Concertreview: John Garcia
Een oude woestijnvos verleert zijn stonerstreken niet
John Garcia verdiende zijn steenharde rockstrepen in de jaren 90 bij Kyuss. Hij kan gezien worden als één van de belangrijkste aanstekers van het desert- en stonerrock genre. Zijn laatste plaat met Vista Chino, de nieuwe naam voor Kyuss Lives! na een gerechtelijk geschil met oude vriend Josh Homme, dateert van vorig jaar en mag zeker gehoord worden. Nu doet Garcia het alleen en om zijn eerste soloplaat (zie review) op te nemen nodigde hij schoon volk uit. Robbie Krieger (The Doors) werd opgetrommeld en Danko Jones schreef een nummer. Het werd in de Trix nogmaals duidelijk dat een oude woestijnvos zijn stonerstreken niet verleerd is.
Om de boel vooraf op te leuken was Steak meegekomen. Het viertal uit Londen bracht enkele maanden geleden Slab City (zie review) uit, een zeer degelijk en veelbelovend debuut. Ook live werden er stevige lappen uitgedeeld. Onze zintuigen werden op scherp gezet met snedig snaarspel en een fris ogende frontman die veel meehad van Jon Snow uit Game of Thrones, maar we wijken af. Er werd simpelweg een ijzersterke set naar voor gebracht. Songs als Coma, Liquid Gold en Roadhead gingen er bij de liefhebbers van het genre in als gegrilde stonersteak. Spek voor onze bek en nu maar hopen dat er in de toekomst bevestiging komt.
Daarna was het tijd voor de man of the evening om het beste van zichzelf te geven. Garcia bewees wederom dat hij niets meer hoeft te bewijzen. Het optreden kwam strak op tijd als een zware dieselmotor op gang. De frontman van menig desertrockband zag er een beetje moe uit en had waarschijnlijk wat last van toursleur. Nieuwe nummers zoals My Mind en Rolling Stoned werden prima ten berde gebracht door de ervaren achterhoede die meegekomen was en gaandeweg raakte den John in form. Pilot Of The Dune uit zijn periode bij Slo Burn en het snelle Saddleback werden licht headbangend en met een brede smile op het gezicht door de fans in ontvangst genomen. Garcia zong zich op den duur bijna te pletter en met een doorweekt hemd ging de vertoning gestaag naar zijn hoogtepunt. Na een oorverdovend applaus kwam het viertal terug voor een ronkende bisronde die wel heel Belgisch getint was. Garcia riep met twinkelende oogjes zijn goeie vriend Bruno Fevery (Arsenal, Kyuss Lives, Vista Chino) op het podium en met een extra gitaar erbij was het feestje compleet. Supa Scoopa And Mighty Scoop, die al een prijs verdient als origineelste songtitel, en The Green Machine, die min of meer gezien kan worden als the international stoneranthem bij uitstek, grepen ons vastberaden naar de keel en de Trix Club werd vakkundig ingepakt. Door al het moois dat we mochten aanhoren waren we zelfs vergeten dat we niet gegeten hadden voor avond en dat is een hele prestatie, geloof me. We reden gelukkig en voldaan huiswaarts want we hebben onze portie rock met heel veel goesting en graagte naar binnen gespeeld!
(BG - LVK)