HELLDORADO @ Klokgebouw, Eindhoven
18 November 2023
Het was een fantastisch en goed gevuld festivaljaar en een bijzonder goed gevuld concertnajaar. Vooraleer we een versnelling lager schakelen in de concertagenda, sluiten we de festivals dit jaar af met nog een zeer stevige uitsmijter in de vorm van Helldorado. In Eindhoven Rock City wacht weer een lekkere, gevarieerde line-up met een mooie vertegenwoordiging van alles op de waaier tussen rock ‘n’ roll, hardcore en metal en dat smaakt ons verdorie even goed als een fris pintje en een pak frieten.
Met drie podia met overlappende sets, moesten we opnieuw keuzes maken. Dat betekent dat we op één uitzondering na alle bands op de Tarantula Stage, het kleinste podium van de drie, aan ons voorbij lieten gaan. Er was nu eenmaal een te sterke line-up op de Lion Stage (de Main Stage in de grootste zaal, zeg maar) en de Cobra Stage.
Bij onze aankomst zijn de thrashers van Angelus Apatrida (Lion Stage) al van katoen aan het geven. Wat we horen, klinkt zeker prima maar we zijn eigenlijk nog vooral bezig om ons te oriënteren en vooral het hoognodige drankje te halen.
Psychonaut (Cobra Stage) houdt vanaf de eerste tot de laatste noot de aandacht vast met hun spiritueel getinte, dynamische postmetal. Muzikaal springen ze sowieso uit de toon op de affiche die vandaag vooral uitblinkt in snelheidsduivels en meer rechttoe-rechtaan knallers. Het trio is sinds de release van tweede album ‘Violate Consensus Reality’ bijna voortdurend live aan het spelen en dat voel je, het niveau dat ze halen ligt intussen erg hoog. Groovend, melodieus, meeslepend maar ook knallend. Net als bij ons lijkt de altijd indrukwekkende afsluiter ‘The Fall Of Consciousness’ de status van ‘klassieker’ verworven te hebben. Thumbs up!
Het is al de derde keer dat we dit jaar Prong (Lion Stage) aan het werk zien maar de dag dat we daarover klagen, mag je ons meteen een kogel door het hoofd jagen. Het trio van bandleider Tommy Victor, de immer sympathieke en energieke zanger/gitarist, bewees in de zomer al op Dynamo dat er geen sleet zit op hun groovende, hoekige crossover thrash en daarvoor hoorden ze op Alcatraz al tot de toppers van het weekend. De liefde van de band voor Nederland en ook dit festival is duidelijk, maar die is geheel wederzijds. De grote zaal staat helemaal vol en gaat hard op nummers uit de fijne recente plaat ‘State Of Emergency’ maar uiteraard ook klassiekers als ‘Unconditional’, ‘Broken Peace’ en ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’.
Een van de grote onbekenden waarmee het prettig kennismaken was, kwam in de vorm van Blood Command (Cobra Stage), hoewel de band al sinds 2008 bestaat. Visueel is het op zijn zachtst gezegd een vreemd plaatje: de band uit Noorwegen met een pittige, Australische zangeres is volledig uitgedost in Adidas-sportkledij, waaronder zelfs korte shorts en een hoofddeksel dat doet denken aan jaren ’80 RUN DMC. Denk er nog de foute kapsels bij en je krijgt ook wel een New Kids-gevoel. Muzikaal is het gelukkig een pak interessanter, met een mix van groovy, hardcore met catchy punk-, pop- en metalinvloeden. Zangeres Nikki is klein van gestalte, maar haar vocale prestatie is wel groots: schreeuwen én zingen kan ze en dat zorgt voor melodieuze refreinen die schreeuwen voor sing-a-longs. Haar podiumprestatie trekt alle aandacht naar zich toe, het ene moment is het typisch hardcore, het andere moment lijkt ze een popprinsesje en heel vaak balanceert het op het randje van sexy en pornografisch. We waren in ieder geval geamuseerd.
De old school thrashers van Sacred Reich (Lion Stage) kennen de kneepjes van het vak uiteraard, de band werd al bijna 40 jaar geleden opgericht. In de late jaren ’80 behoorde deze band tot de second wave of thrash metal en op een split tussen 2000 en 2006 na, blijft het een gewaardeerde band. Niet moeilijk, met zo’n goedlachs, gemotiveerd en goed ingespeeld kwartet. Het plezier spat er vanaf en de band leidt ‘Lead Us Through Damnation’ in met een dankwoord voor de fans die dit mogelijk blijven maken. ‘Who’s To Blame’, met die afwisseling tussen midtempo groove en snellere passages, wordt luid meegezongen, net als ‘The American Way’ dat zorgt voor onweerstaanbaar headbangen en horns in the air! Afsluiten doen de heren uiteraard met ‘Surf Nicaragua’, een echte klassieker in het genre.
De 5 jonge snaken van Bad Nerves (Cobra Stage) rammen er op los. De tijd is beperkt en dat voel je aan de snedige, korte songs die zich bewegen tussen garage-punk en powerpop. De punks denderen maar voort en ze stralen veel energie uit op het podium. De puntige songs kunnen vaak bogen op een melodieus refrein en liggen lekker in het oor, maar blijven eerlijk gezegd toch niet echt hangen en halverwege hadden we het er wel mee gehad.
Dat gaf ons de kans op Speedmobile (Tarantula Stage) mee te pikken. Eigenlijk weet je alles wat je moet weten over deze band bij hun ontstaansgeschiedenis: op een ‘memorial’ show voor de grote Lemmy kwamen de ritmesectie van Peter Pan Speedrock (drummer Bart Nederhand en bassist Bart Geevers) samen met zanger/gitarist Jeroen Haamers van Batmobile (wereldwijd bekende en invloedrijke psychobilly-band) om Motörhead-covers te spelen. Dat beviel zo goed, dat het een fulltime band met eigen materiaal geworden is. Voeg aan de genoemde ingrediënten nog wat kruiding van The Ramones en Chuck Berry toe, en voila: een stomende pot rock ‘n’ roll!
Nadat Sacred Reich de lat al hoog gelegd had, was het aan hun tourgenoten Death Angel (Lion Stage) om daar nog overheen te gaan. Ook al lid van die second wave of thrash metal, bewijzen de 5 heren dat leeftijd maar een nummer is en doen ze wat ons betreft nog net een tikje beter dan de voorgangers. We krijgen een heerlijke pot strakke thrash, met veel groove, knappe vocale uithalen en gierend gitaarwerk. Ook hier een oprecht dankwoord voor het publiek, want de band heeft al vaak in Eindhoven gestaan. Ze geven ook aan dat een concert gaat over het connecteren met elkaar en energie uitwisselen. Dat gebeurt in overvloed met nummers als ‘The Dream Calls For Blood’ en ‘Thrown To The Wolves’.
De zaal staat zowat volledig volgepakt voor Brutus (Cobra Stage) en vanaf de eerste noot van ‘War’ bewijzen ze waarom dat volkomen terecht is. De zang van Stefanie klinkt krachtig en breekbaar tegelijk, wat de emotionele lading van de nummers ten volle overbrengt. Brutus muzikaal omschrijven is erg moeilijk, want er zitten elementen van (post)hardcore, metal, rock, punk en indie in, maar het trio toont zich vooral meesterlijk in de hard-zacht dynamiek en heeft een geweldige, gevarieerde bandsound ontwikkeld. Intiemere, sferische passages wisselen af met scheurende en beukende momenten, wat bij ‘What Have We Done’ en epische afsluiter ‘Sugar Dragon’ nog eens voor hoogtepunten zorgt. Diepe buiging voor zoveel klasse!
Regelrechte legenden vinden we ook terug in de line-up in de vorm van Carcass (Lion Stage). De extreme metal-pioniers leggen vandaag de nadruk op het album ‘Heartwork’, de melodieuze en invloedrijke death metal klassieker. Technisch hoogstaand is het zonder twijfel. Toch valt het op dat, hoewel er best veel volk staat, de zaal minder vol is dan bij de thrash bands. Aan de kwaliteit van de set zal het nochtans niet gelegen hebben.
Als er één band symbool staat voor Eindhoven Rock City en dit festival, dan moet het Peter Pan Speedrock (Cobra Stage) zijn! Onvervalste, knallende rock ‘n’ roll met de gashendel opengetrokken, dat is waar het trio nog altijd voor staat. Ook Dikke Dennis is weer van de partij, om de band te introduceren en onderweg ook Motörhead-nummers mee te komen zingen: eerst ‘R.A.M.O.N.E.S.’ en later ook ‘Schoppenaas’. In een razend tempo blijft het drietal keihard ronkende en rockende nummers op ons afvuren, en iedereen loopt met een grote smile rond.
De grote headliner vandaag is Life Of Agony (Lion Stage). Het debuutalbum ‘River Runs Red’ en opvolger ‘Ugly’ rekenen we tot onze favoriete albums aller tijden, maar het was intussen al erg lang geleden dat we ze live aan het werk zagen. Het was zelfs nog voor de transitie van frontvrouw Mina Caputo, te lang geleden dus. De band viert vandaag de laatste dag van de tour om ’30 years River Runs Red’ te vieren en dat was dus iets om naar uit te kijken. Maar we hielden wel een slag om de arm: in het verleden kon de zanger nog al eens om de oorspronkelijk zanglijnen heen dansen en andere klemtonen leggen waardoor die heel anders klonken. Helaas bleek Mina vandaag tijdens de eerste nummers in hetzelfde bedje ziek: misschien stoort niet iedereen er zich aan, maar voor ons zette het toch een serieuze domper op absolute klassiekers ‘This Time’ en ‘Underground’. Gelukkig ging het vanaf ‘River Runs Red’ beter, hoewel het voor ons toch lijkt dat de herkenbare, dramatische zang niet meer klinkt zoals het verleden. Vooral in de eerste helft van de show klinkt de stem af en toe wat scherp en geforceerd. Gelukkig staat het album vol klassieke nummers en daardoor blijft een Life Of Agony-concert altijd een feest. Er wordt nog een verjaardagstaart aangebracht voor gitarist Joey Z en de zaal zingt ‘lang zal hij leven’ voor hem. We worden dan nog getrakteerd op stomende versies van ‘Lost At 22’ en ‘Numbered Days’ om dan af te sluiten met hitje ‘Weeds’.
Een groot onderdeel van rock ‘n’ roll is ‘swagger’, een beetje gezonde arrogantie zo je wil. Gluecifer (Cobra Stage) toont dat meteen door hun backdrop, waar in het groot 'kings of rock' op staat. Dat is al van in de beginperiode van de band zo en dat kunnen we wel appreciëren, maar je moet het wel kunnen waarmaken. Helaas is de grote uittocht al begonnen, waardoor de band voor een amper halfvolle zaal speelt. De swingende mix van hard, garage en punk rock klinkt wel lekker, maar de vlam lijkt toch niet echt in de pan te slaan.
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen - Cindy Frey
Full photo report Helldorado