Gentjazz dag 6
Van is The Man. Punt.
Het was bang afwachten hoe de twee befaamde knorpotten Van Morisson en Ginger Baker gingen gedragen op de Gentse heilige grond. Alles valt en staat met hun humeur. De mythe doet de ronde dat Van ooit eens een concert te elfder ure geweigerd afgezegd heeft omdat zijn meid verse vis op de markt was gehaald had. De vrees was dus ongegrond en het uitverkochte Gentjazz kreeg waar het voor gekomen was. Een Ierse bard die in zijn nopjes was een buiten categorie speelde.
Opener BONY KING (Bram Vanparys: zang & gitaar, Cleo Janse: backings & keys, Gertjan Van Hellemont: backings & gitaar, Jasper Hautekiet: bas, Maarten Moesen: drums) bracht zeemzoete folk en speelde een thuismatch. Deze Gentenaar wil geen wereldster zijn, maar gewoon mooie liedjes maken. En daar is hij verdomd goed in. Begeleid door lapsteel, piano, akoestische gitaar, bas en drumt opent hij met zijn fluwelen stem zeer mooi en warm en dankt meteen het publiek. Zeer goed gebrachte Americana met samenzang in close harmonies. De wondermooie Cleo slaat de Fender Rhodes aan: Koude rillingen krijgen bij dertig graden, het kan. Heerlijk ingehouden explosies geven zelfs Dave Eugene Edwards het nakijken, met een liedje over de bijbel dan nog. Bram, die qua looks doet denken aan de jongere Beck, doet het even alleen en laat zich vervolgens vocaal assisteren door Cleo en Gertjan: Close in Harmony zorgt voor kippenvel. Een verdienstelijk concert van Bony King, een groep waar we nog veel zullen van horen. Bony King of Nowhere wordt ongetwijfeld Bony King Everywhere.
GINGER BAKER werd ooit verkozen tot ‘Musician Least Likely To Survive The 60’s’. Met supergroep Cream beleefde Baker hoogdagen in de jaren zestig aan de zijde van Eric Clapton en Jack Bruce en groeide hij uit tot één van de allergrootste drummers, en een van de meest onvergetelijke en controversiële muzikanten. Hij heeft zelfs de eer model te staan voor Animal, de vermaarde drummer uit The Muppets . Ginger Baker was er bij, de nacht dat Jimi Hendrix stierf. Hijzelf heeft alles overleefd en weigert pertinent te sterven. Ginger komt enkele minuten na de aankondiging het podium opgeschuifeld en begint aan de bewijsvoering dat hij nog steeds de beste drummer is en blijft grenzen verleggen, nu ook met zijn Jazz Confusion. Hij wordt geruggensteund door rechterhand en Ghanees gedreven percussionist aka Mr T. Contrabas soleert en his coolness houdt drumsgewijs samen met de percussionist de teugels straks. Met een beetje goede wil kon je het betonnen smoelwerk zelfs betrappen op enige vorm van enthousiasme. Om te bewijzen dat hij nog leeft wauwelt hij iets onbegrijpelijks in de micro om zijn muzikanten en het volgend nummer aan te kondigen. We krijgen een bejaarde Zoot en Animal, doch geen Muppetshow. Afro ritmes (Ginger heeft lang gedweept met Fela Kuti) en jazz zorgen altijd voor confused shit, zij het dan in perfect arrangement. Een melodisch instrument zoals een piano zou echter niet misstaan hebben en voor een nog vollere klank gezorgd hebben. Na een heerlijke drum en percussiesolo is het tijd om af te ronden en valt onze ouwe knar letterlijk van het podium.
Zoals hierboven beschreven zat VAN MORRISON goed in zijn vel en zorgde hij met zijn klassemuzikanten voor het absolute hoogtepunt van dit festival. Zijn muziek is altijd grensoverschrijdend geweest en gaat van de swingende soul-jazz tot dede traditionele Keltische muziek . Bovendien zette hij verschillende muzikale projecten op om zijn blues-, jazz-, skiffle- en country-roots te herontdekken. Van Morrison was zoals gewoonlijk kort van stof maar zeer goed bij stem. De tent ging al na enkele seconden overstag met een uitgesponnen versie van Baby please don’t go. Van the Man begint zelf te saxen en bij dit eerste nummer stellen ook de andere muzikanten zich voor met hun instrument. Effen af allemaal klassebakken. De band draait meteen door en zijn o zo herkenbare stem vloeit het publiek in. Onze vandaag welgeluimde knorpot houdt een gouden microfoon in de hand en geeft met zijn band een les in nederigheid voor het gros van muzikanten op deze aardkloot. Bovendien heeft hij maar pareltjes uit zijn enorm breed arsenaal uit te pikken. Zijne Koppigheid kiest gelukkig niet voor een best of en koos voor een knappe setlist, met naast classics als 'Moondance', 'Days Like This' en het destijds al door Them opgenomen 'Baby Please Don't Go' , maar ook ruimte voor bij voorbeeld 'And The Healing Has Begun' en 'Tore Down A La Rimbaud'. De klasse druipt er zo wat af en moeiteloos wordt er van genres verwisseld. Met So Wath wordt Miles Davis even gegroet, gevolgd door There will be days like this: Het is wat het is. De nummers volgen elkaar op , Baby Burn wordt wel even uitgemolken. We ontwaren bij onze Ierse Bard zowaar een glimlach, naar zijn normen dus een heuse vlaag van euforie. Bovendien pleziert hij het intussen kokende publiek met een stomende versie van Gloria. Met Helvetische precisie verliet Van na 90 minuten het podium en liet de band alleen achter. Een oude vos verleert zijn streken niet.
(lv)