Manchester By The Sea (4,5/5)
Zee van melancholische mistroostigheid
Casey Affleck is al langer dan vandaag niet enkel de broer van … maar een gevierd acteur die een keur van puike kaskrakers kan voorleggen. Maar in Manchester By The Sea speelt Affleck misschien wel dé rol van zijn leven. Met een mistroostige tronie, waar die van pakweg Mia Doornaert in vergelijking bij verbleekt, speelt hij de hele cast op een hoopje. Een Golden Globe voor beste acteur en een berg andere awards van aanzienlijk niveau waren meer dan terecht zijn deel. Het kan dus nog spannend worden op de 89ste Acadamy Award show tussen Gosling (La La Land), Garfield (Hacksaw Ridge) en Affleck. Voor ons part mogen ze alle drie een gouden beeldje bijzetten op de schouw maar dat is nu eenmaal onmogelijk.
Manchester By The Sea vertelt het verhaal van Lee Chandler (Affleck), een klusjesman uit Boston die na het plotse overlijden van zijn broer te horen krijgt dat hij voogd wordt van zijn neef. Lee probeert in de mate van het mogelijke alle regelingen te treffen die moeten gebeuren bij dit soort moeilijke momenten. Maar plotsklaps de voogdij krijgen over een puberende tiener is geen makkie. Tussendoor sijpelen scènes uit Lee’s verleden binnen en wordt duidelijk waarom hij voortdurend een strijd levert met zijn opgepot verdriet en innerlijke onrust. Dat er geen enkele glimlach te zien is op z’n gezicht is uiteindelijk nog het minste en kan perfect gekaderd worden.
Dit oerdegelijk drama doet genregenoten als Broken Circle Breakdown en co in het niets verzinken. Het beklijvend geheel hakt er in en blijft dagenlang nazinderen. Je zet best iets luchtigs klaar om na deze gitzwarte golf van melancholie te bekijken als tegengewicht.
(BG)