Leprous
Monuments - Kalandra
Muziekgieterij Maastricht, 06/02/2023
Veertig dates spelen om je nieuwste album doorheen heel Europa te promoten en op de een of andere manier er toch nog in slagen om België vakkundig over te slaan? Voor het Noorse Leprous geen enkel probleem! Gelukkig tekende het gezelschap rond zanger/frontman Einar Solberg wel present bij onze noorderburen en zo kwam het dat ondergetekende afgelopen maandag samen met een vierhonderdtal andere gegadigden toch een flinke portie prog metal voor de kiezen kreeg.
Vooraleer Leprous het podium betrad kregen nog twee andere acts de kans om het publiek te overtuigen van hun kunnen. De eerste, het eveneens Noorse Kalandra, deed dat alvast niet slecht, al tapten de drie baardige heren en een frivool ogende jongedame wel uit een heel ander muzikaal vaatje. Geen zware gitaren, bulderende drums en grillige breaks bij Kalandra, maar zweverige en bijwijlen erg beklijvende folk met sterke vocalen (van de frivool ogende jongedame). Lang niet verkeerd en het publiek lustte er duidelijk wel pap van. Een welgemeend applaus viel de act dan ook ten deel. Andere en stevigere koek bij het Britse (en met de komst van kersvers bassist Werner Erkelens ook een klein beetje Nederlandse) Monuments. De progressieve metal(core) van dit viertal leunt al wat dichter aan bij het hoofdprogramma, al trekken deze jongens toch nog wat feller van leer. Erg bekend zijn wij niet met het werk van deze act, maar we waren getuige van een strakke, energieke show die vooral in het teken stond van het laatste wapenfeit 'In Stasis'. Ook de andere platen werden echter niet vergeten en zodoende liet Monuments een meer dan behoorlijke indruk na.
Hoe aardig beide supports echter ook waren, in Leprous moesten ze toch beide hun meerdere erkennen. Uiteraard bestaat de band stuk voor stuk uit ware topmuzikanten (drummer Baard Kolstad spant wat dat betreft helemaal de kroon) en performers, maar ook het songmateriaal is om door een ringetje te halen. Uiteraard kwam er heel wat werk van het meest recente werkstuk 'Aphelion' voorbij (oa. 'Running Low', 'Castaway Angels', 'Out Of Here'), maar ook voorganger 'Pitfalls' was met 'By My Throne', 'Distant Bells' en het voortreffelijke 'Below' ruim vertegenwoordigd. Ook het hitje 'From The Flame' (van 'Malina') en het knappe 'The Price' (van 'The Congregation') kwamen voorbij, maar voor de rest waren fans van het oude(re) werk er toch aan voor moeite. Beetje jammer natuurlijk, maar je kan het de jongens natuurlijk niet kwalijk nemen dat ze met beide voeten stevig in het heden staan. Als laatste nummer van de reguliere set kregen we het fantastische 'Nighttime Disguise' te horen, de befaamde song die de band schreef tijdens een live streaming met de fans en waarin zowat alle kenmerken van de band (dus ook de extremere zang uit de beginperiode) in een dikke zeven minuten voorbij komen. Indrukwekkend! Daarna was het feestje echter nog niet ten einde, want de ultieme klepper 'The Sky Is Red' moest uiteraard ook nog de revue passeren. Nog een laatste maal verblufte Solberg ons met zijn fenomenale falsetto, nog een laatste maal roffelde Kolstad met meer gevoel dan een romantische dichter en nog een laatste maal toonden snarenplukkers Suhrke, Ognedal en Børven (die net als Solberg en live-cellist Raph Weinrot-Browne, allemaal ook geregeld achter een batterij synths plaatsnamen) zich meesters op hun instrument. Knappe show en een erg geslaagde avond!
Pics: Istvan Bruggen