T2: Trainspotting (4,5/5)
Toerist in eigen jeugd
Toen bekend raakte dat Danny Boyle een vervolg zou maken op zijn cultclassic Trainspotting (1996) waren de meningen erg verdeeld nog voor het eerste shot werd ingeblikt. De ene spraken van cinemablasfemie, de anderen (waaronder wij) waren hoopvol dat deze sequel allesbehalve platgetreden paden zou bewandelen. De originele cast werd vlotjes overtuigd om terug mee te werken en T2 was een feit. Irvine Welsh’ strak geschreven vervolg (Porno, 2002) op zijn gelijknamige debuutroman werd gebruikt als geestverruimende inspiratiebron om Renton (Ewan McGregor), Sick Boy (Jonny Lee Miller), Begbie (Robert Carlyle) en Spud (Ewen Bremner) na twintig lange jaren als vanouds te laten knallen op het witte doek.
Bij vele kaskrakers met een twee op het einde van de titel wordt er krampachtig gezocht om de magie van zijn voorganger terug tot leven te wekken. Dat de desbetreffende filmmakers op de zoektocht naar het nodige sentiment zich kort door de bocht vastrijden in drijfzand genaamd nostalgie, zorgt er voor dat vervolgen fabriceren een gevaarlijke bedoening is. Dit risico is hier door toedoen van o.a. Boyle (The Beach, Slumdog Millionaire, 127 Hours…), die na vijfentwintig jaar niet aan zijn proefstuk toe is, en het vlotte verhaal (Welsh) bij T2 gelukkig niet het geval. Ook al verwijt Sick Boy Renton dat hij ‘een toerist in eigen jeugd is’, we krijgen hier allesbehalve een ontroerende trip down memory lane voorgeschoteld. De machtige mono- en dialogen gedrenkt in het scherpe Schotse accent komen binnen als politiek correcte statements waar ieder zelfrespecterend staatsman van eender welk allooi iets kan van leren.
Na twee decennia duikt Renton terug op in Edinburgh, nadat hij op het einde van de eerste film met 16.000 pond met de noorderzon verdwenen was. Hij zoekt zijn maatje Spud op die nog steeds niet van het bruine spul afgeraakt is en na een boel problemen zich van het leven probeert te beroven. Ook Sick Boy, die nu een café van zijn tante runt en in bijberoep met zijn vriendin Veronika perverten afperst, krijgt een bezoekje. Renton wordt door Sick Boy eerst getrakteerd op enkele rake klappen om uiteindelijk terug in elkaars armen te vallen en snode plannen te smeden. En Begbie kan met een list uit de gevangenis ontsnappen en terug zijn duivels ontbinden op iedereen die in zijn buurt komt.
Het verhaal werkt gestaag naar een ontknoping toe zonder veel hallucinerende en shockerende scènes uit Trainspotting te recycleren. T2 komt wel even zelfverzekerd uit de hoek en wordt verweven met enkele knipogen en legendarische shots uit de eerste film. De strak samengestelde soundtrack maakt de boel af met klassiekers (Radio Ga Ga, Dreaming, Relax…), werk van opkomende bands (Young Fathers, Wolf Alice…) en remixen van songs (Lust For Life en Slow Slippy) die het vorige plaatje met filmmuziek deden uitgroeien tot een meesterwerk. De keuze van de nummers was een weloverwogen zaak waar Boyle en co hun tijd voor genomen hebben. De keuze om remixen te maken heeft als boodschap dat de bende makkers niet meer is wat ze ooit geweest is, deze tracks staan voor een onvermijdbare verandering van de realiteit, maar op hetzelfde moment slaan ze een nostalgische brug naar Trainspotting 1.
Choose life en ga gewoon kijken!
(BG)