Review OCTOBER DRIFT - Forever Whatever (2020)
Deze keer een cd – bespreking met ietsje meer. Reden? Deze Britse band is al sinds 2014 aan de “ long way to the top “ aan het timmeren en zou veel meer airplay mogen krijgen op onze nationale en regionale radiozenders.
Al vanaf hun start hangt er in het Verenigd Koninkrijk een positieve, mysterieuze buzz rond dit viertal. Hun shows, waar ik een kleine maand geleden getuige van was, zijn energiek met een wall of sound om u tegen te zeggen. Maar begrijp me niet verkeerd, deze jonge muzikanten weten perfect power en melancholie te combineren. En zanger / gitarist Kiran Roy is een rasecht podiumbeest.
Na een vijftal succesvolle singles die ze, notabene volledig in eigen beheer en eigen studio opnamen, brachten ze in 2020 hun langverwachte debuutalbum uit, Forever Whatever. Maar helaas zat touren en optreden er daarna niet in … één of ander Chinees virus stak daar, zoals voor vele bands, een stokje tussen.
Op Forever Whatever staan een aantal van hun eerste singles samen met nieuw werk. Wat mag je verwachten? 10 goeie songs, die heel divers zijn. Waar vooral heel veel gitaargeweld in zit in combinatie met perfect passende drumritmes en zang waar redelijk wat distortion op zit. Een genre kan ik er moeilijk op plakken, hun muziek laat zich niet in spreekwoordelijke hokjes onderbrengen. Bij momenten hoor ik Bush om bij het volgende nummer aan Echo & the Bunnymen te denken. Het zijn vooral tien originele en goed gecomponeerde songs.
Uitschieters voor mij zijn Losing My Touch, man dat nummer blijft gewoon in je hoofd plakken zo goed vind ik het. De intro alleen al is er zo knal op en wanneer het nummer losbreekt komt die fragiele zang op de achtergrond. In de auto kan dit zo op repeat. Dan On the Silence, omdat het zo zalig ontploft na de rustig opgebouwde intro. Machtige song! En titelsong Forever Whatever omdat het een enorm meeslepend nummer is met een refrein om u tegen te zeggen. Dit zou zo op de radio moeten komen.
Ik zou zeggen, ontdek ze zelf. Beluister hun tracks op Spotify of op een ander digitaal platform. Hou je van een stem die ergens tussen Ian McCulloch en Gavin Rossdale ligt? Stevig gitaarwerk à la Bush en ja hoor, zelfs een beetje Nirvana, dan is dit de perfecte band voor jou. Een absolute aanrader en voor mij een 9 op 10!
https://open.spotify.com/album/6THxCKuJ3IA3BC3Ib9XgxS?si=GMgv5hBHRqaNj8fB4ExViA
Alain Mares