met roffelende basdrums, harde riffs en zware breakdowns. Dat is ook wat het publiek wil: de pit wordt gretig opgevuld. De band maakt zeker een goede beurt met zijn op death metal geïnspireerde hardcore, maar onze aandacht verslapt toch wat. Het is in dit genre zo moeilijk om ons bij de les te houden.
Dan komen onze landgenoten van Angel Crew de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok gooien. Al vanaf opener ‘Angel Skin’ zit de sfeer er in. De pit ontploft met dank aan de 2 vocalisten, waaronder Jeroen Camerlynck a.ka. Fleddy Melculy, die zich meteen ontpopten als volksmenners. De snelle hardcore met een metalen randje zorgt er al snel voor dat er veel volk staat mee te brullen aan het podium. Afsluiten doen we met ‘One Life, One Sentence’ en ‘Stand Your Ground’ met loodzware breakdowns aan het einde. Intense set!
No Turning Back is al jaren lang een grote naam in de Europese hardcorescene en vanavond bewijzen ze nog maar eens waarom. Vanaf het eerste moment knalt de strakke, energieke hardcore met metalen randje er stevig in. Hoewel de pit al meteen heftig was, volgt er toch een oproep om er stevig tegenaan te gaan. Achter de drumkit zit vandaag als interim ex-drummer Robin, die 11 jaar geleden gestopt was bij NTB. Hij zou maar één repetitie meegedaan hebben en dat ontlokt de uitspraak ‘en daarom spelen we vandaag alleen maar oude nummers want de rest kent ‘ie niet'. En omdat het een speciale gelegenheid is, werd er spontaan besloten om andere oud-bandleden ‘die toch hier waren’ een nummertje mee te laten spelen, zonder repeteren. Er volgt ook een hartverwarmend eerbetoon aan Backfire!, want zonder hen zou er ook geen NTB zijn.
‘Don’t Cross The Line’ komt nog voorbij, maar het viel opnieuw op dat er best wat gasten in de pit wel over de schreef gaan. Er wordt met vuisten en ellebogen geslagen, getrapt met de intentie om te raken en met een aanloop bovenop mensen gesprongen. We hopen dat de jongedame die afgevoerd moest worden er niets aan over gehouden heeft want dit was niet meer serieus.
Datzelfde patroon zagen we helaas ook bij onze landgenoten van Arkangel. Hun metalcore heeft voor ons altijd nog wat donkerder en gemener geklonken dan veel kompanen en dat werkt ook vandaag weer in hun voordeel. Twee vocalisten zorgen voor afwisseling en jutten het publiek op door hen te laten meebrullen. Ook Ross, gitarist van Angel Crew, komt even vocale ondersteuning bieden. We horen onder andere ‘From Heaven We Fall’ en ‘Behold The Face Of Death’ voorbijkomen. Het gaat er stevig aan toe in de pit en dat zorgt ook hier weer voor vechtpartijen.
Met ‘Hurt’ van Johnny Cash als intro wordt de toon meteen gezet voor een beladen show. Deze show is de release show van het nieuwe Backfire! album ‘Angry God’ maar het zal meteen het laatste concert in lange tijd zijn en misschien wel het allerlaatste over de hele lijn. De band heeft een bewogen geschiedenis en ook de laatste jaren waren niet makkelijk met verslavingsproblematiek en gezondheidsissues. Qua symboliek kan het natuurlijk tellen dat deze M-Town band weer zo’n belangrijke show speelt in de Muziekgieterij, aan het Ritchie Backfire-plein waar een kunstwerk ter ere van de betreurde drummer staat. ‘Bring It On’, en de stagedives, slamdances en windmills in de gigantische moshpit dwingen onze man met de camera zelfs naar het balkon! Veel mensen worden bedankt en ook het publiek krijgt erkenning van de band om na 30 jaar hardcore nog altijd aanwezig te zijn. Omdat zanger Patrick nog niet helemaal hersteld is na problemen met de gezondheid komen ook een aantal gastzangers van de andere bands vanavond steun bieden. Het wordt een harde set met een (weer te?) wild tekeer gaand publiek, maar ook met veel liefde voor elkaar. ‘Pushing My Fears Away’, met ex-drummer Igor nog eens achter de trommels, wordt opgedragen aan de broederband die de muziek gesmeed heeft door de jaren. Beter kunnen we zelf niet samenvatten waar hardcore voor staat.
Full photo report: Dump-FB
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets