PJ Harvey @ Vorst Nationaal 19/10/16 (4,5/5)
Saxy PJ & her magnificant nine
Na vijf jaar radiostilte kwam Miss Harvey dit jaar eindelijk met een propere opvolger van het redelijk legendarische Let England Shake (2011). Op The Hope Six Demolition Project probeert Polly Jean weer heel wat nieuwe dingen uit. Zo zet ze dit keer de saxofoon, die ze ook zelf met veel kunde ter hand neemt, centraal. Wie afreist naar de bakermat van dit warme instrument wordt dan ook met toeters en bellen ontvangen. PJ Harvey kon rekenen op een goed gevuld Vorst Nationaal om haar laatste plaat voor te stellen.
Zonder voorprogramma een dik anderhalf uur doorstomen met vooral nieuwer werk hier en daar afgewisseld met een klassieker, het is weinig artiestes van Harveys generatie gegeven. Als een enthousiaste dorpsfanfare kwam de negenkoppige formatie samen met de gastvrouw van de avond de bühne op geschuifeld. Met een brede achterhoede vol muzikaal talent als degelijk uitgebouwd fundament en een flinke portie Britse bokkigheid reeg the first lady van de alternatieve rock haar machtig mooie melodieën feilloos aan elkaar. Met o.a. Chain Of Key, The Community of Hope en The Orange Monkey, alle drie van The Hope Six Demolition Project, werd de spits snedig afgebeten. Het geluid zat goed, wat in Vorst niet vanzelfsprekend is, en zonder veel randanimatie kon er toch voor het nodige kippenvel gezorgd worden. Met een handvol spots, artwork enkel bestaande uit een soort betonnen muur en weinig tot geen bindteksten kregen de fans toch fijn waar voor hun 43 piek. De handen gingen na ieder nummer dan ook gedwee op elkaar. In het tweede luik werden enkel songs van Let England Shake met veel passie ten berde gebracht. The Words That Maketh Murder, The Glorious Land en de titeltrack gingen bij het overgrote deel van het publiek via de zintuigen van de licht wiegende hoofden zoetjes binnen. De eindsprint van Polly Jean, die heel het concert door goed bij stem bleef, mocht er ook wezen. Kersverse krakers als The Wheel en River Anacostia werden harmonieus afgewisseld met de tijdloze klassiekers To Bring You My Love, Down By The Water en de cultclassic van weleer 50ft Queenie. Enkel de uberhits C’mon Billy en Big Exit ontbraken nog op de setlist om de hele boel volledig in te pakken. Maar voor een greatest hits-gig moet je nu eenmaal niet bij PJ Harvey en co zijn.
Het was de moeite om op deze natte herfstavond de lange weg naar Vorst af te leggen. Tot de volgende keer PJ!
(BG)