Rock Herk
14-15 Juli 2023, Herk-de-stad
Day 1:
Naar jaarlijkse traditie trekken we naar Rock Herk. Niet alleen een van de oudste alternatieve festivals, maar zonder twijfel een van de gezelligste met telkens 10.000 bezoekers op vrijdag en zaterdag. Net als de voorbije jaren verkocht RH enkele weken op voorhand uit en dat is niet vreemd, want elk jaar weten ze hier – verspreid over 4 podia - een straffe en zeer gevarieerde affiche neer te zetten.
Het Dansbaar podium laten wij zonder probleem links liggen, het steekt echter wel dat we dit jaar door een gevuld programma op Main Stage en Club niet eens aan de Street geraakten. Strikt genomen is dat geen podium, want de bands speler er letterlijk op de straat en op ooghoogte van het publiek spelen. De Street had een nieuwe plek, grotere tribunes en een overkapping gekregen.
En toch bleven we dit jaar onverwacht een beetje op onze honger zitten op dag 1, maar dat werd dan weer ruim goed gemaakt op dag 2 waar het niveau belachelijk hoog lag en we van het ene naar het andere hoofdpunt gezwierd werden. Volgend jaar zijn we gewoon weer van de partij, er zijn nog zekerheden in het leven!
CROUCH (Club)
We laten onze gehoorgang vakkundig open blazen door Crouch, een nieuwe band van zanger/gitarist Levy Seynaeve en drummer Wim Coppers (met Jasper Hollevoet op bas) die hier een ander pad kiezen dan dat van Wiegedood. Nog altijd pikdonker maar een trage, vermorzelende pletwals van sludgy en doomy post-metal. Ook al is het nooit makkelijk als opener, deze heren hebben genoeg ervaring en talent om meteen een zeer stevige indruk na te laten.
JACK VAMP & THE CASTLE OF CREEP (Main Stage)
Je komt ze veelvuldig tegen op affiches te lande, en dat begrijpen we wel: het is echt een band om op een zonnige namiddag op een festival te spelen. Naar eigen zeggen is de band beïnvloed door Prince, Bowie, Marvin Gaye en waarschijnlijk ook The Police en The Talking Heads. In de betere momenten klinkt het catchy maar de nogal platte cover ‘I Could Never Take the Place of Your Man’ voelde voor ons toch niet als een ode aan Prince. Slecht is het zeker niet, storend ook niet, maar we merken rondom ons dat ze voor velen de achtergrond niet kunnen overstijgen, zelfs niet met een zwoel bedoelde song.
OI BOYS (Club)
Dit Noord-Franse kwartet zoekt ergens de middenweg tussen punk, new wave (synths!) en no wave. Dat de teksten in het Frans zijn, stoort ons niet. De vocalen daarentegen kunnen ons helaas niet bekoren, ook al worden ze met veel verbetenheid en bitterheid uitgespuwd. Af en toe horen we wel coole sounds, ritmes en hooks, maar in het geheel is het voor ons toch te weinig interessant.
THE SHA-LA-LEE'S (Main Stage)
Ah, de huismuzikant van Rock Herk is uiteraard ook weer van de partij! We kunnen ons niet meteen herinneren of we al ooit een festivaleditie zónder Cedric Maes meegemaakt hebben. Deze keer stond de lokale gitaarheld en Willy radio-dj er weer met The Sha-la-lee’s, het bluesy rock ‘n’ roll meets punky garage rock kwartet. Ze brachten onlangs een nieuwe plaat uit en we zagen hen de voorbije maanden daardoor ook al enkele keren optreden. Ook vandaag is het een feest, van opener ‘Rumble’ (Link Wray) en nieuwe single ‘Born To Lose’ over het oudere ‘Sonny’. Gejaagde drums, ronkende bas, scheurende gitaar en een frontman die de show steelt: je festivalzomer is niet geslaagd als je dit viertal nergens meegepikt hebt.
HEMELBESTORMER (Club)
Buiten schijnt de zon, maar binnen de tent opent dit Limburgse viertal de ‘Portals To The Universe’. Ruim tien jaar palmt Hemelbestormer binnen en vooral buiten de landsgrenzen podia in met een eigen kijk op instrumentale post metal, met streepjes sludge, black en doom metal en welgekozen samples, die vaak langzaam opbouwt naar een immense climax. Normaal gebeurt dit in quasi duisternis met 2 mysterieuze, lichtgevende symbolen en adembenemende visuals van buitenaardse landschappen. Maar vandaag is er te veel licht en daardoor zijn de prachtige visuals niet zichtbaar en een festival is toch anders dan een clubshow. Gelukkig maakt HMBSM een gedurfde keuze die ongelofelijk goed uitpakt: weinig meanderende opbouw maar een knalharde set die met momenten naar adem doet happen. Extra scoren doen de heren met een zeer verrassende cover van ‘Blue Monday’: je moet het durven, zo’n klassieker aanpakken, maar het slaagt wonderwel. Fantastische set en zonder twijfel een absoluut hoogtepunt.
DEADLETTER (Club)
Londen zendt nog enkele zonen en een dochter uit. Zes stuks in totaal, om precies te zijn, die samen Deadletter vormen en al behoorlijk wat los blijken te maken over het Kanaal. Energie is er genoeg en referenties zijn er aan Gang Of Four, The Fall en LCD Soundsystem. Gejaagde post-punk, met de doordringende saxofoonklanken die soms voor een chaotisch noise effect zorgen en soms voor catchy elementen. Vreemd genoeg doet het ons soms denken aan een punky new wave versie van Kaiser Chiefs en dat bedoelen we hier positief.
THE HICKEY UNDERWORLD (Main Stage)
De terugkeer van The Hickey Underworld in de originele bezetting juichen we zeker toe. Het was intussen al 7 jaar geleden dat de band de pijp aan Maarten gaf, maar toen hadden ze ook al erg veel bereikt, met succesvolle platen en singles en vele optredens in binnen- en buitenland. De band grossiert in spannende, snedige rock met een donker randje maar ook heerlijke hooks. Toch moeten we zeggen dat het optreden niet echt uitzonderlijk was. Zeker een fijne set, al kwam het toch niet helemaal van de grond. Grote hit ‘Future Words’ – dat blijft toch een fantastisch nummer - komt al relatief vroeg in de set en zorgt even voor een opstoot maar die elektriciteit kan niet tot het einde vastgehouden worden.
MELTHEADS (Club)
Er staat behoorlijk veel volk in en rond de tent om deze vier jonge, opgefokte wolven uit Antwerpen te aanschouwen. Nu moeten we daar niet flauw over doen: dat heeft vooral te maken met de gigantische radiohit die ze gescoord hebben. Wie alleen iets in die richting verwachtte, kwam van een koude kermis thuis: een zeer energieke mix van garage rock, postpunk en new wave, aangevuurd door een gejaagde ritmesectie. En gewoon in het Engels gezongen. Dat leek dus allemaal niet op grote hit ‘Naïef’, die de heren nochtans niet opspaarden tot het einde maar net over halverwege al de tent in slingerden en die het publiek uiteraard luidkeels meebrulde. Een welgekomen afwisseling maar dus ook het mid-tempo buitenbeentje in een voor de rest voortrazende set.
STIKSTOF (Main Stage)
We pikken ook nog enkele nummers mee van de boegbeelden van de Brusselse hiphop-scene, met Zwangere Guy als bekendste figuur. Ze vertellen over het soms mooie, maar ook rauwe leven in een multiculturele hoofdstad, tegelijkertijd zeggend waar het op staat maar toch ook charmant en met een knipoog. We kunnen hier niets verkeerds over zeggen, maar het is wel al snel genoeg geweest voor ons.
WARHAUS (Main Stage)
Net als bij de voorgangers zal je ons niet betrappen op een slecht woord over Warhaus. Al drie albums lang melancholische, soulvolle pop met een randje en de donkere, kenmerkende stem van Maarten Devoldere (zie ook: Balthazar). Alleen hebben we het, na een gat in het programma en in afwachting van wat nog komen moet, moeilijk om er in te komen en vooral te blijven. Als je niet in de juiste mood bent, lijkt deze set al snel wat teveel te kabbelen en is de aandacht zo verdwenen.
FRONT 242 (Club)
Echte legenden en buitengewoon invloedrijke trendsetters, dat is de afsluiter in de Club vanavond. Front 242 zijn natuurlijk al sinds het begin van de jaren ’80 pioniers van de Electronic Body Music, ergens op het kruispunt van post punk, new wave, synthwave en industrial en worden wereldwijd hoog aangeslagen. In het donker komen de heren op met enkel zaklampen en projecties op het scherm. We worden dus meteen in de duistere en militante sfeer gezogen en enig voorbehoud over de leeftijd en het energieniveau van de heren mag meteen van tafel. Vanaf het begin gaan we met ‘First In/First Out’ full force ahead en stampt het viertal ongenadig door. De vocalen zijn gelukkig op niveau en worden gedeclameerd en ons bijna toegebeten. Ook ‘No Shuffle’ is een uitschieter, en grootste hit ‘Headhunter’ wordt uiteraard door de hele tent meegezongen. Wat een klassieker toch! Dan krijgen we ook nog het onvolprezen ‘U-Men’ en uiteindelijk als toegift nog ‘Welcome To Paradise’. Vele benen konden niet stilstaan en de kelen werden nog een laatste keer wijd open gegooid. Terechte headliners, dat is de enige juiste vaststelling.
Day 2:
WE CAME AS DIRT (Club)
Als opener op zaterdagmiddag krijgen we een viertal dat al heel wat kilometers in de punk, hardcore en metal scene op de teller heeft staan. TroubleLovesUs behoort tot dat verleden en geeft misschien wel de beste indicatie van wat je mag verwachten: technische metalcore met veel groove in de tragere momenten, maar ook veel tempowisselingen die het geheel niet altijd even toegankelijk maken. Het is net de afwisseling die werkt en we houden deze heren in de gaten, potentieel is er zeker.
AFFAIRE (Main Stage)
We zijn altijd voorstander van bands die hun eigen ding doen en iets nieuws proberen te creëren. Dit jonge Limburgs duo mengt electronica en punk/rock. De ene zorgt voor de drum(computer)s en synths, de andere voor snerpende gitaren en vocalen. In de praktijk horen wij soms vreemde beats en bleeps en hier en daar ook wel wat funky ritmes en daarnaast punky gitaren en declamerende zang (à la post punk). Het geheel maakt helaas toch nog niet veel indruk en de pogingen tot melodieuze zang gaan redelijk de mist in. Verder werken en groeien, dat is wat deze gasten moeten doen en dan zien we ze misschien wel terug.
HURACAN (Club)
Wat een energie, wat een kopstoot van jewelste! Huracán brengt een mix van stoner rock, sludge en post metal met een serieuze punkattitude en rock ‘n’ roll energie. Het tempo ligt meestal erg hoog en het energieniveau knalt door het dak van de tent, maar we krijgen ook veel grooves en tempowisselingen. Door de twee zangers, de bassist met een meer hardcore scream en de gitarist met een meer lijzig, melodieus geluid, moeten we in het begin wel al eens denken aan Red Fang. De bassist neemt duidelijk de rol van frontman op zich en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. De band is duidelijk blij om hier te zijn en die energie krijgen ze terug van het steeds talrijker binnenstromende publiek dat voortdurend verder opgehitst wordt. Hoogtepunt.
MAYORGA (Main Stage)
Mayorga is de band rond gitariste Helena Mayorga Paredes die dit jaar De Nieuwe Lichting van Studio Brussel won. Heerlijke lofi-gitaarmuziek die als gegoten past op een zonnige festivalnamiddag. Je voelt meteen dat de muziek gebaseerd is op het gitaarspel van de frontvrouw en in de songs hoten we echo’s van PJ Harvey, Wet Leg en Courtney Barnett. Melancholisch, niet te gepolijst, maar toch zeer catchy. Als ze nog songs schrijven zoals ‘Girl Crush’ voorspellen we een grote toekomst.
HIPPOTRAKTOR (Club)
Wat gaat het hard voor deze band sinds de release van hun debuutalbum ‘Meridian’ op het gerenommeerde label Pelagic Records eind 2021. Telkens we het vijftal aan het werk zien, lijkt het niveau nog wat omhoog gegaan te zijn. De sound is indrukwekkend, alles wordt bijzonder strak en intens gebracht en er is een opvallende connectie met het publiek. De sfeer zit er goed in voor het podium met circle pits en crowdsurfers. Dat is nochtans niet eenvoudig met de complexe, hoogtechnische, progressieve post metal van Hippotraktor. Maar de set is perfect opgebouwd: nummers met monsterlijke grooves, tempowisselingen en screams worden afgewisseld met iets rustigere, sferische ‘post’ nummers met meeslepende zang. Afsluiter ‘Beacons’ verenigt alle elementen van de band in deze ene dynamische, monumentale song – referenties: The Ocean, Cult Of Luna. Je herkende ons aan de verbeten grimas bij het headbangen en de haren op onze armen die omhoog stonden!
HIDEOUS (Main Stage)
We pikken nog de laatste nummers mee van de nieuwe band van Guillaume Lamont (RHEA) en Tim Leyman (Ramkot). We horen stevige rock met een alternatieve 90’s (grunge) touch die best lekker smaakt. Van de occasionele hoge stemmetjes worden we iets minder enthousiast maar als deze band blijft verder doen, is er alleszins een basis om nog fijne dingen te verwezenlijken.
TRAMHAUS (Club)
Een van de absolute uitschieters van het festival! Tramhaus schudt schijnbaar moeiteloos snedige postpunk én fijne hooks uit de mouw, geen navelstaarderij dus. Een afwisseling tussen gejaagde en opgefokte nummers en rustigere momenten met melodieën die zelfs wat aan 90's slacker rock doen denken en af en toe echt richting new wave gaan. Een uitstekende live-band met tomeloze energie en veel branie en bakken vol potentieel. Doe jezelf een plezier en ga deze heren en dames checken wanneer je kan.
ADMIRAL FREEBEE (Main Stage)
De Antwerpse Admiraal staat eigenlijk al verrassend vroeg op de affiche, want is dit eigenlijk geen headliner? Dat zegt veel over de line-up natuurlijk. Geen wonder dat er in en rond de tent veel volk staat voor dit tijdstip van de dag en dat is niet meer dan logisch voor deze vaste waarde. De rootsy en bluesy rock haalde inspiratie bij de groten der aarde en leverde al heel wat hits op. Wanneer we halverwege de set aankomen, krijgen we net een erg laid-back versie van ‘Always On The Run’ mee, waarna ‘Oh Darkness’ uiteraard veelvuldig en luid wordt meegezongen. Kers op de taart is een mooie versie van ‘Rags and Run’.
STAKE (Club)
Al bijna 20 jaar laat Stake (eerst nog Steak Number Eight) heerlijk lawaai op de wereld los en ook in het buitenland is het intussen een grote naam in het post-metalgenre. Verrassend vroeg op de affiche, maar de heren rijden nog door naar het Dour-festival. Sinds de reïncarnatie in Stake is er nog een stevige portie noise en punkattitude toegevoegd aan de al indrukwekkende sound, maar ze beginnen vandaag toch met de machtige klassieker ‘The Sea Is Dying’. Dat is dan game, set and match en we zijn nog maar begonnen! Buiten de tent steekt een stevige wind de kop op, maar die gaat al snel liggen in het besef dag er op het podium een veel krachtigere wervelwind aan het werk is. Er wordt intensief gesprongen, gebruld, gemosht en gecrowdsurft op andere ‘Dickhead’. Wat een show, wat een band. Opnieuw een hoogtepunt.
THE HAUNTED YOUTH (Main Stage)
Nog een band waar je deze festivalzomer niet naast kan kijken. Het is verdomd snel gaan voor Joachim Liebens (afkomstig uit het niet veel verderop gelegen Alken) en co zijn als een komeet de hoogte in geschoten sinds ze De Nieuwe Lichting op Studio Brussel wonnen. Vandaag aanschouwen wij voor de eerste keer live hoe terecht dat is: The Haunted Youth beweegt ergens tussen alternatieve en pyschedelische pop-rock). Wij moeten vaak denken aan The War On Drugs maar dan minder ‘heartland rock’ in de sound en meer 90’s alternative en shoegaze en soms zelfs wat ijle synthklanken die echo’s van de jaren ’80 oproepen. Mooie songs die het niet te moeilijk maken maar je wel meetrekken in hun sfeer, met teksten die verhalen over hoe moeilijk het soms is om je weg te vinden in deze wereld. De grote hits ‘Teen Rebel’ en ‘Coming Home’ worden uiteraard zeer warm onthaald en tonen aan dat deze Limburgers een grote toekomst voor zich hebben.
CIRCLE (Club)
‘Landen calling’, dat is de mooie woordspeling op de website van Rock Herk om de comeback van de hardcoreveteranen aan te kondigen. Of zoals de heren zelf zeggen: ‘Wij zijn Circle uit 1999’ en ‘De Circle is rond’. Voor wie een introductie nodig heeft: dit vijftal uit Landen stond tot 2004 op zowat elke show en festival met een meezingbare mix van hardcore, punk en rock ‘n’ roll met hier en daar nog uitstapjes naar andere muziekgenres. Referenties? Denk aan Refused, Fugazi, Snapcase. Na die zeer intense jaren werd het stil, tot er nog 2 shows volgden in 2009 en toen leek het verhaal helemaal voorbij. De leden zwermden uit naar andere muzikale projecten en tot nu voelde het blijkbaar nooit als juiste moment om terug samen het podium op te stappen. De EP met de geweldige titel ‘The Day Elvis Shook His Ass’ (waarvan vandaag 4 nummers aan bod komen) kreeg recent een nieuwe release op vinyl en dat was de aanleiding om die nog eens live te presenteren op Ieperfest. En daar kwam gelukkig een uitnodiging van Rock Herk bij, twee festivals die de band warm aan het hart liggen en vice versa. We begrijpen dat Circle een beetje weigerachtig stond tegenover het idee om hun nalatenschap en de goede herinneringen te bezoedelen, maar eigenlijk maakten wij ons daar nooit zorgen over. Als het concert op Rock Herk vandaag iets bewijst, dan is het wel dat deze band fantastische nummers maakte die vandaag nog altijd fris en relevant klinken, dat de band energiek en strak speelt, dat de sfeer er vooraan in de tent goed in zit met talloze mosh en circle (!) pits, stagedives, crowdsurfers en sing-a-longs. En niet te vergeten: dat de charismatische zanger Dries Olemans toch wel een held is. Wat een pech voor de frontman dat hij net nu zijn arm in het gips en mitella had, al hield hem dat niet tegen om toch veel energie uit te stralen. Hij predikt ook tussen de nummers door belangrijke boodschappen van positiviteit en samenhorigheid. Die voelen vast vertrouwd als een warm dekentje voor de vele oude, vertrouwde gezichten in het publiek, maar inspireren hopelijk ook de talloze frisse gezichten die Circle nooit eerder gezien (kunnen) hebben. Raap elkaar op, niet alleen in de pit maar ook in het leven (‘some Nice Guys Wear Black’). Vraag hoe het met iemand gaat. Geloof in de kracht van een positieve attitude en de verbinding die muziek maken met zich meebrengt. Een ode aan de hardcore scene ook, waar ook een band als Brutus uit voortkomt en die nu de wereld verovert (‘Waving Curtains’ en het swingende ‘Miles Ahead’). Ook het geweldige ‘Radiostation Infiltration’, dat zoveel deuren opende, mag niet ontbreken. ‘Con Art’, met die heerlijke scherpe riff en ‘Mantra’ sluiten het feest af. Going out in style!
ECHO & THE BUNNYMEN (Main Stage)
Toch een grote naam uit de jaren ’80 die ze hier hebben gestrikt. Echo & The Bunnymen werd bekend om zijn donkere mix van postpunk, psychedelische pop en new wave en scoorde grote hits. Er vallen meteen enkele zaken op: de zes bandleden blijven allemaal mooi op hun toegewezen plekje aan de zijkanten van het podium staan en bewegen amper, ook in de muziek zelf klinkt niet veel urgentie door (zeker in vergelijking met andere bands in de postpunksfeer die op de affiche staan), er is zeer weinig interactie met het publiek en we begrijpen dat mensen het saai kunnen vinden. Wat krijg je vanavond wél: sterke songs, die vakkundig en met veel gevoel en warmte worden gespeeld en zanger Ian McCulloch die uitstekend bij stem is. Je merkt meteen dat de frontman zowel qua look als attitude een voorbeeld voor de Britpop van de jaren ’90 was: een beetje onderkoeld en afstandelijk. Maar als ‘Walk On The Wild Side’ in de set verwerkt wordt, reageert het publiek enthousiast en dat geldt ook bij ‘Seven Seas’. Als je dan een set kunt afwerken met een trio klassiekers, dan scoor je uiteraard zwaar: ‘Bring On The Dancing Horses’ wordt gevolgd door ‘The Killing Moon’, waarvan McCulloch zelf zegt dat het een van de beste songs aller tijden is. Wij spreken hem niet tegen! ‘The Cutter’ sluit het fijne concert af.
SLIFT (Club)
We zagen dit Franse trio vorig jaar al enkele keren optreden en waren telkens zwaar onder de indruk. Zou Slift dat vandaag evenaren? Absoluut. Kunnen we de sound van de band correct beschrijven? Joker. Als we zeggen dat de band psychedelische stoner rock speelt, dan zou dat een te eng beeld geven. Want dit is geen laidback groovy muziek, maar een mix van stoner en krautrock met psychedelica en veel effecten maar dan met een niet-aflatende, tomeloze punky energie waar Lemmy himself trots op zou zijn. Het is progressief maar vooral ook hard, soms gaan de heren zo hard dat je denkt dat ze uit de bocht vliegen maar daar zijn ze te beslagen en getalenteerd voor. Het is enerverend en fuzzy en scherp, een reis door space, niet in het minst geholpen door de trippy, hypnotiserende visuals op het scherm achter de band. Scheurende gitaren, ronkende bas en roffelende drums, gespeeld alsof ze achterna gezeten worden door een horde aliens. Wow!
CHARLOTTE ADIGERY & BOLIS PUPUL (Main Stage)
Dit Gentse duo leerde elkaar kennen in de stal van Soulwax / Deewee Records en laat zich sindsdien door niets of niemand inperken, zeker niet door muzikale grenzen. Nu bekennen wij grif dat we niet zo thuis zijn in de genres die Charlotte & Bolis door elkaar gooien, maar wij horen onder andere techno en andere dance beats, funk, pop, R&B en soul. We kunnen maar één minpuntje bedenken en dat is dat het podium misschien toch wat leeg aanvoelt met alleen hun tweetjes, maar dat maken ze ruimschoots goed met opvallende outfits, een ontwapende spontaniteit en een oprecht enthousiasme. Vooral Charlotte valt natuurlijk op, met rode lederen laarzen en aanvankelijk een flashy, rode jas waaronder later een strak pakje blijkt te zitten. Dat de zangeres ternauwernood hersteld is van een keelontsteking (het ontlokt hen de uitspraak ‘dit concert kwam er dankzij paracetamol’) en ze nog koortsig is, merken we niet op. We moeten wel zeggen dat er rond ons enthousiast geknikt en geswingd wordt, maar dat het bredere publiek waarschijnlijk nog niet bekend genoeg is met het werk van het duo. ‘Haha’ zorgt wel voor wat herkenning. ‘Cold as ice’ klinkt het in ‘Ceci n'est pas un cliché‘ maar het tegenovergestelde is waar! Met ‘Thank You’ zwaaien wij Rock Herk uit voor dit jaar met een glimlach op het gezicht.
Full photo report: Rock Herk - Day 1
Full photo report: Rock Herk - Day 2
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen