Once Upon a Time in Hollywood
“Spoilers horen enkel thuis op sportwagens en verlaagde Opel Corsa’s. Niet in deze review” #spoilerfree
Een keuze maken tussen The Lion King, of eender welke andere brol die ze momenteel in de cinema’s draaien, en de nieuwste Quentin Tarantino, is als kiezen tussen een gefrituurde drol en een latje slow-cooked barbecue ribs. Easy peasy dus. De negende Tarantino-prent, ‘Once Upon A Time In Hollywood’, vertelt het verhaal van de fictieve western-acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt), die proberen relevant te blijven in het evoluerende Hollywood. Daartussen speelt ook een historietje die een alternatieve kijk geeft op de ‘Manson Family’ en hun boosaardig moordplannetjes en passeren verschillende vertolkingen van gevierde acteurs de revue (het wordt hilarisch duidelijk wat Tarantino’s mening is over Bruce Lee bijvoorbeeld).
De film op zich is zeker niet het beste werk van de meesterlijke geest van Tarantino, maar ik heb me toch wel verdomd goed geamuseerd. De film is vooral op dialoog gebaseerd en geeft je een chill en mellow, layed-back kijkgevoel à la ‘The Big Lebowski’. Deze film zal volgens mij in de komende jaren ook tot deze klasse verheven worden en een goeie cult-following genereren.
Na zo’n 2 uur en 25 minuten gezapige cinegrafie volgt in de laatste 20 minuten van de film een krankzinnig apotheose, de kers op de holy-f*cking-bonkers-taart. De hersenkronkels van een geesteszieke zijn er niks tegen. De laatste scenes zijn met zoveel hilarisch bullshit gevuld, dat zelfs een toilet in een Mexicaans restaurant onder de indruk is. En als je denkt dat er een grens bereikt is, gaat Tarantino daar nog eens lekker over. De mensen die het al gezien hebben, hebben slechts twee woorden nodig: ‘BBQ’ en ‘zwembad’.
Los van het geniale schrijf- en regisseerwerk moet ik veel lof en fan-jizz gooien naar de acteurs. De acteerprestaties zetten deze film nog rechter dan opa’s ‘kelderslekske’ na een blister blauwe wonderpilletjes. Een script en een regisseur mogen nog zo goed zijn als de belofte van een misdienaartje, maar maak deze film met tweederangsacteurs en het resultaat zou nog niet half zo goed zijn.
Kortom, mijn avondje cinema was worth every penny. De volle Kinepolis-zaal die 30 euro per koppel armer is, zal mijn mening zeker delen en het zich geen seconde beklaagd hebben bij het verlaten van de zaal.
The Odd Man out