Filmreview: Deadpool (3/5)
De positieve pool onder de superhelden
We kunnen tegenwoordig, vooral door toedoen van Marvel en Lionsgate, op jaarbasis minstens vijf prenten over superhelden checken. Mochten we daar natuurlijk zin in hebben. Want door de opgedreven hoeveelheid van het aantal blockbusters met bovennatuurlijke krachten en rollende spierballen is de goesting in het genre omgekeerd evenredig. Toch waagden we ons de afgelopen week aan Deadpool. We hadden nu eenmaal wat tijd over en er kon weer geschrapt worden op de watchlist.
Niemand minder dan Ryan Reynolds mocht zich voor deze gelegenheid in een rood latexpakje hijsen. Als positieve pool onder de superhelden kon hij naar hartelust de flauwe plezante uithangen. Iets waar Reynolds, als je zijn filmlijst en tronie bekijkt, met wisselend succes zijn handelsmerk van gemaakt heeft. In tegenstelling tot zijn heldenrol in het geflopte The Green Lantern is de insteek hier niet al te serieus en dat gaat Ryan goed af. Ook al zit het scenario vol clichés – gebroken meisjesharten worden met man en macht gelijmd terwijl de slechteriken zo origineel mogelijk aan hun einde moeten komen – de actiescènes, zeker in het begin, mogen er wezen.
Voor de liefhebbers van dit aantrekkelijke genre zal Deadpool hoog eindigen in de eindejaarslijstjes. De hoge scores op het wereldwijde web liegen er niet om. Maar volgens ons mist de film wat body en sloop er iets te veel voorgekauwde prefab in de verhaallijnen. Op naar het volgende heldenepos, Batman v Superman: Dawn Of Justice.
(BG)