The OA (4/5)
Er zit meer in een bijna-doodervaring dan je denkt
Na Making A Murderer, Stranger Things, The Get Down, Narcos (S2) en Black Mirror (S3) dachten we dat we het beste van Netflix 2016 gezien hadden. Maar op 16 december zwierde het wereldbefaamde entertainmentbedrijf een zoveelste topreeks op de streamserver. De acht hoofdstukken van The OA (S1) vallen niet onder één genre te categoriseren. Zowel drama, mysterie, sciencefiction en bovennatuurlijke gebeurtenissen passeren in afgewogen dosissen de revue. Bij ons zorgden de eerste vier afleveringen voor een aantal kippenvelmomenten waar een industriële kippenkwekerij van KFC mee kan gevuld worden.
De blinde Prairie Johnson, sterk vertolkt door Brit Marling (die de serie ook grotendeels zelf schreef), werd zeven jaar lang vermist. Nu ze is teruggevonden is niet alles peis en vree. Ze heeft heleboel onverklaarbare littekens op haar rug, wil niet meer bij haar naam genoemd worden en het meest merkwaardige van al; ze kan terug zien. Haar terugkomst beroert danig de gemoederen. De buurt, de FBI, haar pleegouders… zijn allen uitermate nieuwsgierig naar wat er in al die jaren gebeurd is maar Prairie wil niets lossen. Wat ze meegemaakt heeft is enkel voorbestemd voor een select clubje uitverkorenen. Vier uiteenlopende jongeren en één oudere lerares worden lukraak, of zo lijkt het toch, uitgekozen om naar het onvoorstelbare verhaal van Prairie te luisteren. Dit gebeurt iedere nacht in een verlaten huis alwaar ze uitleg geeft waarom ze vanaf nu door het leven gaat als ‘the OA’…
De serie werd overwegend positief ontvangen met hier en daar een punt van kritiek. Volgens ons is het vooral belangrijk als je eraan begint dat je tijd maakt voor dit knettergekke verhaal en je open stelt voor het onmogelijke. Bijna-doodervaringen spreken bij velen al lang tot de verbeelding en in The OA werd er een straffe story rond verzonnen. Eentje die Twin Peaks-gewijs kan uitgroeien tot een cultklassieker. Perfecte tijdinvulling voor tijdens ‘de dagen’.