ELEPHANT TREE – Habits
Na Theia en Self Titled is Habits het derde full-album van deze Britse band. Een zekere John Slattery heeft zich bij de band gevoegd als tweede gitarist en neemt ook de synths voor zijn rekening. Verder zijn Jack Townley (gitaar), Peter Holland (zang, bas) en Sam Hart (drums) nog steeds van de partij. Riley Macintyre heeft plaats geruimd voor Slattery. Toch is Macintyre nog betrokken bij de band o.m. als producer. Soms verschijnt hij zelfs mee op het podium als extra gitarist.
Na de intro ‘Wake Repeat’ start de schijf met ‘Sails’, een slow-temposong. Over structuur is vermoedelijk niet lang nagedacht. Het is allemaal wat voorspelbaar. Maar door de geweldige sound en productie klinkt dit super. Het gitaargeluid is werkelijk top. De cleane zang past perfect op de laag gestemde gitaarsound. De synths vormen op de achtergrond een muur van geluid. Met ‘Faceless’ zitten we in hetzelfde ritme. De refreinen hebben meerdere stemmen. Halfweg krijgen we plots een snel tegenritme door de drum maar niet voor lang. De doomsound neemt weer de bovenhand. De song sleept zich voort en ik ga gewillig mee. ‘Exit The Soul’ zit volledig in dezelfde sfeer. Ongeveer halfweg volgt er een passage met akoestische gitaar en worden er tapijtjes gelegd door de synths met daar bovenop een rustige zanglijn die abrupt wordt be-eindigd door een zware, logge Sabbathgitaar.
‘The Fall Chorus’ start met een akoestische gitaar en samenzang verder ondersteund door synths. Na enige tijd wordt het ritme opgedreven door de gitaar en krijgen zelfs enkele country-violen te horen. Geen doomsound te bespeuren hier.
Bij ‘Bird’ krijgen we weer de vertrouwde sound en sfeer. Idem voor ‘Wasted’. Afsluiter ‘Broken Nails’ is iets aparts. Na een dikke twee minuten zang en akoestische gitaar verandert de song in een post-metalachtige song doch met cleane zang. De apocalyps blijkbaar.
Elephant Tree brengt een soort progressieve, doom, post-rock als hoofdnoot. De teksten zijn niet bepaald vrolijk te noemen. De songs gaan over verlies, verlating, de controle verliezen…en ga zo maar door. De cleane zang is telkens met grote nagalm opgenomen. Door dit steeds te herhalen in de verschillende songs is het wat lastig om de schijf aan één stuk te beluisteren. Ook het trage ritme doet er geen goed aan. Maar dat is nu eenmaal hun stijl. De productie en de (gitaar)sound is verbluffend. Naarmate de schijf vordert, hoe meer kwaliteit we te horen krijgen. Interessante schijf.
Guido Grymonprez