Tribulation – Where The Gloom Becomes Sound (4/5)
Het geluid van hoop in sombere dagen
De titel van de kersverse worp van Tribulation is een hele mond vol. Hij zal dan ook de komende maanden, naar ons aanvoelen, gewillig over de tongen gaan. Dit viertal weet als geen ander een sombere sfeer om te zetten in een hoopgevend geluid. Where The Gloom Becomes Sound is een fakkel die ons in deze donkere wintermaanden uit de donkere covid-tunnel zal leiden.
Eind annus horribilis 2020 nam Tribulation nog afscheid van founding father Jonathan Hultèn die het solo wil proberen. Het gemis van Hultèns metier hangt allesbehalve als een dreigende schaduw boven deze dijk van een plaat. Er wordt onheilspellend uit de startblokken gevlogen met In Remembrance. Het toegankelijke geluid benadert dat van hun landgenoten van Ghost. Zonder een hitmachine van Papa Emeritus te willen imiteren weet men een breedvoerige prelude neer te zetten en de eerste strofe in de moedertaal zet de aandacht op scherp. Hour Of The Wolf zet het niveau vastberaden verder. Een opgewekte gitaarlijn staat hier in een schril contrast met de zwartgallige lyrics. Deze song blijft zoals het gros van zijn gevolg meteen hangen. Ook bij Leviathans huppelen de hoopgevende riedels en de grommende uithalen van frontman Johannes Anderson hand in hand. Halverwege krijgen we een licht verteerbaar streepje piano waar wij direct enkele beelden bij fantaseren van een bevrijdingsfeest post-covid. In ‘deel 2’ scheren Daughter of The Djinn en Funeral Pyre de hoogste toppen. Vooral de laatste is recht voor de raap en valt op een kort intermezzo na geen seconde stil. We horen nu al hoe deze rauwe homp oculte metal meegekweeld wordt op één van de vele verlossingsfestiviteiten.
Zweden fabriceert, naast zelfbouwpakketten van IKEA, ook heel wat selfmade metalbands. Langharige formaties die vikinggewijs hun posities in de maatschappij der edelmetalen op eigen kracht verwerven zonder platgestampte paden te be-raiden. Tribulation is daar één van.
(BG)