VESTROCK 2024
Zaterdag 01/06/2024 @ HULST - NL
Vestrock is intussen al lang een gevestigde waarde in onze Dump-agenda, maar voor de fotograaf van dienst en mezelf was het toch het eerste bezoek aan het gezellige boutique festival. De locatie is ronduit prachtig, want het terrein ligt op een eiland midden in de oude vestingstad Hulst. De gevarieerde affiche, waar naar goede gewoonte een mooie mix van grote beloften en gevestigde waarden uit Nederland, België en het buitenland in allerlei muzikale genres op staan te blinken, een uitgekiende selectie foodtrucks en speciale bieren zorgen voor een aangename, familiale sfeer en doen het festival op beide dagen vollopen. De uitblinkers van dag zijn Pommelien Thijs, Nova Twins, Dinosaur Jr. en Son Mieux.
Dat betekent ook dat er 2 dagen na elkaar zo’n 10.000 bezoekers goed opgevangen moeten worden. Daar moeten we de organisatie oprecht voor feliciteren, want de onophoudelijke regen van de voorbije maanden had het eilandje omgevormd tot iets dat meer leek op rijstvelden. Letterlijk tonnen boomschors, massaal veel ijzeren platen en plastic staptegels zorgden er voor dat er toch een begaanbaar festivalterrein en backstage waren en dat je niet voortdurend in modderplassen trapte als je een beetje uitkeek. Desondanks leek de ondergrond soms te dansen onder je voeten maar dat hielp sommigen alleen maar om de benen los te gooien en op en neer te springen! Onze fotograaf was er ook al op dag één om wat plaatjes te schieten, onze impressie van de muzikale exploten op de vier verschillende podia is er alleen van dag 2.
Het is een grijze dag en dat zal het ook de hele dag blijven, geen opklaring te bespeuren. We mogen al blij zijn dat het de hele dag droog blijft en dat enkele artiesten vandaag voor energie en zonnestralen zorgen. Pommelien Thijs (Main Stage) zorgde bijvoorbeeld meteen voor een aangename verrassing voor ons. Uiteraard zijn we bekend met het fenomeen en enkele van haar hits, je moet al onder een steen gewoond hebben de voorbije jaren om de zangeres en actrice te ontlopen. Als grumpy old man zijn we van nature echter nogal sceptisch tegenover hypes, dus stonden we al klaar om te fronsen en afkeurend het hoofd te schudden. De zangeres en haar band, allemaal voornamelijk in wit/beige tinten gekleed, pakken echter alles en iedereen in vanaf de eerste noot. Er gaat enorm veel energie uit van het optreden en Pommelien staat gewoon uitstekend te zingen, gesteund door een band die mooi de balans tussen hard en zacht vindt. De pop/rock-songs zitten ook prima in elkaar. De zangeres heeft ook een hele sympathieke, bereikbare, girl-next-door uitstraling en dat verkiezen wij altijd boven divastreken! Grote hits ‘Het beste moet nog komen’ en de straffe afsluiter ‘Erop of eronder’ plaatsen een uitroepteken achter een sterke performance. Wij moeten onze mening bijstellen, Pommelien is nu al een sterke artieste die alleen nog zal groeien!
Het contrast met Another Sky (Tent) is groot. Bij dit Londense viertal is het duidelijk de zangeres die het meeste aandacht trekt met haar vocale bereik en haar hoge stem klinkt soms engelachtig en dromerig. In de nummers horen we soms rustige, folky en alt-country invloeden, maar ook een meer rockende sound met echo's van 90's gitaarrock. Ook de lijntjes van de bassiste trekken wel regelmatig onze aandacht. Toch blijft voor ons het gevoel dat die losse elementen wel leuk zijn maar dat het als geheel nog niet mooi samen komt. Voor ons lijkt de band nog zoekende naar de juiste formule maar als ze die vindt, kan het in de toekomst hele mooie dingen opleveren.
Nog zo’n band die experimenteert door allerlei muziekstijlen in een reageerbuis te mengen tot een explosief mengsel, is Nova Twins (Main Stage). De band uit London bestaat uit het power-duo Amy Love (zangeres/gitariste) en Georgia South (bassiste), aangevuld met een drummer en beats en sounds van de tapes die meelopen. Een soundtrack voor deze woelige tijden? De dames razen door een set die elementen uit punk, grime, rock, rap, pop en nu metal fuseert tot een funky, groovy crossover mix. Opvallend is dat het vooral bassiste Georgia is die de sound bepaalt met vele pedalen en effecten die voor een heerlijke, zwaar vervormd geluid zorgen maar zeker ook met haar manier van spelen en de riffs, die schatplichtig zijn aan de grote Tom Morello – de invloed van Rage Against The Machine en Prophets Of Rage is ook zeker aanwezig. Dat geeft zangeres Amy de kans om zich meer te focussen op soms melodieuze zang die het geheel verteerbaar maakt, maar evengoed horen we ferme uithalen en scherpe raps. Qua présence doet ze ons ook regelmatig denken aan Skin (Skunk Anansie) en dat is zeker een compliment. Stevige afsluiter ‘Choose your fighter’ krijgt begeleidende visuals uit de fantastische videoclip, die eer betoont aan games als ‘Street Fighter’ en ‘Mortal Kombat’.
Robert Grace (Tent) zou een nieuwe, Ierse popsensatie zijn, maar helaas volgen wij sociale media- kanalen als TikTok niet en dus kwamen de naam en de man zelf ons volkomen onbekend in de oren. Hij zou nogal een stevige hit gescoord hebben met het nummer ‘Casper’ maar dat hebben wij niet gehaald, helaas gaven we het op na 3 nummers. Robert ziet er een sympathieke kerel uit en hij kan aardig zingen, maar zijn muziek maakt niet meteen indruk. De popmuziek die sterk leunt op synths klinkt wel erg vertrouwd, maar ook wel als dertien in een dozijn.
Nog een artiest waarbij wij helemaal uit de lucht kwamen vallen, is Yade Lauren (Main Stage). Niet wetend wat we mogen verwachten, oogt het begin veelbelovend: een mooie podium setup, met een drummer, bassist, gitarist en toetsenist op een verhoogd podium en grote, blinkende ballonnen. Na het intro komt de zangeres energiek het podium op met twee danseressen en twee dansers in haar zog. Helaas zakt de pudding dan al in elkaar: er staat er al meteen een stuk mannelijke zang/rap op tape en dat voelt toch wat flauw aan als er 9 mensen op podium staan. De dansers komen en gaan doorheen het optreden maar de Nederlandstalige mix van R'n'B en urban (hiphop zouden we het niet durven noemen) klinkt erg flets. Toegegeven, wij houden sowieso niet van dit genre maar erkennen wel wanneer iets goed gebracht is. De echte overtuiging en connectie ontbrak, hoewel de kleine, frêle Yade een fraaie verschijning is en overduidelijk kan zingen. Het hielp niet dat haar outfit bestond uit een zeer kort rokje en truitje waar ze dan wel het hele optreden lang een dikke donsjas over aan hield mét de kap op en dat zag er wat clownesk uit.
Top of the bill voor vele oudere knarren in het publiek vandaag, is zonder twijfel Dinosaur Jr. (Main Stage). De presentatrice geeft in de aankondiging al mee dat de band dit jaar al 40 jaar bestaat en speelt daar ook op in door te vragen wie er voor het podium ook die leeftijd gepasseerd is. Er gaan maar weinig handen nièt de lucht in. Vanaf opener ‘What Else Is New’ is het een heerlijk, scheurend gitaarfeest zoals we van het powertrio gewoon zijn. Al bij het tweede nummer neemt bassist Lou Barlow de gitaar en zang van J Mascis even over, terwijl drummer Murph de songs voortjaagt. Naar goede gewoonte knalt de band voort, in een eigen wereld en weinig interactie zoekend met het publiek, maar dat hebben ze ook niet nodig. Zeker niet als je kleppers als ‘Out There’ en ‘Feel The Pain’ na elkaar kan spelen! Met onder andere ‘Start Choppin’ en de obligate The Cure-cover ‘Just Like Heaven’ komt er einde aan een lekker gitaaruurtje.
The Reytons (Tent) pakt het helemaal anders aan: van meet af aan is er een erg hoog energiegehalte bij deze vijf Britten, die ook voortdurend contact met het publiek zoeken en ze opzwepen om samen een feestje te bouwen. De aanstekelijke, dansbare Indie post-punk is daar uitermate geschikt voor, zorgt voor een glimlach op vele gezichten en trekt vele mensen helemaal mee in de uitbundige sfeer.
De grote publieksfavoriet van de dag is duidelijk Son Mieux (Main Stage), een naam die we wel al eens zagen passeren maar waar we niet meteen muziek of verwachtingen aan konden verbinden. Het werd een uitbundig feest waar muzikale genres als soul en funk de dansbare indie-pop bijkleuren. Op het podium lijkt Eurosong nooit veraf als je de extravagante outfits en stage act bekijkt. Maar er staat hier wel een echt goede, gerouleerde band op podium die blijkbaar ook wel al wit hits gescoord heeft. We zien naast de traditionele instrumenten en synths ook nog viool, saxofoon, trompet en diverse percussie voorkomen om de nummers met veel smaak en variatie in te kleden. Het geheel klinkt meeslepend, de sfeer zit er goed in en heel veel volk gaat aan het zingen, dansen en springen. We worden ook aangespoord om even alle zorgen achter te laten en het moment allemaal samen te vieren en het veld te vullen met liefde: missie geslaagd.
Toch blijven wij niet tot het einde hangen, want we zijn erg benieuwd naar Master Peace (Kapel). De zanger/rapper brengt, met hulp van tapes, een toetseniste en een gitarist, een funky mix van post en indie punk en zware (hiphop) beats. De beste beschrijving die wij kunnen bedenken, is een iets stevigere en militantere versie van Bloc Party, met scheurende gitaren en opgehitste ritmes maar zeker even dansbaar. De beentjes gaan in beweging en de tent loopt langzaam toch mooi vol voor deze cross-over van allerlei muzikale genres, waar op bepaalde momenten ook (techno)beats in opduiken en een nummer dat leunt op een hele heavy versie van de gitaren uit Bob Marleys ‘Iron Lion Zion’!
Onze landgenote Amber Broos (Tent) zorgt intussen in de grote tent voor andere, maar ook stampende beats. Muzikaal ligt dit absoluut niet in ons straatje, maar we maken wel een diepe buiging voor wat deze jongedame intussen al allemaal gepresteerd en gerealiseerd heeft. Haar mix van dance, house en techno met hier en daar classics door gemixt, zorgde tot buiten de tent voor dansende mensen.
Dé grote headliner van vandaag is Oscar and the Wolf (Main Stage). We zijn zelf geen fan, maar de hits en het succes zijn natuurlijk niet te ontkennen. Na een moeilijke periode van zanger/frontman Max Colombie is de band terug, maar verveld tot een nieuwe incarnatie. Aanvankelijk zagen we zelfs enkel de zanger met veel dramatiek opkomen en zingen in een zilveren outfit, inclusief een kap waaronder hij volledig verborgen bleef, begeleid door zware beats. Via de camerabeelden langs het podium zagen we uiteindelijk toch dat er links achteraan een drummer en rechts achteraan een keyobardspeler in het donker verstopt zaten. We hielden het zelf maar vol tot halverwege het vierde nummer, omdat het muzikale aspect lijkt uitgekleed te zijn tot voornamelijk die harde beats en synths, die op een bepaald moment wel erg 80’s klonken. Dat kan ons nog minder bekoren dan de muzikale invulling voorheen.
Na een grauwe, frisse maar gevarieerde dag besluiten we dat het toch een zeer fijne eerste kennismaking met het Vestrock-festival was! We komen hier in de toekomst vast nog wel eens terug langs.
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen
Full photo report: Vestrock 2024 Dag 1
Full photo report: Vestrock 2024 Dag 2