DYNAMO METALFEST 2024 @ IJSSPORTCENTRUM, EINDHOVEN
Pics: Istvan Bruggen
Rev: Joris Smeets
Full photo report - Day 1
Full photo report - Day 2
Never change a winning team, zo luidt de bekende slogan. Die is wel toepasselijk voor een festival dat doorgaat in een ijssportcentrum en omdat we hier vorig jaar een topeditie meemaakten zijn wij ook opnieuw van de partij in Eindhoven in het weekend van 17 en 18 augustus. Waar het Dynamo Metal Fest vorig jaar op dag 1 uitverkocht was en daar op dag 2 redelijk dicht bij in de buurt kwam, viel de publieksopkomst dit jaar tegen. Op beide dagen waren er deze keer maar ruim 4000 van de beschikbare 8000 tickets verkocht. Eerlijk gezegd vonden wij dat niet jammer voor onze festivalervaring omdat er letterlijk en figuurlijk meer ruimte was en we nergens moesten aanschuiven. Maar we kunnen ons uiteraard wel inbeelden dat de organisatie dat minder leuk vond. Gelukkig krijgen we volgend jaar toch gewoon een nieuwe editie, de 10e al onder de nieuwe naam!
De sterke punten van vorig jaar bleven behouden: de originele locatie, mét parking vlakbij, twee podia aan weerszijden van de ruimte die elkaar afwisselden, de redelijke ticketprijzen, de VIP-deck en de gemoedelijke sfeer. Ook het weer zat mee, met volop zon en warme temperaturen op zaterdag en iets meer bewolking en enkele graden minder op zondag. Op de Metal Market kon je uiteraard weer terecht voor een uitgebreide keuze aan vinyl, cd’s, shirts en andere merchandise.
De line-up kon dit jaar iets minder rekenen op grote namen, maar muzikaal ging het wel breder dan vorig jaar en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Jammer dat dit een beetje afgestraft leek te worden door de mindere publieke opkomst. We zagen vooral veel minder jonge(re) bezoekers dan vorig jaar, mogelijk werden die vorig jaar meer gelokt door de grote namen en een hoger aantal metalcore-bands. De grote schermen aan beide zijden van het hoofdpodium waren wel een echte meerwaarde en de soms vervelende vertraging bij die beelden van vorig jaar werd duidelijk verholpen! De prijzen voor eten en drinken blijven we aan de hoge kant vinden maar er waren gelukkig wel genoeg lekkere opties wat dat betreft. Op het eerste zicht leken er ons iets meer tafeltjes en bankjes te staan om even te verpozen of te eten en drinken, maar het is ook mogelijk dat dit vooral zo leek omdat er minder festivalgangers waren. De pauze van 5 minuten tussen het einde van de band op het ene podium en de start op het andere podium was ook altijd welkom omdat je zo altijd op tijd kon zijn.
De eerste festivaldag op vrijdag 16 augustus was gericht op black metal maar lieten we aan ons voorbijgaan. Op zaterdag waren we vooral enthousiast over Blackbriar, Forbidden, Clutch en Amaranthe. Zondag was naar onze smaak nog veel sterker, met straffe shows van Hippotraktor, Green Lung, Carnation, Bay Area Interthrashional, Igorr en Nestor.
ZATERDAG 17 AUGUSTUS
De eerste band die we meepikken, is Warkings (Main Stage). We zien een drummer als Spartaanse krijger, een gitarist als Tempelier, een bassist als Viking en een zanger als Romeinse soldaat, en even later komt ook Morgana LeFay meezingen. Het concept is duidelijk en het ziet er leuk uit maar de power metal en de teksten komen zo onorigineel en zelfs flauw over dat onze aandacht snel verslapt. We moesten wel nog even lachen met de gimmick waarbij ze een grote rubberen band introduceren en de opblaasbare bootjes of draken bij andere bands parodiëren: ze hebben de draak gedood en een Shield Maiden mag met deze ‘grote drakenpenisring’ over het schaarse publiek crowdsurfen.
Hele jonge snaken staat er op het podium bij Nakkeknaekker (Kink Distortion Stage), we betwijfelen of de heren al 20 jaar oud zijn. Met een naam die ‘nekbreker’ betekent, presenteren deze Denen de gepaste muzikale begeleiding: stevige death metal, vooral geworteld in de old school traditie. Doodsmetaal maar toch met veel spel- en levensvreugde en hier en daar toch opgesmukt met een melodieuze gitaarlijn en modernere groove.
De grootste claim to fame voor Flotsam and Jetsam (Main Stage) is misschien nog altijd het feit dat Jason Newsted er de bas bespeelde tot zijn vertrek naar Metallica. Dat is jammer, want deze thrashers gaan al mee sinds 1981 en verdienen daar zeker respect voor. Het grote succes is altijd uitgebleven, ook al maken ze toch deel uit van de tweede golf van thrash bands met collega’s als Testament, Death Angel en Forbidden. De band zet een fijne set neer maar we bekennen dat we toch niet echt tot het einde geboeid blijven, er ontbreekt toch net een overslaande vonk.
Met zware beats als intro en strandballen die het publiek ingetrapt worden, kondigt Distant (Kink Distortion Stage) zijn komst aan. De Rotterdamse band brengt deathcore, die soms een beetje rommelig overkomt in de snellere passages. We vinden hen veel beter in de hen typerende, langzame en midtempo passages met het effect van een pletwals. Ze gaan er wel heel hard voor en dat zorgt ook voor een stevige mosh en circle pit.
Whitechapel (Main Stage) vernoemde zich naar de Londense buurt waar Jack The Ripper zijn 'beste' werk leverde, dus wisten we van bij de start dat dit geen feelgood muziek ging worden. We zagen de band al eens live in de beginperiode, toen deathcore als genre net opkwam. We zijn niet de grootste fans van het genre, zeker in die beginperiode klonk het soms ‘alsof een varken in een betonmolen gegooid werd’. Er is wel een muzikale evolutie naar meer progressieve en groove metal maar dat horen we niet echt terug. De riffs en breakdowns vliegen ons rond de oren en het klinkt zeer competent, maar het geheel blijft toch een beetje vlak en komt niet echt binnen. Ook al beseffen we dat dit heel vreemd klinkt bij zulke intense muziek en vocalen die variëren tussen pig squeals, death grunts en ruwe screams.
Een van de grote verrassingen van de dag was Blackbriar (Kink Distortion Stage). Female fronted metal is in principe geen genre-aanduiding, maar Nederlandse topbands als Within Temptation, After Forever en Epica hebben eigenlijk toch bewerkstelligd dat dit synoniem staat met symfonische metal. Dit zestal wil duidelijk in de voetsporen treden en de kans dat dit zal lukken, lijkt ons niet onbestaande op basis van wat we gehoord hebben. Het gaat hier dan ook over een band die al ruim 10 jaar aan de weg timmert en het spelplezier druipt er van af. Frontvrouw Zora Cock is de blikvanger. De charmante, roodharige zangeres, in een opvallend mooie zwart jurk, klinkt zowel lieflijk en romantisch als krachtige, soms als Kate Bush, soms zelfs als Myrkur, altijd als een bekoorlijke maar gevaarlijke sirene die het publiek doet meezingen, klappen en vuisten in de lucht steken.
Forbidden (Main Stage) is weer helemaal terug sinds de reünieshows die ze vorig jaar speelden, onder andere op Alcatraz. Alleen gitarist, oprichter en bandleider Craig Locicero en bassist Matt Camacho bleven een constante tijdens de drie incarnaties van de band en zij hebben nu Norman Skinner op zang, Chris Kontos op drum en Daniel Mongrain op gitaar rond zich verzameld. De technisch onderlegde thrash klinkt nog altijd heerlijk en de band is ook duidelijk blij om hier te zijn, ze verwijzen ook naar hun verleden op Dynamo met andere (thrash) metal bands. De setlist bestaat volledig uit nummers van de eerste twee albums, ‘Forbidden Evil’ en ‘Twisted Into Form’.
Met Dynazty (Kink Distortion Stage) krijgen we iets volledig anders voorgeschoteld dan tot nu toe het geval was. Als intro weerklinken nog de licht mysterieuze klanken van Era’s ‘Ameno’ maar die worden direct doorbroken door een band die er vol in knalt, de lange haren wapperend in de wind. De sound en energie zijn meteen in your face en de songs en muzikale stijl situeren zich ergens halverwege tussen hard rock, heavy metal en power metal. Deze muziek lijkt gemaakt voor stadions en arenas' en zo spelen ze ook, ook al staan ze hier op het ‘kleine’ podium. Het is allemaal catchy, vlot in het oor liggend en met gierende gitaarsolo's, waarmee het niet moeilijk is om het publiek op te jutten en aan te sporen om mee te zingen en de vuisten in de lucht te steken. Met Nils Molin beschikt de band over een ronduit uitstekende zanger, die soms nog ondersteuning krijgt in de vorm van backing vocals van de 2 gitaristen en de bassist.
Tussendoor treffen we ook Heavy Hoempa aan ergens voor het hoofdpodium, die regelmatig met blazers en drum eigenzinnige coverversies brengen van onder andere ‘Chop Suey’ en ‘Run To The Hills’.
Er zijn zekerheden in het leven en eentje daarvan is dat Clutch (Main Stage) een zeer sterke liveshow zal neerzetten en dat intro ‘We need some money’ altijd meteen voor een brede glimlach op onze tronie zorgt. Zanger, rock ‘n’ roll prediker en allround coole frontman Neil Fallon vertelt tussendoor dat ze de eerste keer op Dynamo speelden in 1993 en dat ze duidelijk nog geen dag ouder geworden zijn. Dat klopt niet helemaal, want de muzikanten achter hem zien er intussen toch wel als opa’s uit. In het geval van drummer Jean-Paul Gaster is dat nog een coole opa, maar gitarist Tim Sult en bassist Dan Maines zijn eerder brave mannen op leeftijd. Dat is allemaal niet erg als ze samen zoveel coole songs, riffs en grooves op ons loslaten. Fallon blijft met zijn korrelige stem, opvallende manier van vertellend zingen, fantastische teksten en natuurlijke charisma een attractie op zich. Vanaf opener ‘X-Ray Visions’ tot afsluiter ‘A Shogun Named Marcus’ toont het viertal aan nog niks aan klasse ingeboet te openen. Een heerlijke show, met een setlist die plukte uit verschillende periodes maar tijd tekortkwam om alle albums eer aan te doen. Wij onthielden nog favorieten als ‘Burning Beard’, ‘Profits Of Doom’, ‘Thre Mob Goes Wild’, ‘Earth Rocker’ en ‘D.C. Sound Attack’.
Mental Cruelty (Kink Distortion Stage) schiet als razende gekken uit de blokken, met dubbele basdrums, vlammende gitaren en intense schreeuwen. Maar al snel volgt een tempo-wisseling, waarbij de band trager en slepend maar evengoed slopend te werk gaat. De band brengt hevige deathcore/slam met symfonische en black metal invloeden. Het is zeker heel goed gedaan en er zullen ongetwijfeld grote liefhebbers zijn. Er komt vooral véél tegelijkertijd op je af, het hele audiospectrum is volgepompt en dat kan al snel (te) overweldigend zijn. Voor liefhebbers van het hele brute werk.
Amaranthe (Main Stage) is intussen een gevestigde waarde, we verschoten zelf toen we zagen dat de band al 7 albums meegaat. Lang geleden zagen we ze al eens live en dat kon ons niet echt bekoren, op uitzondering van de op alle vlakken knappe zangeres Elize Ryd. De poppy mix van symfonische metal en metalcore gaat er erg vlot in, niet in het minst door de wisselwerking tussen de drie geweldige zangers die hun lange haren in het rond zwieren: naast de melodieuze, hoge en bijwijlen opera-achtige stem van sopraan Elize Ryd horen we ook de melodieuze en epische zang van Dynazty-zanger Nils Molin en de rauwere zang, growls en screams van Mikael Sehlin. Het overgrote deel van bands zou al blij zijn met één zanger die in de buurt komt. Elize draagt in begin nog een lange, zwarte jas maar halverwege het derde nummer blijkt dat ze daaronder een knappe podium outfit draagt met een strak zwart pakje met ontblote rug, kanten doorzichtige mouwen en dito broek. Het is allemaal heel catchy en gepolijst maar wel heel strak en professioneel. Het blijft plezant om naar te kijken en luisteren, niet in het minst door de dynamiek en samenzang van de 3 zangers die ruim hun kunsten mogen tonen.
We weten niet of het ligt aan de DJ van dienst of dat dit als intro voor Paleface Swiss (Kink Distortion Stage) geldt, maar we horen gabber house gevolgd door een schlager/levenslied net voor de band opkomt. Een heel ander verhaal krijgen we dan, met furieuze deathcore. We horen razende death metal, de energie van hardcore, de slopende breakdowns van metalcore en een zeer actieve pit. De band vraagt zelf om meer party en chaos. Tijdens de set moeten we zowel denken aan pure death metal als pakweg Hatebreed en soms zelfs Slipknot. Intens.
Met Dimmu Borgir (Main Stage) treedt er ook black metal royalty aan want de band viert het 30-jarig jubileum. Toegegeven, niet het genre waar ondergetekende mee uit de voeten kan. Na een bombastische intro krijgen we een melodieuze en midtempo start vooraleer het gaspedaal ingeduwd wordt. Ook al staan er 6 heren op het podium, lijkt het vaak alsof de man achter de toetsen de belangrijkste rol speelt met melodieuze toevoegingen. De black metal blijft hierdoor redelijk verteerbaar voor ons als niet-liefhebber maar we kunnen ons inbeelden dat de purist dit wel te soft zal vinden. Dat geeft dan toch een dubbel gevoel. Ook al houden we er zelf niet van, zou black metal niet imposant en duister moeten klinken? Bij zoveel gezelligheid hoort een vuurtje, dus spuwt er regelmatig vuur uit een podiumbrede installatie die de fotografen vervloekten omdat die hen de hele dag het leven zuur maakte.
ZONDAG 18 AUGUSTUS
Op de eerste festivaldag bleven we soms nog wat op onze honger zitten en weinig bands konden ons echt een hele set konden boeien. Met onze landgenoten Hippotraktor (Kink Distortion Stage) mogen we meteen knallend deze tweede dag aftrappen. Het is nog vroeg, dus er staat aanvankelijk nog niet zoveel vol voor het podium, maar dat houdt het vijftal niet tegen om er vol in te gaan. De progressieve, technische post metal lokt dan ook steeds meer volk. De titeltrack van het nieuwe album ‘Stasis’ voegt gloedvol melodieus gitaarwerk toe in rustige passages. Op andere momenten kan de band hard, harder, hardst gaan en lijkt het alsof het podium zal opstijgen. Denk aan The Ocean meets Tool meets Meshuggah en alle bands uit de Pelagic Records-stal waar Hippotraktor trots deel van uitmaakt. Afsluiter ‘Beacons’, waar wij altijd de invloed en erfenis van Amenra in horen, zet een sterk orgelpunt neer. Straf, telkens weer!
Met Left To Die (Main Stage) krijgen we een ode aan de muziek van Death en bezieler Chuck Schuldiner, die veel te vroeg van ons is heen gegaan. Op het podium staat regelrechte (death) metal royalty: voormalig Death- en Obituary bassist Terry Butler, voormalig Death-gitarist Rick Rozz, Gruesome-gitarist en Exhumed-zanger Matt Harvey en voormalig Malevolent Creation-drummer Gus Rios. Ze noemen deze tour ‘Scream Bloody Leprosy Across Europe’ en daarmee weet je eigenlijk alles wat je moet weten: brute, technische death metal van de allerhoogste plank!
Martyr (Kink Distortion Stage) wordt voorafgegaan door 2 mannen in een bruine priesterpij, met vreemde groene maskers en lantaarns. We zagen Daniel Mongrain een dag eerder al aan de slag als tweede gitarist bij Forbidden, nu is het tijd voor zijn eigen band. Het vijftal uit Canada brengt technisch onderlegde death / thrash metal, met een zanger die qua klank en stijl neigt naar heavy en thrash metal. Dat maakt het vlot verteerbaar maar het is helaas ook iets teveel een kwestie van ‘het ene oor in en het andere oor uit’.
Een band die er qua stijl helemaal uit springt, is Green Lung (Main Stage). We zagen ze niet zo lang geleden al eens als voorprogramma voor Clutch en we vonden het toen al goed te pruimen, zonder meer. Vandaag zijn we heel wat meer onder de indruk want deze band heeft duidelijk vooruitgang geboekt, getuige ook hun meest recente album ‘This Heathen Land’ dat bedolven wordt met lovende recensies. Enkele kernwoorden om deze band te begrijpen: ze spreken van Albion, Old English, zwerven door de bossen, Black Sabbath, riffs en occulte zaken. Het coole, grote voodoo-achtige masker op het podium geeft de sfeer al mee. Het vijftal op het podium heeft in zijn toverketel ingrediënten uit classic 70’s rock, mystieke folk, New Wave Of British Heavy Metal, stoner rock, psychedelica en vooral veel Black Sabbath tot een kookpunt gebracht en daar een episch klinkend, groovy, mysterieus heavy rock- en metalbrouwsel uit getrokken. De gitarist strooit naast heerlijke Sabbath-riffs ook regelmatig lekkere solo’s uit en de bassist blijkt in ‘Songs Of The Stones’ ook over een sterke, melodieuze zangstem te beschikken, waarna de sterke leadzanger (vooral een heavy metal-stem) invalt en een knappe harmonie zingt terwijl de man achter de toetsen met ijle klanken de mysterieuze sfeer verhoogt. Dit was echt veel te snel voorbij!
Nog landgenoten die mogen bewijzen dat ze aan de top van hun genre behoren, zijn de 5 mannen van Carnation (Kink Distortion Stage). Het is een wonder dat dit de eerste keer is dat we hen aan het werk zien, want hun ster is rijzende en zeker sinds de release van hun nieuwe album ‘Cursed Mortality’ eerder dit jaar. Die plaat komt dan uiteraard ook aan bod. We horen keihard knallende old school death metal, zonder moderne franjes. ‘Gewoon gaan’, dat is de boodschap, met af en toe wat grooves en maar spaarzame melodieuze gitaarlijnen, en dat maakt verdorie een goede indruk.
Een beetje een vreemde eend in de bijt, samen met Hippotraktor, is Soen (Main Stage). We waren heel blij dat we deze heren eindelijk live aan het werk konden zien, maar waren ook vergeten dat wij hen eigenlijk niet meer gevolgd hebben sinds het album ‘Lykaia’ uit 2017. We waren destijds erg onder de indruk van de progressieve, alt-metal die ons deed denken aan pakweg Tool, Deadsoultribe, Opeth en A Perfect Circle. Op de drie volgende albums is de band geëvolueerd en wat meer de alternatieve rock/metal kant opgegaan, we hoorden zelfs af en toe wat ‘stadion rock’ invloeden. Er was dus sprake van persoonlijke ontgoocheling, maar dat betekent absoluut niet dat de band het liet afweten. De progressieve, moody elementen zijn gewoon meer naar de achtergrond verdreven in de bandsound. Af en toe horen we wel nog zo’n groove. Over de performance valt weinig verkeerd te zeggen; het blijven uitstekende muzikanten, inclusief de zanger. Slotnummer ‘Violence’ maakte in ieder geval veel indruk.
Op de backdrop achter het podium staat de hoes van het album ‘The Armor Of Ire’, en dan denken we meteen aan Conan The Barbarian en Manowar. Eternal Champion (Kink Distortion Stage) draagt dus trots het imago en de sound van heavy metal uit de jaren ’80 uit. De zanger komt zelfs op met een maliënkolder waarbij alleen zijn ogen niet bedekt zijn en waaronder het warm en zwaar moet zijn, maar halverwege het nummer gaat die dan ook al uit. De zang is minder hoog dan de typische zangers in het genre en dat is eigenlijk zeer genietbaar.
Duidelijk een van de grote publiekstrekkers is Bay Area Interthrashional (Main Stage). Twee jaar geleden had de organisatie aan Craig Locicero van Forbidden gevraagd om iets speciaals te doen om de thrash bands uit de Bay Area en gevallen helden als Cliff Burton en Paul Baloff te eren. We zijn heel blij dat er dit jaar opnieuw zo’n tribute was want het was een heerlijk old school feestje op, naast en voor het podium. Net voor de muzikanten het podium betreden, worden er op de grote schermen foto’s uit de oude doos getoond. Het concept: Craig nodigde muzikanten uit om samen nummers te spelen en hij was zelf ook de enige die constant op het podium stond en als orkestmeester fungeerde. Hij zei zelf dat iedereen zich vooral moest amuseren: ‘We’re here to fucking party, so lower your expectations’. Er stonden vele verschillende muzikanten op het podium, sommigen kenden we niet of vergeten we misschien op dit moment. Meestal stonden er 3 gitaristen op het podium, maar tijdens sommige nummers waren er dat zelfs 4 en er stonden zelfs 2 bassisten tegelijk op het podium. Naast zijn Forbidden-maten Matt Camacho (bas) en Chris Kontos (drum, ex-Machine Head) stonden ook gitaristen Daniel Dekay (Exciter) en Ted Aguilar (Death Angel) vaak op het podium. Alle Flotsam and Jetsam-leden kwamen ook aan de beurt, evenals de heren van Left To Die. Ook gitarist Mikey Dowling (Channel Zero, ex-Snot), bassiste Becky Baldwin (Mercyful Fate) en Forbidden-zanger Norman Skinner maakten hun opwachting. Op de setlist: nummers van de eerste platen van Metallica (‘Kill ‘em All’) en Exodus (‘Bonded By Blood’) met ook één nummer van de tweede plaat van beide bands. Nummers als ‘Into The Light’, ‘Lesson In Violence’, ‘Motorbreath’, ‘Bonded By Blood’, ‘Jump In The Fire’, ‘Metal Militia’, ‘Braindead’, ‘Seek and Destroy’, ‘Piranha en afsluiter ‘Strike Of The Beast’ zorgen natuurlijk voor een groot thrashfestijn van herkenning!
Het is voor niemand een makkelijke opdracht om na zo’n speciaal evenement indruk te maken en dat lukte helaas ook niet echt voor Unto Others (Kink Distortion Stage). We moeten het hen wel nageven dat de band met zijn NWOBHM meets new wave wel redelijk uniek klinkt. De donkere grafstem en typische, dramatische zanglijnen klinken op zich lekker donker, maar de bijwijlen te vrolijke leadgitaar (die soms klinkt als een synthesizer) en upbeat tempo past er niet echt bij voor ons.
Het was al een eeuwigheid geleden dat we Skindred (Main Stage) nog eens aan het werk hadden gezien en we keken dus heel erg uit naar deze show. Er staat een klein extra podium vooraan, zodat de kleine, gedreadlockte en even excentrieke als energieke zanger Benji Webbe voor iedereen zichtbaar is. Aanvankelijk is de springbal gekleed in een lange, zwarte jas en een zonnebril met studs, maar doorheen de set zien we allerlei kledingstukken en attributen die er op wijzen dat de kleerkast van Elton John geplunderd werd. Webbe is een echte volksmenner en hij laat niet los tot hij vindt dat er genoeg respons komt, maar wij noemen dat nog al eens ‘overdreven, opgepompt en erg Amerikaans’ (hoewel het Britten zijn). Het publiek laten meezingen, springen, metal horns in de lucht, meeklappen, woop-woop’en, publiekshelften tegen elkaar uitspelen, ‘when I say skin, you say dred, skin dred’, intermezzo’s met stukjes Van Halen, House Of Pain en Busta Rhymes, de obligate sitdown en iedereen met zijn of haar t-shirt laten zwaaien: het hoeft voor ons allemaal niet. Bay Area Interthrashional bewees nog dat gewoon goede nummers volstaan en dat je altijd nummers extra kan spelen als je die flauwekul tussendoor weglaat (een band als Dog Eat Dog is in hetzelfde bedje ziek). Want begrijp ons niet verkeerd: de cross-over mix van nu-metal, groove, ragga, hardcore en hiphop klinkt loeihard, ijzersterk en zeer aanstekelijk in nummers als ‘World On Fire’, ‘Kill The Power’, ‘Nobody Gets Down Tonight’ en ‘Warning’. De band kent al 25 jaar dezelfde bezetting en dat zie en voel je aan de kwaliteit van dit optreden, we hadden dan ook graag een paar nummers meer gehoord!
Alle feelgood vibes worden al snel verdreven door Bodysnatcher (Kink Distortion Stage), een band die ons nog volledig onbekend was en waarvan we ons afvroegen hoe die zo hoog op de affiche geraakt waren. De zware metalcore/deathcore is duidelijk gemaakt voor hevige mosh en circle Pits. Veel groove, breakdowns en donderende dubbele basdrums: dit gaat hard en brutaal. Dik in orde dus.
Een van de vreemdste en meest originele bands in de hedendaagse heavy scene is zonder twijfel Igorr (Main Stage). De klassieke pianomuziek in de intro wordt al snel overdonderd met drum ‘n ‘ bass, Nintendo-actige bliepjes en dubstep zodra Gautier Serre, dé man achter dit zotte muzikale geweld, plaatsneemt achter de draaitafels/samples/elektronica (en soms ook gitaar) en aan de knoppen begint te draaien. Wanneer de indrukwekkende, bulderende dubbele basdrums en zware death metalgitaren invallen en de zanger met zwartgeverfd hoofd en armen met gouden streep in het midden zijn rauwe vocalen in de microfoon blaft, worden we overdonderd door de sound. Tot er een break in het nummer volgt en mezzo-sopraan Marthe Alexandre in een volledige rode jurk het podium op dartelt en haar opera-vocalen etaleert, die samen met de intussen industrial toets in de muziek een ‘Björk goes death metal’-gevoel geven. In volgende nummers horen we eerst een klassiek, barok kamerorkest waar laag na laag meer lawaai aan toegevoegd wordt, in andere nummers horen we Oosterse motieven. Dubstep met knallende gitaren (soms neigend naar black metal), sfeervolle triphop maar ook knappe opera met klavecimbelgeluiden en zelfs even een blokfluit. Beukende death metal die iedereen aan het headbangen brengt of een intro met typische Franse accordeongeluiden, met steeds meer verhakkelde breakcore-beats onder: niets is te gek voor dit gezelschap. We eindigen met snoeiharde dubstep, waarbij alle muzikanten en crew komen meespringen en headbangen. Wat een unieke band!
Schijnbaar vanuit het niets, verschijnt Nestor als headliner op de Kink Distortion Stage. We kunnen ons niet herinneren ooit iets gezien of gehoord te hebben over deze Zweedse rockband dus we zijn wel benieuwd. De backstory gaat dat de band al in 1989 opgericht werd maar nooit echt iets klaargemaakt heeft en in 2020 terug bijeen gekomen is om het leed van de wereldwijde pandemie te verlichten. We weten niet of we daar iets van moeten geloven, want van op afstand lijken deze heren toch te jong om al in 1989 een band opgericht te hebben. Maar het scenario maakt eigenlijk niet veel uit, wat veel belangrijker is dat er 5 getalenteerde muzikanten (hoeveel lopen er zo eigenlijk rond in Zweden, de bron droogt gelukkig niet op!) uit Falköping op het podium staan die zomaar het beste uit (hard) rock uit de jaren ’70 en ’80 combineren. ABBA zit uiteraard in het DNA maar denk ook aan een mix van Europe, Toto, Journey en vooral ‘Danger Zone’ van Kenny Loggins van de Top Gun-soundtrack. De songs zitten prima in elkaar en zijn zeer aanstekelijk, de toetsen zorgen voor de juiste toevoeging zonder te overheersen, de gitarist mag regelmatig lekkere solo's uit de mouwen schudden, de zanger haalt moeiteloos hoge noten en wordt dan nog eens ondersteund met sterke backing vocals van de bassist en gitarist. Nummers als ‘Kids In a Ghost Town’, ‘Unchain My Heart’, ‘Caroline’ en afsluiter ‘1989’ zorgen voor een brede smile en een nieuwe fan.
De absolute headliner van deze editie van Dynamo is Saxon (Main Stage). Eigenlijk hoeven deze legenden van de New Wave Of British Heavy Metal geen introductie. Na 46 jaar, waarin de band altijd is blijven gaan, 24 studio albums, miljoenen verkochte platen en ontelbare optredens over de hele wereld, zou niemand nog mogen zeggen dat Saxon hen niet bekend is. In al die jaren is Biff Byford de enige constante factor en kapitein van het schip geweest (al zou originele gitarist Paul Quinn nog wel deel uitmaken van de band, maar alleen niet meer touren sinds 2022). Klassiekers als ‘Strong Arm of the Law’, ‘Motorcycle Man’, ‘Denim and Leather’, ‘Princess of the Night’ en ‘Wheels of Steel’ konden dus niet ontbreken om een passend einde te breien aan een geslaagde editie van Dynamo Metalfest.
Loud Noise Productions