Sjock 2019
Poeyelhei, Gierle, 12-14 juli
Gezellige, drukke bedoening, vriendelijke rockers, punks, psycho’s en Turbojugend en nog heel wat ander kleurrijk plumage.
De tattoo rimpelrockshow, volgens een omstaander, gaf zijn startschot op het hoofdpodium en de bevoorrechten waren de Australische Rumjacks, een energieke mix van Celtic folk en punkrock. Love it en ik was niet alleen.
Thee Scarecrows AKA, hell yeah hillbilly kickoff in de Titty Twister. Leuk om horen, geschifte bende hillbilly’s met een jutte zak over het hoofd. Twee drummers met één basdrum. Een aanrader.
CJ Ramone, één van de zeven Ramones die nog op deze aardkloot rondloopt. Hij was vervangend bassist van Dee Dee Ramone en hij werkte mee aan 3 albums van de Ramones. Eerste nummer, Let’s dance klonk veelbelovend helaas was de rest van de set niet echt boeiend. Halfweg nog een opflakkering met “Sheena is a punk rocker” en een cover van Motörhead om af te sluiten. Wie de Ramones ooit zag zou ook ontgoocheld geweest zijn.
Terug naar de Titty Twister waar de legendarische Gothic roots band “ The Heathen Apostles” het beste van zichzelf gaven. Ze klonken zwart, duivels en vooral wondermooi. Gitaar legende Scott “Chopper” Franklin “The Cramps” ,Jens “Fifty Foot Combo” De Waele aan de zijde van de moordgriet Mather Louth, die ongelooflijk kan zingen en de virtuoos Luis Mascaro aan de fiddle maakten van dit optreden iets fenomenaals. Dit viertal was voor mij het hoogtepunt van de avond.
Flogging Molly deed wat er van hen verwacht werd. De weide stond in vuur en vlam, ambiance, meezingende, dansende fans. Punkrock folk van de bovenste plank.
Afsluiter van de avond waren “The Barstool Preachers” een energieke mix van punk en ska. Zanger frontman Tom McFaull is de zoon van Colin Mcfaull, de zanger van de legendarische Cock Sparrer. Voor mij was het boyband gehalte net iets te aanwezig.
Na een halve doos cracottes en vier bakjes koffie was ik vastbesloten om alle bands te zien en te horen. Er stonden er 20 op het programma.
Tussen twee regenbuien door mochten de Belgische Grave Brothers de dag openen. En dat deden ze met veel verve. Als fan van deze band vind ik wel dat ze beter klinken in een donkere kroeg. Maar smaken verschillen.
Negative Nancy and the Moodswings was de volgende op het lijstje. Goed klinkende achtergrondmuziek, leuke akoestische set. Na twee optredens ben ik goed wakker en klaar voor één van mijn favoriete bands. “Peter Brock built my hotrod” weerklonk door de luidsprekers en dat was het startschot van Grindhouse. Geschifte Australiërs . Zanger frontman verkleed als een uit zijn zwembroek gegroeide superheld deed het publiek uit zijn dak gaan . Jammer dat het een halve set duurde vooraleer het volume van de zang op punt stond.
Baby Shakes , girlpower from NY city . Scary meiden die een leuk deuntje konden spelen maar ze moesten het meer van hun looks hebben. Het was een beetje braafjes.
In de Titty Twister , een band waar ik naar uitkeek, The Goddamn Gallows, punk rock gutterbilly. Ze zagen eruit als outlaws en klonken ook gevaarlijk goed. Top act.
Vlug naar de Bang Bang Stage, voor het jong geweld uit Duitsland, Bloodstrings, melodieuze psychobilly punk . Halfweg de set plots de contrabas defect. Maar met de nodige strijdlust en improvisatie brachten ze het toch nog tot een goed einde. Die zien we zeker nog terug.
The Hip Priests, van deze band ben ik al lang fan. Helaas de klank was niet om over te schrijven. Vooraan hoorde je enkel de basdrum. Ik had al opgevangen dat het geluid op Sjock soms te wensen overliet en dit werd hier helaas bevestigd.
Bij Booze and Glory klinkt het dan terug oké, andere klankman waarschijnlijk. Oerdegelijke meezing voetbalpunk. Super optreden.
Walter Broes and the Mercenaries, godfather van de Belgische roots, energieke swingende songs, die je aan het dansen zetten. Topper die ambiance brengt.
Na een bakje friet op naar het volgende pareltje The Hi-Winders, 60’s Rock’n Roll combo, aanstekelijke muziek en goed gespeelde nummers. Dikke pluim, mocht van mij blijven doorgaan.
Gluecifer, band uit Oslo die in de jaren 90 de wereld rondtoerde. Gesplit in 2005 na 5 albums, back in business sinds 2018. Omvergeblazen door hun set. Beter dan ooit tevoren. Het crowdsurfen kwam goed op gang. Dit was zeker het hoogtepunt van de dag.
The Hellacopters. Hier werd naar uitgekeken, maar ook bij deze band was de klank alweer erbarmelijk. Gelukkig beterde het na een aantal nummers. Weinig ambiance. Het raakte me niet.
Zondag dag 3 , aangevinkt bij de niet te missen bands waren The Schizophonics, een US trio. Garage rock, MC5 getint. Een springende, rollende zanger,gitarist, een explosie van energie. Klonk lekker. En de mood was gezet.
Los Torontos maakten van de Titty Twister een heuse partytent en dit al kort na de middag. De punkrocker van The Briefs en de band The Night Birds maakten van mij een gelukkig man. Zoveel ambiance , ik voel me waarlijk weer 18. Fun, fun , fun, “The Undertones” are still alive.
Op de Bang Bang stage staan “De Stekkers”, knotsgekke Nederlanders ,krankzinnig orgeltje en 3D brillen. Ze amuseerden zich op het podium en het publiek deed mee.
Na al het punkgeweld een verademing op het hoofdpodium en dit met de geweldige , wervelende show met veel glitter and glammer. King Khan and the Shrines ,psychedelische soul ,free jazz ,rock noem maar op. Zeer leuk om te zien. Hij heeft zelfs ogen op zijn kont. Knettergek. Aan zijn zijde dochterlief omringd door super muzikanten. Dit was genieten.
JD Mc Pherson van boer tot singersong writer. Geboren in Buffalo Valley Oklahoma. Mooie, goed opgebouwde 60’s Rock’n Roll songs. Klonk goed en was verdomme lekker dansbaar maar helaas op het podium stonden ze er maar wat bij. Saaie show. Dit was niet echt een band om op het hoofdpodium te staan.
De Peawees, Italiaanse garage rock. Ze deden me aan de 80’s Paranoiacs denken. Hier wil ik nog meer van horen.6
Na een eetpauze was het dan eindelijk zover. De weide was duidelijk klaar voor “The Hives”. Dit was top entertainment. Op en top Rock’n Roll. Hij bespeelde het publiek met een flair van The Wolf of Wall Street. De bindteksten maakten elke nummer nog beter. Het publiek ging volledig uit zijn dak. Een goeie opbouw van de songs met als afsluiter het gekende Tick Tick Boom . Dit is nu al een meezinger geworden. The Hives waren het absolute hoogtepunt van Sjock 44.
The Delta Bombers pikten de sfeer onmiddellijk op en het feestje ging gewoon door. Er werd overal gedanst, gelachen .
Wie dit miste, raad ik aan om volgend jaar gewoon zelf te komen genieten van dit festival.
Doe er nog veel jaren bij . Thanks Sjock
Meer foto's: FB Sjock.
Heidi Mares - Kurt Laureyns