MACHINE HEAD
04/06/2024 @ 013 – Tilburg NL
Een van grootste metalbands die in de 013 passeert, daar zijn we altijd graag bij! De grootte van deze concertzaal is wat ons betreft ideaal voor dit soort optredens: er kan heel wat volk in voor een geweldige sfeer maar het is geen grote, betonnen bunker en dus blijft het toch altijd gezellig genoeg. Bovendien is de sound hier altijd fantastisch en dat hebben we toch nodig in dit genre. De band uit Oakland, California zet een gevarieerde en zeer straffe show neer met tracks uit (bijna) alle albums, die warm onthaald wordt door de volgelopen zaal.
Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door Another Now. De band uit Eindhoven komt zeer professioneel uit de hoek met een moderne metalcore sound. We horen afwisselend brute riffs met felle screams en melodieuze gitaarhooks en cleane zang van de bassist. Hier en daar ontwaren we ook een nu metal-invloed in de riffs en sound. Er lopen ter ondersteuning ook tapes mee met elektronische geluiden, op een bepaald moment zelfs dancebeats en een andere keer eerder rustig en glitchy klinkend. Die elektronica is voor ons geen meerwaarde en over het algemeen kan de band ons niet echt bij het nekvel grijpen. Maar het mag duidelijk zijn dat het lokale vijftal zijn kans vandaag gegrepen heeft met deze goede set want rondom ons zien en horen we veel waardering.
Het was al een hele tijd geleden dat we Machine Head live aan het werk zagen, meer dan 10 jaar geleden denken we zo. Dat was op Graspop en het was de eerste keer dat we hen in levende lijve konden aanschouwen en het was helaas ontgoochelend. Niet omdat de band, waarvan we van in het prille begin fan waren, het er zo slecht van af bracht maar vooral door de typische, opgepompte, overdreven Amerikaanse stijl en aanpak van frontman Robb Flynn. We hebben een gloedhekel aan die lege leuzes als ‘you’re so amazing’, ‘you’re the best crowd ever’ enzovoort en knapten er volledig op af. En we bekennen dat we de band daarna ook qua albums wat kwijt geraakt zijn. Maar de recente liveshows, in het bijzonder Graspop 2023, waren naar verluidt zo goed dat we deze keer toch niet wilden overslaan.
Vanaf opener ‘Imperium’ slaat de vlam in de pan en dat mag je letterlijk nemen: vlammenwerpers vooraan het podium knallen metershoog en we voelen de hitte op ons gezicht. De fotografen liepen het risico dat hun wenkbrauwen in de fik vlogen, het leek wel even een Rammstein-show! Achteraan zit drummer Matt Alston op een erg hoog podium, met daarboven het scherm met de visuals. Die focussen meestal op de hoes van het album waaruit de nummers gespeeld worden, met soms animaties van die hoezen of andere filmpjes tussendoor. Nooit overdreven of de aandacht afleidend, maar wel cool. De intussen al lang dienende bassist Jared MacEachern (die ook backing vocals voor zijn rekening neemt) is sympathiek en beweeglijk en zoekt veel interactie met het publiek, lead gitarist Reece Scruggs is iets minder prominent maar doet perfect wat hij moet doen: scheuren en shredden.
Met ‘Ten Ton Hammer’ worden de old school fans ook al meteen op hun wenken bediend. Dan is het de beurt aan ‘Chøke on the Ashes øf Yøur Hate’ van het meest recente album ‘Of Kingdom And Crown’ uit 2022. Er zullen nog 2 andere nummers uit die plaat aan bod komen en het is ook volkomen logisch dat de band die wil presenteren. Hoewel het nummer vlot wordt meegezongen, is het voor ons geen must in de set. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat Robb Flynn het die eerste nummers niet kan laten om weer voortdurend clichés de zaal in te roepen, over aansporen tot circle pits, ‘lose your shit’, ‘jump up and down’, ‘make some noise’, ‘throw those fists up in the air’, ‘wave your hands from side to side’, ‘let me hear you’, ‘scream for me’, ‘shoutout to the ragers of Killburg’ enzovoort. Via zeer sterke versies van ‘Now We Die’, ‘Is There Anybody Out There?’ en het fantastische ‘Aesthetics of Hate’ (dat opgedragen wordt aan Dimebag) komen we tot een eerste absolute hoogtepunt met ‘Old’ van het legendarische debuut ‘Burn My Eyes’. Het publiek brult ‘Jesus wept’ luidkeels mee, maar de metalgoden zullen zeker niet treuren bij dit geweld.
De intro van het recente ‘Slaughter the Martyr’ zorgt even voor een rustpunt vooraleer het keihard openbarst en opgevolgd wordt door ‘Locust’, ‘The Blood, the Sweat, the Tears’ en ‘Nø Gøds, Nø Masters’. Een overbodige solomoment voor gitarist Reece Scruggs zorgt voor de overgang naar ‘Darkness Within’, waarbij frontman Robb vertelt dat het stamt uit een donkere tijd toen hij het niet meer zag zitten. Hij is er door gekomen en die boodschap wil hij ook benadrukken, dat het echt wel beter wordt als je in een moeilijke periode zit en dat muziek je er door kan trekken, die is er altijd voor hem geweest. Het begint rustig met akoestische gitaarklanken en bouwt steeds verder op en aan het einde zingt het publiek luidkeels mee! Met de oudere nummers ‘Bulldozer’ en ‘From This Day’ bouwen we weer op naar de ultieme climax met ‘Davidian’, de metalklassieker waarbij het dak bijna letterlijk in vlammen opgaat en sowieso figuurlijk weggeblazen wordt. ‘Let freedom ring with a shotgun blast’! Uiteraard krijgen we daarna nog het epische ‘Halo’ als bisnummer, waarmee Machine Head nog eens bewijst tot de top te horen. Muzikaal was hier niks op af te dingen, de set was mooi uitgebalanceerd en de groovy, crossover thrash metal klonk gewoonweg uitstekend!
Rev: Joris Smeets
Pics: Istvan Bruggen
Full photo report: Machine Head