Hellfest
Clisson (FR), 16-19/06/2022
Bienvenue à Hellfest!!
Voor wie de naam nog niet mocht kennen : het moet zowat het grootste metalfestival van Europa zijn, en vooral dit jaar: niet minder dan 350 (!) bands gedurende 2 opeenvolgende weekends en verdeeld over 6 podia werden voor deze editie geprogrammeerd. Waarom 2 weekends, hoor ik U al luidop denken? De uitleg is eenvoudig: edities van 2020 en 2021 werden door de pandemie uitgesteld en verplaatst naar 2022. Bijkomend moest er ook nog een jubileum gevierd worden, want dit jaar werd het festival voor de 15e keer georganiseerd. Wat doen Ben Barbaud (leading man van de organisatie) en de zijnen dan? Juist, 2 Hellfests op rij. Een mastodont van een project. Denk aan een vreemd liefdeskind van Graspop en Tomorrowland en je krijgt een idee van hoe het hier aangekleed wordt. Kosten noch moeite worden gespaard om het terrein in te kleuren en net die sfeer te geven waardoor festivalgangers blijven terug komen, en ook anderen aansporen om het evenement eens mee te maken. Een lokaal kunstcollectief zorgt voor al dan niet permanente kunstwerken die het terrein een soort Mad Max-feel geven; vooral het vallen van de avond is hier een hele gebeurtenis, want dan wordt alles wat maar enigszins in brand kan gestoken worden, ook daadwerkelijk in brand gestoken. Hell is fire and brimstone, juist?
De lineup is ook dit jaar weer eclectisch te noemen: van publiekstrekkers als Metallica en Guns ‘n’ Roses over gevestigde waarden als Judas Priest en Deep Purple naar de experimentele folk van Heilung, synthwave van Perturbator, doo-wop van Twin Temple en weer terug naar snoeiharde black en death metal als Watain en Death To All. Werkelijk alles passeert de revue, en dat kan in huidige tijden van diversiteit alleen maar toegejuicht worden. De verschillende podia kregen elk hun eigen naam en subgenre mee en lopen per trio samen in de planning, zodat er niet te veel bands binnen een subgenre op hetzelfde moment spelen. Heel erg pienter uitgewerkt, en dit zorgt ervoor dat je wel altijd iets volgens je smaak vindt om te gaan bekijken.
Eens aangekomen op donderdag bleken er indrukwekkende maatregelen genomen om de festivalganger en vooral de buurtbewoner het zo comfortabel mogelijk te maken. Iedereen in Clisson heeft wel iets met het festival: van vrijwilliger tot zelfs het eigen huis of de eigen tuin openstellen voor iedereen die het wenst, en dan kan je maar beter hun opmerkingen ter harte nemen. Waar bij vorige edities er een stoet van wildkampeerders en -parkeerders was, bleken de omliggende straten gevrijwaard van dit alles. Een verademing voor velen, kan ik me voorstellen. De winkels in het oude stadscentrum staan helemaal in het teken van Hellfest. Bakkers maken speciaal brood met het HF-logo in verwerkt, brasserieën bieden speciale menu’s aan en in iedere vitrine is wel iets opgezet wat HF of metal uitademt.
In de late namiddag begint het feest al op het marktplein van het festival. Talloze onbekende beginnende bands spelen hier ten dans, en net voor het mini-podium is zelfs een worstelring opgericht waar lokale Hulk Hogans de show verzorgen. Best vermakelijk allemaal, maar waar iedereen vooral voor komt, is de muziek natuurlijk. Die begint pas echt op vrijdagmorgen. Nog even geduld dus, waarbij men de tijd nuttig kan besteden door langs te gaan bij de barbier, verschillende platenlabels of muziekmagazines. Hier en daar kan je zelfs instrumenten uitproberen, mocht je dat willen. Ik verkies redelijk vroeg onder de wol te gaan om zo vrijdag wat uitgerust aan een drukke dag te kunnen beginnen. Alhoewel, veel wol komt er niet aan te pas; het weerappje op mijn telefoon voorspelt voor het volledige weekend +35°C. Dan is in een tentje slapen best wel een beproeving.
Eindelijk! Dag 1! Het branden in de hel kan aanvangen! Eerlijk zo voelt het ook: mijn weerapp geeft ondertussen 37°C aan. Gelukkig is er verkoeling in verschillende vormen: er is een bosje genaamd Kingdom of Muscadet waar de oververhitten wat schaduw kunnen opzoeken; enorme ventilators geven een deugddoend mistje af en last but not least; de 2 regendouches midden op het terrein. Muzikaal trappen we af bij de Warzone waar IN OTHER CLIMES garant staan voor een vette pot metalcore, ik hoor Slayer en NYHC invloeden, en ik hoor ook dat er leentjebuur gespeeld wordt bij zowel Madball (Set it Off) als Machine Head (Blood for Blood). Dat kan de pret echter niet bederven en ondanks het vroege uur en zengende hitte geeft het publiek alles. Op naar Main Stage 2 waar LAURA COX potige bluesrock brengt. Ondanks haar jeugdige leeftijd klinkt ze zoals ze zomaar uit de jaren 70 kon geplukt zijn. De spelvreugde spat er vanaf en haar set is wat mij betreft al een eerste hoogtepuntje. We wandelen de Temple binnen waar NUMEN retestrakke black metal de wei aan het inblazen is. Bij nadere inspectie blijkt de wei onder Valley en Temple dit jaar geasfalteerd te zijn. Toeval of niet; waar bij eerdere edities in zowel beide tenten het geluid wat blikkerig aanvoelde, is dit door deze ingreep helemaal verholpen. Een kraakheldere sound; over al de podia trouwens. Over de Altar gesproken; volgende aan de beurt is ENFORCED. Een half nummer ver en je voelt dat de Power Trip sfeer verder leeft in deze band. Moeilijk om niet het volledige optreden te staan headbangen.Terug naar MS2 voor LEPROUS. Hier kan ik niet anders dan lyrisch over worden. De band is ondertussen van progdeath band geëvolueerd naar een meer poppy sound, maar wat een nummers. Wat een muzikanten. Wat een zanger. De thermometer wijst ondertussen een graad of 40 in de zon aan, maar deze Noren doen me een heel optreden kippenvel krijgen. Afgesloten wordt er met het oppermachtige “Slave”, mijn favoriete nummer uit hun oeuvre. Op naar GATECREEPER in Altar. “We live in the desert, we like it this way”, alludeert Chase Mason op de nog stijgende temperaturen. Aan hun deathmetal kan je het alvast niet horen, want de sound lijkt zo weggelopen uit Zweden. Denk aan Dismember en Entombed om een idee te krijgen waar deze heren voor staan.THE GREAT OLD ONES uit Bordeaux in de Temple. Teksten en muziek van deze band is volledig gebaseerd op het werk van HP Lovecraft. Aggressieve black, maar dan met een net iets andere sfeer dan hun Noorse collega’s. “It’s a bit chilly, I know”, nu al legendarische woorden van OPETH-frontman Mikael Akerfeldt. Hij beklaagt zich dat ie zich niet meer in zijn element voelt omdat ze hem blijkbaar opgedragen hadden wat minder te praten, en dus bijgevolg minder grapjes te maken, tussen de nummers door. Geen nood, dan wordt er maar meer muziek gebracht. Er wordt gekozen voor een iets stevigere set met onder andere “Ghost of Perdition” en “The Drapery Falls”, maar climax van de set blijft toch afsluiter “Deliverance” met een ronduit geniale outro. ROTTING CHRIST staat al sinds jaar en dag garant voor een Grieks ùetalfeest. Zonder sirtaki weliswaar. Dat frontman Sakis een halve set lang gitaarproblemen heeft, lijkt de band niet uit hun lood te slaan. Nummers uit de volledige 35-jarige carrière van de band komen aan bod en voorlopig lijkt de band geen ouderdomsverschijnselen te vertonen, integendeel. Alle geluk van de wereld want net voor PRIMORDIAL ren ik een stelletje Ierse vrienden tegen het lijf. Geen toeval, want eerder vernoemde band zijn landgenoten van hen. Opener “Where greater men have fallen” krijgt de tent meteen in beweging, en dit valt niet meer stil gedurende een opzwepende set. Tot en met afsluiter “Empire Falls” blijft zanger Alan Averill, Nemtheanga voor de vrienden, alles inzetten om iedere ziel voor zich te winnen. Schitterende liveband dit. De innerlijke mens dient ook wat versterking te krijgen en zo komt het dat ik pas naar het einde van de BARONESS-set de Valley nader. De tent zit tjokvol maar geen nood, aan de ingangen van iedere tent hangt een groot scherm waar optredens perfect kunnen gevolgd worden. Het beklijvende “Eula” wordt luidkeels meegezongen en topgitariste Gina Gleason is een attractie op zich. De nacht valt en dan komt ook ABBATH piepen. De man lijkt over de jaren een karikatuur van zichzelf geworden, Erg rommelig gespeelde nummers; misschien komt het door ‘s mans vele crabwalks, dit kan me niet bekoren. Gelukkig komen er Immortal klassiekers als “One by One” en “Withstand the Fall of Time” langs of ik was al een tijdje naar iets anders gaan kijken. Ach, het kan niet altijd prijs zijn ook natuurlijk. Mijn afsluiter van de dag is DEATH TO ALL. De tributeband voor de helaas veel te vroeg overleden Chuck Shuldiner krijgt ondanks het late uur en de pokkewarme dag iedereen nog eens in beweging en op de tonen van “Pull the Plug” beslis ik om mijn stekker ook uit deze dag te trekken.
Dag 2. Een snelle blik op mijn weerapp vertelt me dat er in de namiddag 40°C voorspeld worden. Gelukkig is mijn planning deze dag iets rustiger en dat geeft me tijd om wat rond te kuieren door de metal market en ook de eetgelegenheden wat onder de loep te nemen. Waar is de tijd wanneer men op een festival enkel de keuze had tussen frieten of hamburgers? Ik zie Argentijse BBQ, Indische stoofpotjes, raclette, spätziflette, pasta, halve kip+friet, vegetarisch en veganistische opties, eendeborst, moules frites en zelfs een heuse oesterbar. Onmogelijk om hier honger te lijden. Dezelfde wandeling brengt me ook bij de Muscadetbar waar de lokale wijnen verkocht worden. Je kan zelfs de optie nemen om deze in een kannetje (pichet) van 1,4 liter te krijgen. Ondertussen is het al even na de middag krijg ik de melding op mijn Hellfestapp om me naar de Temple te begeven voor de viking blackmetallers van HELHEIM. De sound is opnieuw kraakhelder en best welkom bij aggressieve, complexe extreme metal. Op naar MS2 waar SOEN op ons wacht. Deze Zweden bevestigen plaat na plaat en hebben ex-leden van Opeth in hun rangen. Hun progressieve metal is van topniveau en dat komt me andermaal in kippevel tot uiting, De voet wordt regelmatig van het pedaal genomen om zo de volledige wei muisstil te krijgen. Afsluiter “Lotus” betekent dat er kan gevlucht worden uit de verschroeiende zon, opnieuw richting Temple. EINHERJER is namelijk aan de beurt. Andermaal viking metal, maar deze keer niet van het niveau van hun eerder spelende collega’s. Alle stagegear blijkt ergens in Europe zoek te zijn geraakt en dat vertaalt zich in een band die wel het beste van zichzelf geeft, maar op geleende instrumenten toch niet kan verstoppen dat ze wat onder de indruk zijn van de situatie. Voor we binnen een uurtje hier de volgende viking band mogen verwelkomen, maak ik even een ommetje langs de Valley voor THE VINTAGE CARAVAN. Deze Ijslanders smelten net niet weg in de volle tent, maar steken integendeel de boel nog meer in lichterlaaie met hun proggy 70’s rock. Ook hier is het heel moeilijk om stil te blijven staan. Voor wie nieuwsgierig is: de band speelt eind dit jaar in Le Grand Mix in Tourcoing. Ga dat zien! Terug naar Temple, KAMPFAR blijkt een heel goeie liveband te zijn met een imposant geluid en een nog imposantere show. Wat een backdrop trouwens, die maar net past in de toch niet zo kleine Temple tent. Na een deugddoende pauze, lees: ik probeer het koelste plekje van de wei te zoeken, keer ik terug naar de Temple. Dit keer voor TAAKE. die er, ondanks de temperaturen een ijskoude show van maken. Compromisloze black, met een sound die de ijsblokjes in je rum-cola zo weer doen bevriezen. Ik laat me door mijn vrienden mee leiden naar de Valley waar het voor mij onbekende MESSA gaat beginnen. Deze 4 Italianen waaronder bevallige zangeres Sara beschrijven zichzelf als een mengelmoes van prog, black metal, punk, dark ambient, jazz, blues en doom. Daar is echter geen woord van gelogen en bij de 1e noot van Sara ben ik helemaal in het verhaal. Het publiek eet uit Messa’s hand en ook ik vergeet een 40-tal minuten helemaal waar ik ben. Wat een ontdekking!! Ondertussen blijken de bands die ik wil zien in de tenten zowat opgesoupeerd voor vandaag en mag ik mij voor de rest van de avond buiten begeven, waar de temperaturen tot een acceptabel niveau gezakt zijn. MS1 voorziet MEGADETH op dit moment, en de troepen rond Dave Mustaine, met ook Belg Dirk Verbeuren in de rangen, maken er een greatest hits show van. Van opener “Hangar 18” tot afsluiter “Holy Wars”, alle meezingers zoals “Symphony of Destruction” en zelfs van de “Lost Action Hero”-soundtrack afkomstige “Angry Again”, komen aan de beurt tot groot jolijt van een volledig gevulde wei. De band komt het volgende weekend nog eens terug, benieuwd of die setlist wordt gewijzigd dan. Met wat twijfels verhuis ik naar MS2, daar staat DEEP PURPLE geprogrammeerd. Twijfels, want de bandleden hebben zowat dezelfde leeftijd als mijn vader en die is toch ook niet meer in de vorm van zijn leven. De twijfel blijkt ongegrond: bij opener “Highway Star” blijkt de stem van Ian Gillan blijkt nog altijd stand te houden tegen de strak spelende band.Bij überclassic “Smoke on the Water” merk ik dat het Engels bij sommige Fransen toch beter dan ze durven te beweren. Hierna wordt het idee opgevat om toch nog maar de Valley te gaan, maar daar denkt het publiek van GHOST anders over.Er is werkelijk geen doorkomen meer aan, en dan geef ik maar toe om de set mee te kijken. Ondergetekende is niet echt hun grootste fan, maar de eerste songs, waaronder “Rats” klinken toch aanstekelijk op deze mooie zomeravond. Naar het eind van de set breekt zanger Tobias het feest abrupt af met de boodschap: “My voice is completely fucked, I cannot sing one other song for you”. Dapper; als je het mij vraagt, om dat te doen op waarschijnlijk de grootste show van hun tour. Even nog een gedachte bij het slapen gaan: straks staan Guns ‘n’ Roses en Metallica op hetzelfde podium; geen idee waar ze al dat volk op het trouwens enorme terrein gaan achterlaten. Voor wie dit op tijd leest: zoek tijdig je plaatsje voor bovengenoemde bands.
Ook dag 3 wordt een rustige. Gelukkig heeft het wat geregend tijdens de nacht en komen de temperaturen niet boven de 28 graden. Althans, eens de zon erdoor komt, blijkt het toch weer snikheet te zijn. Toch maar een ander weerappje downloaden. Draaglijker weer betekent ook wat meer tijd voor het hoofdpodium waar Cristina Scabbia met haar bende Italiaanse wolven in LACUNA COIL de middag komt opvrolijken. Cristina deelde een tijd de sponde met Jim Root van Slipknot en dat is zowel visueel als muzikaal merkbaar. Midtempo krakers als “Blood, tears, dust”, “Reckless”, en “Heaven’s a Lie” worden door het flink meewerkende publiek graag gesmuld. Ik maak een tussenpauze in de Valley voor de Amerikanen van INTER ARMA. Geen idee waarom, maar ik had deze band aangestipt zonder dat ik ze eigenlijk kende. Geen spijt alleszins, ik hoor heel veel Morbid Angel ten tijde van Gateways to Annihilation, maar dan gespeeld door stoners. De vergelijking is vreemd, maar werkt wel en ik amuseer me te pletter met heavy songs en heel veel spelplezier. Doorsteken naar REGARDE LES HOMMES TOMBER in de Temple. Moderne black uit Frankrijk die live een heel goed niveau haalt, en die mede door de hypnotiserende performance van zanger T.C. ook visueel heel aantrekkelijk is. Vreemde eend in de bijt is dit weekend TWIN TEMPLE. Omschreven als satanische doo-wop staat deze band garant voor misschien een van de vreemdste optredens die ik ooit al zag. Ik hoor Phil Spector- songs en zie een zwarte mis met het nodige bloedvergiet op de koop toe. Beluister zeker eens “Lucifer, my love” of “Satan’s a Woman” of nog beter: ga eens kijken wanneer deze kornuiten nog eens in de buurt spelen. Eindelijk kan ik eens BORKNAGAR meepikken live. Zanger ICS Vortex ontgoochelt nooit en het beklijvende “Voices” zorgt voor een hoogtepunt deze namiddag. Mina Caputo blijkt in LIFE OF AGONY nog altijd in opperbeste vorm te verkeren, en dat vertaalt zich naar uitbundig meegebrulde classics “Through and Through” en “Weeds”. Jammer dat de band blijft tappen uit het rijk gevulde verleden, wat nieuwer werk in de set ware welkom. Tijd voor geniale gek DEVIN TOWNSEND dan. Deze kerel brengt een boodschap van liefde en dat zal iedereen geweten hebben. Uiterst grappig moment wanneer een band in de naburige Valley net iets te luid staat te spelen tijdens een rustige ballad van Devin en hij zich na een eerdere “I love this festival, I love all the bands that play here” “F** you, you f***ing f***s” loslaat jegens de Valleyband. Grappig bedoeld natuurlijk, Hevy Devy ziet iedereen graag. O ja, we zwaaien ook mee als waren op een Romeo’s concert. Muzikaal en sonisch blijft dit natuurlijk wel een bom, net zoals afsluiter “Love?” van zijn voormalige band Strapping Young Lad. Laatste band op mijn lijstje voor het festival een eerste keer afsluit is ALCEST. Misschien is deze band beter te bekijken in een klein, rustig zaaltje, want op dit festival is er net iets te veel geroezemoes om de fragiele shoegaze van de Fransen ten volste te appreciëren. Neige en de zijnen stralen echter heel veel rust uit en werken zich door “Sapphire”, “Oiseaux de proie” en de prachtige afsluiter “Déliverance”. Onder engelengezang vertrek ik huiswaarts, voldaan maar ook vermoeid na een door de hitte slopende editie. Sommigen blijven voor het tweede weekend. Daar kan alleen maar respect voor getoond worden.
A la prochaine, Hellfest, tu vas me manquer.
Full photo report:
Hellfest 2022
Hellfest 2022 - Sfeer
Words: Kristof Dewulf
Pics: 4T6 Photography