GENTJAZZ 2015 dag 2
Zaterdag 11 juli : subtiele flexibiliteit.
Vandaag staan lokale artiesten, Europese helden, New York’s finest, East and Westcoast en Afrika mmo samen naast elkaar. Nog maar eens een bewijs hoe breed en veelzijdig Flamand kan programmeren. Op naar het tweede avontuur op rij.
ABDULLAH IBRAHIM Mukashi Trio.Minimalisme met Arabische en Japanse invloeden. De inmiddels tachtig jarige Abdullah is niet direct wat je een vrolijke Frans noemt, maar deze pionier van de Jazz is wel een iconische pianist. Hij was een van de artiesten die tijdens de eerste jaargang van het Gent Jazz Festival in het Gravensteen op de planken stond. Zowel in Mukashi (2014) als in The Song Is My Story (2015) vinden we Ibrahims verhalende kracht terug. Op Mukashi (Japans voor “Er was eens…”) treffen we de pianist in een eerder nostalgische bui. Hij begint er alleen aan en we horen een gevarieerd en soundtrackachtig geheel, niet bijster vrolijk, doch lichtvoetig. Helaas worden we wat gestoord door geroezemoes en getetter van mensen die nog op zoek zijn naar hun genummerd stoeltje. Abdullah lijkt zich daar niet aan te storen, concentreert zich ten volle op zijn muziek dat heel wiegend overkomt, maar zeker niet in de zin van slaapverwekkend. Wat later gaat een heuse contrabassolo de melodieuze dwarsfluit vooraf en krijgen we enige dynamiek en een warm applaus. En dan gaat het trio weer rustig kabbelend verder. Eerlijk gezegd een moeilijk te vatten en vol te houden concert. Abdullah Ibrahim (piano), Cleave Guyton (fluit, klarinet), Noah Jackson (cello, bas)
CHARLES LLOYD QUARTET. Charles Lloyd, 77 ondertussen, is een immer kwieke post-bopper, die in 2013 nog hét concert van Jazz Middelheim speelde, en er moeiteloos in slaagt gevestigde waarden (jong en iets ouder) in zijn bands met zich mee te krijgen. En hij ziet er verdomd patent uit. Deze saxofonist en fluitspeler kan ook rustig thuis blijven en op zijn lauweren rusten, maar gelukkig kiest hij ervoor te blijven vernieuwen en spelen. Zo ook op Gentjazz. Lloyd stuwt met ogenschijnlijk verbazend gemak zijn kwartet naar creatieve hoogtes. Ze spelen heel intuitief, vooral tijdens Wild Man Dance Suite onder leiding van Charles die heel intense melodiëen uit zijn longen en blaasinstrument perst. Uiteraard houdt hij zijn sax wanneer pianist Clayton soleert. Alles wordt vastgehouden door een hypnotiserende bas en strakke ritmes. Het is en blijft heerlijk om de sax en de piano te horen dialogeren . Wat een fascinerende afsluiter van de tweede dag. We zijn in de ban van virtuositeit. Charles Lloyd (saxofoon), Gerald Clayton (piano), Joe Sanders (contrabas), Kendrick Scott (drums)
(lv)