Filmreview : Belgica ( 4,5 / 5 )
Regisseur: Felix Van Groeningen
Cinematografie: Ruben Impens
Producent: Dirk Impens
Scenario: Felix Van Groeningen, Arne Sierens
Muziek: Soulwax
“De max, waar”
Onze lokale mentor en mooi zinnige filmkenner Kurt Vandemaele heeft met zijn project Filmboeufs andermaal voor een stunt gezorgd. Vlotjes liet hij drie zalen van de Budascoop vollopen om film- en muziekminnend Kortrijk te laten genieten van Belgica, narede en babbel met Felix Van Groeningen inbegrepen. En het was zowaar de max.
Jo en Frank Cannoot zijn twee totaal verschillende broers die elkaar terugvinden en besluiten het café Belgica verder uit te bouwen tot wat the place to be in Gent moet worden. Hoe meer ze daarin slagen, elk van uit hun kijkraam, hoe meer ze uit elkaar groeien. De ene teert op zijn luchtkastelen en idealen, de ander op zijn ratio en nuchterheid. Maar wees gerust, de broederliefde overwint alles.
Kwatongen die beweren dat er nauwelijks een verhaal lijn in zit, slaan de bal serieus mis .Er vallen heel wat thema’s te speuren die de attente kijker toch even tot nadenken aanzet. Contextueel gezien heeft de oudere broer Frank besloten alle contacten met zijn vader op te doeken, ook al ligt die op sterven, om later te moeten vaststellen dat hij eigenlijk geen haar beter is: Zuipen en feesten zijn nu eenmaal belangrijker dan pakweg voor uw gezin te zorgen. Treffend hierbij is wat we gerust de ethiek van Lambik kunnen noemen. Als je over iets niet praat, dan is het er niet. Dus als je niet over problemen praat, zijn die er ook niet. Simpel als een klontje toch? Als ‘broere’ Jo verzoekt tot verzoening met de vader, is het antwoord doortastend eenvoudig: “Juist, ja, je moet kunnen vergeven en vergeten, je hebt gelijk. Maar ik ben daar nu eenmaal slecht in.”
Kwatongen die beweren dat het de volle film wachten is op een climax, slaan de bal serieus mis. Heel de film is gewoon een climax. De op het eerste zicht eenvoudige plot geeft dus aanleiding tot meer en laat de regisseur ook toe om de heilige Drievuldigheid seks, drugs and rock ’n roll heel scherp en confronterend weer te geven, zowel met de leuke als mindere leuke facetten ervan. Het feestgedruis duurt de volle twee uur, de karakters worden heel goed uitgetekend, er wordt de nodige humor en cynisme gedropt. Niets van dit alles gaat geen seconde vervelen.
Kwatongen die beweren dat de film een grote videoclip is op de geniale muziek van de broeders Dewaele, slaan de bal serieus mis. De samenwerking tussen Van Groeningen en de lads van Soulwax resulteert in een fantastisch geheel. Zonder de muziek geen film, en zonder de film geen muziek. Je kan niet rijden zonder brandstof. De onwaarschijnlijke soundtrack laat je deelnemen aan het even onwaarschijnlijk feestgedruis, als was het dat je er zelf bij was. Briljant zottenwerk van Felix, Stephen en David, Stef Aerts, een exuberante Tom Vermeir, en de volledige cast.
(Lode Van Assche)