Filmreview: The Martian (3/5)
Matt op Mars
Het is al een eindje geleden dat Ridley ‘Blockbuster’ Scott (Blade Runner, Thelma & Louise, Gladiator…) een klassieker afleverde die zijn bijnaam en kwaliteitslabel waardig was. Voor ons was zijn laatste schot in de roos American Gangster uit 2007. Robin Hood en Exodus: Gods and Kings waren beide flauwe afkooksels van het origineel en werden vrijwel meteen op de composthoop met andere Hollywood-miskleunen gegooid. Het gistingsproces voor een volgende remake kan beginnen.
Edoch is de nieuwbakken film van Scott en co uiteindelijk een propere prent geworden. Matt Damon, die de laatste jaren schijnbaar niets anders doet dan opduiken in futuristische sprookjes (Adjustment Bureau, Elysium, Interstellar…), speelt de rol van Mark Watney, een gestrande astronaut op Mars. Met een grote zak technisch vernuft en encyclopedische kennis van plantkunde tracht hij in leven te blijven op de desolate bol. Zijn collega-ruimtereizigers – onder meer gespeeld door Jessica Chastain (ook al in Interstellar), Michael Peña (‘latino in tha house!’) en Kate Mara (House of Cards), lieten Watney nietsvermoedend voor dood achter toen ze hun onderzoek abrupt moesten staken. Het NASA-bureau op de thuisplaneet Aarde wordt ook bemand door het betere acterende gerief. Zo mogen Jeff Daniels (de dommere uit Dumb and Dumber en de arrogantste uit The Newsroom), Sean ‘Ned Stark’ Bean, Chiwetel Ejiofor (de onfortuinlijke slaaf uit 12 Years a Slave) en Kristen Wiig (ge moet nie zo kieken wè, ti mo een prente) bekokstoven hoe ze hun man op Mars terug thuis krijgen.
Een cast om u tegen te zeggen waar filmfalen, op het eerste gezicht, in geen honderd lichtjaren te bespeuren is. Toch kan The Martian ons niet de dikke twee uur aan het scherm gekluisterd houden. De voorspelbaarheid van de ietwat licht uitgevallen plotwendingen overschaduwen de sterke acteerprestaties en het Amerikaanse patriotisme ligt er soms vingerdik op. Maar neem gerust zelf een kijkje naar dit vermakelijke stukje popcorn-tv.
(BG)