Filmreview: Room (5/5)
…
Toen de Oscarnominaties bekend werden gemaakt waren er twee namen (Room en Brooklyn), die bij de kanshebbers voor beste film stonden te blinken, waar wij nog niets over gehoord hadden. De korte IMDB-inhoud van Room sprak ons meteen aan. Één tip, als u nog niets gelezen hebt over deze verbluffende boekverfilming van schrijfster Emma Donoghue, hou het daar dan bij. Het effect op je hele lijf en leden zal tijdens het bekijken van dit krachtige verhaal des te groter zijn. Wij zullen verder niets verklappen over dé plot.
Room start met een shot van een dakraam en voice-over vertelling door Jack (Jacob Tremblay) die met kinderlijk enthousiasme en veel fantasie de nietsvermoedende kijker meedeelt hoe hij ter wereld is gekomen. Mocht er een Oscar bestaan voor kinderen, dan gaat die dit jaar zeker naar Tremblay. Na de intro volgen enkele scènes van een doodgewone moeder-zoon-relatie die in een armtierige situatie proberen het beste van te maken. Zo lijkt het toch. De rol van Ma wordt op een innemende manier neergezet door Brie Larson, die na een berg kleine en grote bijrollen voorgoed gelanceerd is. Als de avond valt gaat Jack iedere keer slapen in een geïmproviseerd bed in de kast die dicht moet blijven tot Ma hem eruit haalt. Iedere avond komt Old Nick met wat eten, drinken en andere benodigdheden. Het is na een dik halfuur als de vijfjarige Jack zelf merkt dat er iets niet pluis is dat we zelf het ene kippenvelmoment na het andere over ons heen krijgen. We vielen net niet van het puntje van onze zetel.
Ook al is 2016 nog maar twee maand ver, dit zou wel eens onze film van het jaar kunnen worden. En dat in een jaar met kleppers van formaat zoals The Hateful Eight, The Revenant, Batman v Superman…. Maak plaats in je agenda, prik een datum met de wederhelft en laat je volledig verrassen door dit juweeltje.
(BG)