Filmreview: Bridge Of Spies (3/5)
I spy, I spy with my little red Commie eye…
2015 was hét jaar van de spionagefilm. Met de nieuwe Bond voorop werden The Man from U.N.C.L.E., Spy, Mission: Impossible 37, het machtige mooie Kingsman: The Secret Service en last but not least Bridge Of Spies met denderend tromgeroffel op ons afgevuurd. Dat niet iedere prent het beoogde doel bereikte is even voorspelbaar als de doorsnee plotwendingen in dit genre. Ook de grote Steven Spielberg slaagde dit keer niet helemaal in zijn opzet om ons overstag te laten gaan.
Bridge Of Spies speelt zich af in het Amerika en Europa van de jaren 50. De wereld zit in volle Koude Oorlog en aan weerskanten worden bij de vleet geheime agenten, piloten, soldaten, onschuldige burgers… gevangen genomen. Rudolf Abel (Mark Rylance of ook wel bekend als de Britse lookalike van Frank Focketyn) is een Russische spion die, nog voor het verhaal goed en wel van de grond komt, door een bende opgefokte CIA-agenten zonder veel boe of bah wordt gearresteerd en met behulp van de Amerikaanse media tot publieke vijand nummer één wordt gebombardeerd. In the land of freedom verdient deze man natuurlijk ook een ‘eerlijk’ proces en er wordt een advocaat aangesteld. James Donovan (gespeeld door de immer degelijke Hanks) neemt de zaak serieus en geeft Abel de verdediging die hij verdient Dit dik tegen de zin van zijn eigen familie en 99% van de Amerikaanse bevolking. De CIA zelf houdt voortdurend een opengesperd oogje in het zeil…
De gekende Spielberg-spanning was soms ver te zoeken waardoor de film als een riviertje te kalm naar zijn ontknoping kabbelde. Hanks zorgt af en toe voor een indringende dialoog waardoor er al bij al toch nog een tamelijk niveau bereikt wordt. Een Oscar binnenrijven zal deze keer een brug te ver zijn, Steven?
(BG)