Filmreview: The Hateful 8 (4,5/5)
Onder één cowboyhoedje
‘Well cut my legs off and call me shorty’ is maar één van de vele quotes waarmee Quentin Tarantino zijn nieuwe prent kruidt tot een filmisch topgerechtje. De dialogen spatten nog meer dan bij Django Unchained met verve van het scherm. Een blokhut vol topacteurs heeft de eigenwijze hersenkronkels van QT weer volledig eigen gemaakt. Met Walton Goggins (Justified, The Shield, Django Unchained,…) en Samuel L. Jackson (waar moeten we beginnen…) voorop vechten Kurt Russel, Michael Madsen, Jennifer Jason Leigh, Tim Roth, Demiàn Bichir en Bruce Dern een psychologisch steekspel met revolvers en uiterst vermakelijke dialogen uit, de gierende wind op de achtergrond nemen we er graag bij.
Op de dreigende tonen van L’Ultima Diligenza di Red Rock, ambachtelijk gefabriceerd door de enige echte Ennio Morricone zelf, wordt de openingsscène op gang getrapt. Na lang zeuren wou de Italiaanse wondercomponist eindelijk eens een soundtrack schrijven voor één van Tarantino’s films. Bij Pulp Fiction en Inglourious Bastards had Morricone vriendelijk ge-grazied. Met 87 jaren op de teller en muziek gemaakt te hebben voor meer dan vijfhonderd films en series heeft deze dirigent bakken ervaring. Ook deze keer schallen zijn onheilspellende opussen uit de sidderende speakers.
Over de gang van zaken in The Hateful 8 kunnen we kort zijn, je moet het nu eenmaal zelf zien. Een aantal premiejagers komt met een gevangen genomen vrouw en wat ander gespuis door een zware blizzard per toeval samen in een Minnie’s Harberdashery, een desolate stopplaats voor postkoetsen. In het onherbergzame landschap van Wyoming hebben de natuurelementen vrij spel en de pakken sneeuw dikken gewillig aan op het snedige ritme van de waaiende winterwind. Met geduld en oog voor detail komt het verhaal traag, zoals een het een echte western betaamt, tot ontplooiing. Pas na een dik uur worden de Tarantinoeese duivels volledig ontbonden. Vanaf dan zitten we op een rollercoaster met bestemming unknown en de mismeesterde lijken stapelen zich omgekeerd evenredig met de tijd op.
Onlangs zei QT in een interview dat hij waarschijnlijk niet meer dan tien films zal maken, het mag geen 9-to-5 job worden volgens hem. Wij hopen uit de grond van ons bodemloze filmhart dat hij toch nog een heel eind doordoet want zijn prachtige prenten zijn toch één voor één kleppers die met gemak boven de doorsnee Hollywood-drab uitsteken. Méér van dat graag!
(BG)