Peter en Co hebben me al eens omvergeblazen op één of andere passage bij les nuits botanique en de vraag was of ze dat nog maar eens zouden kunnen overtreffen. We hebben de groep dus al meermaals aan het werk gezien, nog nooit werden we ontgoocheld. Ook vanavond slaagde een zinderend BRMC erin om ons nog meer te overdonderen. Het trio stond op scherp, het ronkte en brieste, bassen en drums klonken hemels en duister tegelijkertijd, gutsende gitaren sneerden met branie en gevoel, er hing gewoon magie in de lucht.
Ook de setlist was nagenoeg heel breed en gevarieerd geprogrammeerd.Voor de ene haast perfect, voor de andere te labiel. Vaak werden we met enkele loeiers heerlijk klaargestoomd voor nog meer om dan even stil te moeten vallen met wat meer rustiger en Dandy Warhols-gewijs werk. Smerige gehaaste rockers “Rival”, “Hate the taste”, “White Palms”, “Conscience Killer” en een verpletterend “Six Barrel Shotgun” werden afgewisseld met vuile blues (“Ain’t no easy way”, een almachtig “Spread Your Love”) en zwevende kippenvelsongs (“Lose Yourself”).Robert Levon Been ontpopte zich nogmaals tot de beste zanger van het combo, hij wist met zijn ingrijpende vocale uithalen de gretige songs nog meer diepgang en gevoel te geven.
De immer coole Peter Hayes vulde wel telkens knap aan maar wist natuurlijk het meest te overtuigen met zijn ziedend en bruisend gitaarwerk. Na nogal wat problemen bij het zoeken naar een nieuwe drummer, lijkt de groep nu toch met Leah Shapiro de ideale ruggesteun gevonden te hebben. Shapiro mepte het boeltje perfect bij elkaar en bleek het perfecte sluitstuk van een optimaal geolied trio.
Peter Hayes en Robert Levon Been zetten tot slot een bijzonder knappe akoestische bisronde in om vervolgens nog eens finaal te ontploffen met een uit al zijn voegen barstend “Whatever happened to my rock’n’roll”. Die geweldige lap onstuimige punkrock, die destijds voor BRMC de deuren opende, is uitgegroeid tot een absolute klassieker, het ultieme genadeschot bij hun uiterst opwindende live shows. (lvk)