GENTJAZZ - dag 7
Perfecte afsluiter van de beste Gentjazz ooit met een imposante Gregory Porter
Het festival blijft steeds borgen wat goed is en verfijnen wat beter kan. Zo kregen we een Garden Stage voor nieuw, jong en vooral Belgisch talent. De catering is nog steeds om u tegen te zeggen. Het zijn niet alleen de muzikanten en de pers die verwend worden, maar vooral het publiek. GJ creëerde een kader waar je in alle rust kon genieten van de fantastische muziek en van de fantastische sfeer op de fantastische site. Driemaal fantastisch in een zin dus, en laat dit vooral geen vleierij zijn. Het is gewoon zo. En zo is dit gegroeid tot een van de beste festivals. Getuige hiervan de vijf uitverkochte dagen. En met Porter kon men zich geen betere afsluiter inbeelden. Zou perfectie dan toch bestaan?
SNARKY PUPPY Michael League (bas), Justin Stanton (trompet, keys), Mike Maher (trompet), Chris Bullock (sax), Bob Lanzetti (gitaar), Shaun Martin (keys), Bill Laurance (keys), Nate Werth (percussie), Larnell Lewis (drums).
Snarky Puppy sluit geen compromissen en laat zich inspireren door zowel Herbie Hancock, Björk, James Brown als Radiohead. Hun minimalistische en compromisloze aanpak doet aan Jaga Jazzist denken. Het podium staat lekker vol met percussie, twee drummers, drie blazers, effectenman, bas en opdringerige gitaar,soms tot vier toetsenisten… Wat ze hun ‘Farm’ noemen telt eigenlijk 40 leden zodat deze steeds met wisselende bezettingen spelen. Met zovelen trappen ze dan ook in de val van bombast, ondanks sobere basislijntjes. Gezapig loopt de tent vol en het publiek wordt vakkundig opgewarmd. We krijgen gelaagdheid en vele klanktapijtjes en voor de zoveelste keer mag op dit festival het woord speelplezier in de mond genomen worden. Deze Amerikaanse grootheden doen hun zin, spelen zowat alle genres en het publiek lijkt ervan te smullen. Gestructureerde en melodieuze chaos.
NENEH CHERRY with RocketNumberNine . Neneh Cherry (zang), Ben Page (synths), Tom Page (drums)
Met het risico genadeloos neergesabeld te worden durf ik beweren dat de Zweedse schoonheid wat tegenviel. Er stonden niet echt muzikanten op het podium en met een drummer en een toesten/effectenman kregen we een hoop electronica door de strot geramd. Neneh begint in ware hiphopstijl te debiteren, begint er dus eerder sober aan en ziet er toch nog ietwat patent uit, hoewel ze eerder mee heeft van onze kinderoppas. Ze vindt het heel leuk om ons te zien en met Recovery begin ik te vrezen voor een makke set. De tent loopt wel vol, maar ze laat ook de tent voor een deel leeglopen omdat een groot deel anders verwacht had.Geen best of van haar gouden jaren tachtig of negentig, maar eerder de experimentele toer op. You like it or not, als het maar goed gebracht wordt. Daarenboven brent ze nog een afgekookte versie van haar wereldhit Manchild. Rock 9 zorgt wat voor animo. Enkel de harde kern geniet met volle teugen van het trio. “To many faces of Jazz”, beweert Neneh, en de band laat pertinent de bas door merg en been snijden. Wat mij betreft sloeg de vonk niet over. Maar daar trok ze zich geen reet van aan. Maakt van koppigheid en eigenzinnigheid iemand een ware artieste?
GREGORY PORTER Gregory Porter (zang), Chip Crawford (piano, toetsen), Aaron James (contrabas), Yosuke Sato (altsax), Emanuel Harrold (drums)
Gregory Porter geldt ongetwijfeld als een van de grootste hedendaagse vocalisten ter wereld. Hij combineert een fenomenale zangstem met doorleefde teksten, rijke melodieën en een volleerd songschrijverschap. Zijn passage op Gent Jazz Festival is de ideale aanloop naar de langverwachte release van zijn nieuwe album later dit jaar. Hij niet alleen fysiek een imposante verschijning, maar ook muzikaal. De meest zachtaardige, menslievende en liefdevolle man die ik ooit op een podium zag staan. Jesus! Gregory Porter loopt niet naast zijn schoenen en maakt zijn epitheton ‘legende’ wordt er parodoxaal alleen maar groter op omdat hij de gewone jongen met de pet (en wat voor een gek exemplaar) uit Californie gebleven is. Met een al even imposante band brengt hij onder meer het gros van zijn Grammy winnende ‘Liquid Stories’. In zijn ware bescheidenheid bedankte Porter het warme publiek en de warme ontvangst en waande zich in zijn natuurlijke habitat: een kleine jazzclub in Harlem. Je wordt moeiteloos ingepakt met pareltjes als ‘Hey Laura’ en ‘No Love Dying’. Het gebeurt zelden of nooit dat ondergetekende tot tranen toe ontroerd raakt bij zo’n weergaloze schoonheid en puurheid. Nu wel dus. Er werd tevens in primeur aangekondigd dat Gregory Porter in de volgende lente de AB en Roma passeert. Nu tickets kopen en gaan, eer het alweer uitverkocht is.
(lv)